Panamerican 2, the sequel
Door: Marcel
Blijf op de hoogte en volg Marcel
16 Juni 2015 | Verenigde Staten, Prudhoe Bay
Welkom, leuk dat je m’n blog leest.
Eerst ff nog een (wat lang) verhaal vooraf, over het hoe en waarom en de voorbereiding.
Zoals je wellicht weet was de eerste poging helaas al na 2 maanden voorbij omdat een Suvkut me van achteren aanreed. Tragisch genoeg heeft ze een paar maanden erna het huis in brand gestoken en een kogel door het hoofd gejaagd. Een bizar verhaal.
M’n revalidatie ging intussen niet zo snel en goed als ik wilde. Uiteindelijk blijf ik last van een stijve/gevoelige schouder houden en had (heb) ik lange tijd last van whiplash gehad. Vooral op het werk erg lastig met focus en overzicht. Nou heb ik een prima baan maar het afmaken van de reis liet me niet los: lekker buiten zijn, de natuur, mensen ontmoeten en die vrijheid. Geweldig was dat.
Begin dit jaar heb ik dan toch de knoop doorgehakt en m’n baan opgezegd om het weer op te pakken. Het eerste stuk wil ik van Prudhoe Bay naar Anchorage fietsen, op internet beschreven als extreem zware route voor avonturiers. Eeen mannendingetje, zeker als je de 50 gepasseerd bent wil je je nog ff bewijzen. Leeftijdsgenoten kopen dan een motor, cabrio of zoeken een nieuwe vriendin, ik dacht doe eens wat anders
Afijn, de tocht is geboekt, ik kan niet terug en ik vermoed dat ik mezelf nog meermaals zal vervloeken voor die hormonale oprisping.
Tijdens de voorbereidingen kwam ik via Jellie nog in contact met Leontien van Moorsel. Ze gaf een indrukwekkende presentatie hoe ze de tour de France destijds heeft gewonnen met als eten enkel wat blikken bonen. Een formidabel prestatie dat veel zegt over haar doorzettingsvermogen en talent, maar aan de andere kant, ze kon er niet van genieten omdat ze dus anorexia had. Dat heeft ze overwonnen en daarna heeft ze zich belangeloos en met veel energie ingezet om jongeren met anorexia (een onderschat probleem) te begeleiden en het ook te overwinnen. Leontien, haar man (Michael van Zijlaard) en de medewerkers verrichten hiermee fantastisch werk bij de stichting LeontienHuis (http://www.leontienhuis.nl/)
Waarom zeg ik dit, omdat we aan de praat kwamen over m’n reis en ze mij met een fantastische set wielerkleding hebben gesponsord. Bij deze dus een vermelding van http://www.leontienhuis.nl/
kijk eens op de site en beter nog, doneer aan dit goede doel.
De voorbereidingen kostten nog wat tijd: spullen, verzekeringen, huis. Een goede route en conditie zijn er helaas bij ingeschoten. Het afsluitende afscheidsfeestje voor vrienden de vrijdag voor het vertrek was ontzettend gezellig en hartverwarmend, maar de hoeveelheid alcohol (veel) en slaap (erg weinig) was ook niet de beste conditionele voorbereiding.
Geen tijd meer om dat te verbeteren want de 16de Juni gaat de vlucht naar Anchorage, gepakt en gezakt met 53 kg fiets en bagage brengt Jellie me naar Frankfurt. Ik vlieg met Condor, een prijsvechter want goedkoop natuurlijk. De stoelen stonden nog krapper dan ik vreesde, of ik ben intussen weer 20cm gegroeid. Met geen mogelijkheid konden m’n benen ertussen dus dan maar een been op het gangpad, waar een stewardess tot 3 keer mijn knie eraf probeerde te rijden met de etenskar. En ja, de schreeuwende baby was 2 rijen voor me. Gelukkig een goed gesprek met m’n Duitse buurman Klaus gehad, die ook vaker avonturentochten maakt en nu in Alaska in een blokhut in Denali Park verblijft, dat is langs mijn fietsroute naar Anchorage, dus de eerste slaapplaats was snel geboekt. Slapen in het vliegtuig echter geen kans.
In Anchorage moest ik de fiets nog even ophalen en doorchecken. Alle bagage wordt nog eens door zo’n Food&Drug douanier getoetst want ze zijn doodsbang voor invoeren van ziektes en zo. Dus ook de voedselrepen die Jelie voor me heeft gemaakt worden gecheckt. Jellie heeft namelijk 3kg bijzonder voedzame repen voor me gemaakt van graan, muesli, dadels, honing, mango, proteinepoeder etc. De eerste dagen/800km is er vrijwel geen enkele service zeggen ze, en moet ik alle voedsel zelf meenemen. Met kant&klaar Adventure Foods (en warm water) is nog warm eten te maken maar ontbijt/unch/brood is er niet dus zij heeft hier heel lief voor gezorgd. De douanier is ook onder de indruk en ik mag door.
