Warm, heet en bloedheet in Cache Creek

Het is nu werkelijk zomer in Canada! ’s Ochtends vroeg (zo rond zes) is het onbewolkt en hangt een lichte mist in het dal, net voor de zon over de bergtoppen gaat opkomen. Je voelt de belofte van een mooie zonnige vakantiedag al in de lucht hangen. De beentjes hebben er zin in, het koppie voelt fris alleen de kont protesteert heftig maar zal evengoed mee moeten.
De tocht gaat meer dan voorspoedig en het landschap is zo mogelijk een graadje mooier dan de afgelopen dagen. Door de zon steken de witte bergtoppen mooi af tegen de blauwe hemel en je ziet de bomen en rotsen scherp afgetekend tegen de bergwanden in allerlei schakeringen van groen, bruin en rood. Met dit licht en deze temperaturen is het net of alles nog tig keer mooier is. Misschien ligt aan mijn voorkeur voor warmte of het is de associatie met de mooie zonovergoten vakanties die zo’n lekker gevoel geeft, maar laat ik het niet kapot analyseren: ik voel helemaal fantastisch en amuseer me prima. Halverwege de tocht door het Glacier Park (geen gletsjer te zien hier trouwens, Al Gore kan vast uitleggen waarom) nog een klimmetje van 600 meter die ik met 2 vingers in de neus doe (nou ja, het was wel ff aanzetten). Daarna is het vooral afdalen. In Revelstoke heb ik er een goede 160km opzitten, een leuk, gezellig plaatsje met goed onderhouden 19de eeuwse huisjes in allerlei kleuren met grappige veranda’s, en zowaar een gezellig centrumpje met restaurantjes en (ja hoor, Canada kent ze ook) terrasjes. Snel nog even langs het postkantoor en warempel: daar ligt het langverwachte reddingspakketje van Eric de Vakantiefietser, met daarin zalf voor mijn billen! Morgen direct proberen. De aanbevolen camping ligt paar km buiten de stad, volgens de VVV dame met een kleine ‘detour’, vanwege een opengebroken weg. Die neem ik natuurlijk niet en ga eigenwijs rechtdoor, dus moet ik bij de wegopbreking over een 5 meter hoge zandheuvel heen, niet te doen met 50 kg fiets/bagage maar gelukkig krijg ik hulp van een Australische jogger (can I help you mate?). De camping is leuk en mijn ligplaats ronduit idyllisch: drie stappen uit mijn tent kan ik zo een pittoresk meertje induiken om lekker te zwemmen en af te koelen. Aan m’n picknick tafeltje zit een gezin uit Rotjeknor (en nu Antwerpen) en we raken aan de praat, erg gezellig. Oh John/Claudia: als ik een beetje ben blijven plakken op de foto kun je die beste mailen: marceltijdink@online.nl .
Voor boodschappen weer terug naar het leuke dorp (en weer 2x over de grindheuvel) en in alle rust lekker gekookt en gegeten aan m’n eigen picknicktafeltje, aan het meer, in de zwoele avond: perfect.
Oh, even voor Gert: de coördinaten van de Camping zijn N 50o58.066’ W 118o10.265’. Daar moet je het dan mee doen voor de rest van de reis. De cijfer fetisjist in me is maandje geleden al overleden en na een dag fietsen zijn er leukere dingen doen coördinaten noteren en op mijn PC te zetten. Als je wilt kan ik alle .gpx files wel mailen kun je het mooi uitzoeken. Oh, en Ome H: over de vlag is nagedacht, hij is gewogen en te zwaar bevonden voor 30.000km en vele duizenden hoogtemeters en een paar foto’s.
De locaties worden steeds leuker en ik heb overal zin om nog een paar dagen te blijven, maar mijn fietsje roept me weer en dus op naar de volgende etappe. Wederom is het stralend weer en nog een paar graden warmer, over de 30 C. Nu neem ik dan toch de detour: 7 km extra weg met een gratis helling erbij. Waarbij ik weer 2 dingen leer: 1. ‘Small’ in Canada is niet te direct te vertalen in ‘klein’ bij ons. De ‘small’ onderbroek die ik laatst kocht slobbert om m’n lijf, een ‘small’ coffee is een flinke mok en een ‘small’ Coke is vooral een kilo ijs. Les 2 is dat je niet te braaf moet zijn en burgerlijke ongehoorzaamheid vaak loont. Uiteraard fiets ik in korte/fietsbroek en soms effe in m’n nekse pens (excusez le Limbabwisme) om een te duidelijk boerenbruin lichaam te voorkomen (= witte pens met bruine mouwen). De hitte is stukken beter als (dan?) de regen maar het geeft weer nieuwe uitdagingen: broeivoeten en bloedheet of te weinig water. De sandalen zijn hier geen oplossing daarbij schiet ik van de trappers. Wel weer lekker: het is nu ook tijd voor een siesta, een heerlijke dut op een perfect gazonnetje onder de bomen en 5 meter naast een barretje (koffie met Cinamon bun, mjam). De route wordt langzaam vlakker, eerst nog tussen de bergwanden en langs meren, de warme wind in de afdalingen afgewisseld met frisse windvlagen om de paar honderd meter als er weer een waterval omlaag dondert. Zo ontzettend mooi. Meer dan eens denk ik dat ik enorm bevoorrecht ben dat ik dit kan ondernemen. Als mijn campingplaatsje in Salmon Arm weer is vergeven van de muggen nuanceer ik dat dan toch weer effe. Om ze te ontvluchten duik ik een nabij gelegen Pub in voor een paar Pints licht, niet bijzonder (maar wel lekker koud) Canadian Beer voor de prijs van een kleine gezinswagen. Het is zaterdagavond, veel luidruchtige, schreeuwende en zatte Canadezen rondom me heen. (Zo ben ik in Helden toch niet zeker ;-)? ). Ik ben mijn dagboekje aan het schrijven en erg rondborstige en minstens zo aangeschoten dame krijgt blijkbaar te weinig aandacht en ‘flasht’ haar dubbel-D’s tot 2 keer toe voor m’n neus en roept dat ik meer fun moet hebben. Ik begrijp de term ontboezeming ineens. Dit alles tot groot ongenoegen van de zatte Tattoo Johnnies die al anderhalf uur vruchteloos tegen haar aan het rijden zijn. Vanwege haar vriendelijk gebaar ga ik buiten nog effe een peuk met haar roken en krijg een verhaal over ongehuwd moederschap, troosteloze dubbelbanen en een uitzichtloos bestaan waaraan ze niet kan ontsnappen. Maar ze heeft fun en ik moet dat ook meer hebben, dus vraagt ze ik nog meega. Ik bedank vriendelijk en ga terug naar Muggentropolis in m’n tentje. Het is al veel te laat.