De volgende vlucht naar Prudhoe Bay was ook niet echt optimaal. Veel meer beenruimte, dat is waar, maar ik zat wel tussen de grootste Afro-amerikaan die ik ooit heb gezien en het nichtje van Bessie Turf.
Als ik verkreukeld in Prudhoe-Bay land sluit het vliegveld al direct terwijl ik de fiets nog in elkaar moet zetten en checken. Van de vriendelijke opzichtster mag ik in een vrijstaande garagebox het zaakje monteren. Dat kost nogal wat tijd omdat er toch wat schade aan stuur en remmen was wat ik gelukkig wel kon fixen. Te laat voor hotel en te vroeg (en te weinig slaap) voor vertrek ga ik ter plaatse maar in m’n slaapzakje op mijn fietsdoos slapen, onder het bordje “No idling”
Naast me ruik ik door alle tassen, verpakkingen en zipzakjes heen de Jellie-bars. Nou als die straks geen beren aantrekken weet ik t niet meer, die ruiken dat op kilometers.
Voor ik in slaap val schiet er nog van alles door m’n hoofd: heb ik zat conditie, gaat t weer zoveel regenen, houden m’n schouder en enkel het, gaat m’n butt-buddy weer mee op reis en kan ik alles wel aan?
Intussen als ik dit schrijf weet ik al meer, maar daarover later.
Afstand: 0 km
Hoogte: 0 m
Eerst ff nog een (wat lang) verhaal vooraf, over het hoe en waarom en de voorbereiding.
Zoals je wellicht weet was de eerste poging helaas al na 2 maanden voorbij omdat een Suvkut me van achteren aanreed. Tragisch genoeg heeft ze een paar maanden erna het huis in brand gestoken en een kogel door het hoofd gejaagd. Een bizar verhaal.
M’n revalidatie ging intussen niet zo snel en goed als ik wilde. Uiteindelijk blijf ik last van een stijve/gevoelige schouder houden en had (heb) ik lange tijd last van whiplash gehad. Vooral op het werk erg lastig met focus en overzicht. Nou heb ik een prima baan maar het afmaken van de reis liet me niet los: lekker buiten zijn, de natuur, mensen ontmoeten en die vrijheid. Geweldig was dat.
Begin dit jaar heb ik dan toch de knoop doorgehakt en m’n baan opgezegd om het weer op te pakken. Het eerste stuk wil ik van Prudhoe Bay naar Anchorage fietsen, op internet beschreven als extreem zware route voor avonturiers. Eeen mannendingetje, zeker als je de 50 gepasseerd bent wil je je nog ff bewijzen. Leeftijdsgenoten kopen dan een motor, cabrio of zoeken een nieuwe vriendin, ik dacht doe eens wat anders
Afijn, de tocht is geboekt, ik kan niet terug en ik vermoed dat ik mezelf nog meermaals zal vervloeken voor die hormonale oprisping.
Tijdens de voorbereidingen kwam ik via Jellie nog in contact met Leontien van Moorsel. Ze gaf een indrukwekkende presentatie hoe ze de tour de France destijds heeft gewonnen met als eten enkel wat blikken bonen. Een formidabel prestatie dat veel zegt over haar doorzettingsvermogen en talent, maar aan de andere kant, ze kon er niet van genieten omdat ze dus anorexia had. Dat heeft ze overwonnen en daarna heeft ze zich belangeloos en met veel energie ingezet om jongeren met anorexia (een onderschat probleem) te begeleiden en het ook te overwinnen. Leontien, haar man (Michael van Zijlaard) en de medewerkers verrichten hiermee fantastisch werk bij de stichting LeontienHuis (http://www.leontienhuis.nl/)
Waarom zeg ik dit, omdat we aan de praat kwamen over m’n reis en ze mij met een fantastische set wielerkleding hebben gesponsord. Bij deze dus een vermelding van http://www.leontienhuis.nl/
kijk eens op de site en beter nog, doneer aan dit goede doel.
De voorbereidingen kostten nog wat tijd: spullen, verzekeringen, huis. Een goede route en conditie zijn er helaas bij ingeschoten. Het afsluitende afscheidsfeestje voor vrienden de vrijdag voor het vertrek was ontzettend gezellig en hartverwarmend, maar de hoeveelheid alcohol (veel) en slaap (erg weinig) was ook niet de beste conditionele voorbereiding.
Geen tijd meer om dat te verbeteren want de 16de Juni gaat de vlucht naar Anchorage, gepakt en gezakt met 53 kg fiets en bagage brengt Jellie me naar Frankfurt. Ik vlieg met Condor, een prijsvechter want goedkoop natuurlijk. De stoelen stonden nog krapper dan ik vreesde, of ik ben intussen weer 20cm gegroeid. Met geen mogelijkheid konden m’n benen ertussen dus dan maar een been op het gangpad, waar een stewardess tot 3 keer mijn knie eraf probeerde te rijden met de etenskar. En ja, de schreeuwende baby was 2 rijen voor me. Gelukkig een goed gesprek met m’n Duitse buurman Klaus gehad, die ook vaker avonturentochten maakt en nu in Alaska in een blokhut in Denali Park verblijft, dat is langs mijn fietsroute naar Anchorage, dus de eerste slaapplaats was snel geboekt. Slapen in het vliegtuig echter geen kans.
In Anchorage moest ik de fiets nog even ophalen en doorchecken. Alle bagage wordt nog eens door zo’n Food&Drug douanier getoetst want ze zijn doodsbang voor invoeren van ziektes en zo. Dus ook de voedselrepen die Jelie voor me heeft gemaakt worden gecheckt. Jellie heeft namelijk 3kg bijzonder voedzame repen voor me gemaakt van graan, muesli, dadels, honing, mango, proteinepoeder etc. De eerste dagen/800km is er vrijwel geen enkele service zeggen ze, en moet ik alle voedsel zelf meenemen. Met kant&klaar Adventure Foods (en warm water) is nog warm eten te maken maar ontbijt/unch/brood is er niet dus zij heeft hier heel lief voor gezorgd. De douanier is ook onder de indruk en ik mag door.
De volgende vlucht naar Prudhoe Bay was ook niet echt optimaal. Veel meer beenruimte, dat is waar, maar ik zat wel tussen de grootste Afro-amerikaan die ik ooit heb gezien en het nichtje van Bessie Turf.
Als ik verkreukeld in Prudhoe-Bay land sluit het vliegveld al direct terwijl ik de fiets nog in elkaar moet zetten en checken. Van de vriendelijke opzichtster mag ik in een vrijstaande garagebox het zaakje monteren. Dat kost nogal wat tijd omdat er toch wat schade aan stuur en remmen was wat ik gelukkig wel kon fixen. Te laat voor hotel en te vroeg (en te weinig slaap) voor vertrek ga ik ter plaatse maar in m’n slaapzakje op mijn fietsdoos slapen, onder het bordje “No idling”
Naast me ruik ik door alle tassen, verpakkingen en zipzakjes heen de Jellie-bars. Nou als die straks geen beren aantrekken weet ik t niet meer, die ruiken dat op kilometers.
Voor ik in slaap val schiet er nog van alles door m’n hoofd: heb ik zat conditie, gaat t weer zoveel regenen, houden m’n schouder en enkel het, gaat m’n butt-buddy weer mee op reis en kan ik alles wel aan?
Intussen als ik dit schrijf weet ik al meer, maar daarover later.
Afstand: 0 km
Hoogte: 0 m
-
23 Juni 2015 - 23:37
Ome H:
Gin Adventure Drinks van de Pool mitgenome? ;) -
24 Juni 2015 - 10:40
Noortje:
Hoi Marcel, heel veel succes met je trip! Namens team de Zoes. -
24 Juni 2015 - 10:44
Marij:
Avonturier...have fun, ik kiek al oet naor dien verslaag vandaag ;)! -
24 Juni 2015 - 14:54
Miranda Lijssen:
Wederom succes met je "mannendingetje"! -
24 Juni 2015 - 18:03
Erica En Dirk:
Hoi Marcel,
heel veel succes en plezier tijdens deze lange reis. We gaan met plezier je reisverslagen lezen.
-
24 Juni 2015 - 20:48
Riet En Martin Cox.:
Ha Marcel,
En dan.....in eine kier is 't dan zoe wiet. Hiel beneijt wasse allemoal geis tegekome op dees lange lange toer per fiets. Veul succes en hiel veul geniet en neet al te veul ontberingen.
Fijn um dich te mooge volgen. -
25 Juni 2015 - 00:49
Carin:
Hey Marcello,
Veilige kilometers , fijn dat we vandaag nog ff ge-appt hebben.Zet m op en geniet van je Tour in de States , Tot schrijfs weer X Carin -
25 Juni 2015 - 08:03
Moeder Tijdink:
En nu gaat `t beginnen , in gedachten ben ik altijd bij je . Veel sterkt en goeie reis.
Moeder. -
25 Juni 2015 - 08:19
Nils Erkamp:
Respect dat je dit expeditie opnieuw gaat doen.
Geniet ervan !
Nils -
25 Juni 2015 - 19:00
Joost En Joke:
Marcel hiël veul succes en plezeer mèt dien neije avontuur. Wae volge dich -
25 Juni 2015 - 23:02
Peter En Jifke Marsen:
hoi marcel, succes met je droomreis ,and take good care . peter en jifke........... -
29 Juni 2015 - 10:56
Jac Kerkhofs:
Hoi Marcel,
Geweldig dat je weer bent begonnen en dat je fit bent om je droom waar te maken.
We volgen je en fietsen van huis uit mee.
Veel succes. jac-ger.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