’s ochtends verslapen natuurlijk: ’ s avonds geen man, ’s morgens geen man. De spaken moet ik nog spannen want het achterwiel klinkt als een ongestemde harp en inderdaad zitten 10 spaken volledig los in de velg. Tijdens de tocht naar Kamloops wordt het zo mogelijk nog heter, het water in de bidons is na een uurtje al warm genoeg om thee te zetten. De bergen worden heuvels met grote meren, beetje Lago Maggiore stijl. In de Rockies waren er de natuur toeristen, hier is het domein van de water toeristen. De lucht is heiig van de hitte, tenminste dat denk ik. Een passerende wielrenner vertelt me dat het de rook van de Colorado-bosbranden is, 2000 km verder weg! En passant vertelt hij me dat er in Kamloops niets te belevenis en geen ook geen camping. Bemoedigend. Hij blijkt echter gelijk te hebben, na meer dan 100 werkelijk stervenshete kilometers, broeipoten en ondrinkbaar warm water kom ik in een grote chaotische stad die absoluut niets moois heeft. Hierbij vergeleken is Eindhoven een toeristische attractie. Gelukkig kan bij een eettentje met Wifi (en heerlijke salade) nog het adres van een Hostel vinden, uiteraard aan de andere kant van de stad waarbij de GPS me nog eens ‘scenic’ omweg door dit desolate oord laat maken. Stom ding. Het Hostel is verlaten. Ik ben de enige gast en heb een kamer en badkamer voor mezelf, wat een heerlijke douche. ’s Avonds volgen lange conversaties met Jerry, de housekeeper, die na een succesvolle carrière als accountant en advocaat alles heeft verkocht en de wereld heeft rondgereisd op zoek naar…., ja naar wat? Hij heeft het iig nog niet gevonden en ook de Boeddhistische cursus van vorige week heeft hem nog niet het licht laten zien. Op een of ander manier trek ik mensen zonder doel en muggen met doel als een magneet aan.
Uitgerust wil ik volgende dag vertrekken en bemerk dat het nummer van mijn kettingslot niet werkt. Shit. Dat kan omdat je dit slot van code kunt veranderen als het open is, waarschijnlijk in m’n tas gebeurt. En nu? Een uur lang geplaard en systematisch (en random) allerlei codes rond het nummer geprobeerd maar helaas, m’n stalen ros staat nog steeds aan een paal in de lelijkste stad van Canada.
Tenslotte maar wat gereedschap gehaald en het zaakje doorgeknipt en veel te laat, dus ook al direct in de hitte, op weg. De GPS wijst me de volledig verkeerde richting op dus ik vertrouw maar op de kaart en zoek Highway 97, de weg naar Cache Creek. Wederom kilometers lang de hele stad doorgeploegd en na een flinke klim van 350 meter vind ik eindelijk de Highway. Bij de oprit een groot bord: Fietsers verboden. Geen wonder dat de GPS hier niet wou zijn. Terug is geen optie, dus maar effe over de snelweg en hopen dat verderop ik wel mag fietsen. In Nederland zou ik dan hoofdschuddend in de krant lezen dat er weer eens een Oost-Europeaan of Aziaat al fietsend over de autoweg is aangehouden.
Maar goed, na een aantal kilometer bij de splitsing van autowegen staat een volgend bord dat ik weer mag fietsen. Hoe in godsnaam je hier dan als fietser moet komen is dan wel een interessante vraag. Feit is wel dat Les 2 hier ook van toepassing is.
De omgeving verandert in een droog landschap, heuvels met een paar desolate bomen en dito struiken, afgewisseld met grote vlaktes groen gewas en gele lijnzaad besproeid door enorme regeninstallaties.
Onderweg kom ik Tom tegen, een vakantiefietser die vanuit Vancouver een rondje richting Calgary maakt. Hij heeft dezelfde uitdagingen dan ik heb en is al paar keer langs weg gaan liggen, de hitte put je totaal uit. Van Tom krijg ik een visitekaartje en als ik in Vancouver wil overnachten kan ik zijn vrouw bellen. Gaaf toch? Ook geregeld.
Niet eens zo moe maar wel murw van de hitte kom ik op een leuke camping in Cache Creek. Een plaatsje onder de bomen, naast een riviertje, zwembadje erbij, Wifi tot in de tent. Prima plaats om dagje te niksen. In het dorpje haal ik nog een flesje Rose die ’s avonds op het zachte grasje naast mijn tent vrijwel leeg gaat. Life can be beautiful.

Afstand 169-118-119-87 km
Hoogte 1100-600-450-850 m
Totaal: 3809 km