Even doorluieren in Cartagena

De foto’s daarvan met een korte tekst en een stukje Noord Colombia zijn te vinden op:
http://myalbum.com/album/h1wpxBgnkwMz

Het weekje luieren en feesten op de boot was eigenlijk veel te kort en smaakt naar meer, ‘t treft dat ik in een stad ben beland waar het bruist van het leven. Cartagena heeft een mooi oud centrum met koloniale huizen, oude kerken, pittoreske straatjes, terrasjes, restaurants en cafés. Daar vlakbij ligt mijn hostel Mamallena’s (ja, een zusterbedrijf van die in Panama) in een drukke straat vol met hostels, cafés, goedkope en lekkere restaurants, winkeltjes, sigaretten verkopers (die vooral andere dingen aanbieden), hoeren, toeristen en een Subway! Het hostel zelf zit vol met jonge lol-zoekende backpackers en het is er vrijwel iedere avond feest in de patio of voor in het café. Slapen lukt pas ver na twaalven maar opstaan ook dus dat compenseert lekker, bovendien is het in de patio heerlijk dutten op de ligstoelen in de zon. Christoff, Damiaan en Maya zijn de eerste dagen ook in het hotel en het we gaan gezellig in de stad slenteren en ’s avonds uit eten waar we ook Stuart en Stefanie (van de Party-boot) treffen. Iedereen gaat nvvt richting Santa Marta, een toeristische strandplaats in het noorden van Columbia. Dat ligt uit mijn route maar bovendien wacht ik op een pakketje uit Nederland met onderdelen voor mijn fietsje dat ik had besteld en nog niet in het hostel is aangekomen dus ik ben gedwongen om nog een tijdje hier in dit Sodom en Gomorra te blijven. Vreselijk vooruitzicht ;-). Tijd genoeg om eea in Cartagena te bekijken: het immense fort San Felipe vlakbij dat de stad in de 17de eeuw tegen Engelsen en piraten heeft beschermd, het klooster op de heuvel Popla (!), slenteren door de straatjes in het centrum en mensen kijken. Altijd interessant dat laatste, maar vooral hier in Columbia want wat ze zeggen is inderdaad waar, de Columbiaanse vrouwen zijn de mooiste ter wereld. Zelden zoveel mooie vrouwen gezien als hier in Columbia. Niet alleen zijn ze knap en sexy gekleed (90% topjes, leggings of strakke jurkjes) maar ze flirten er op los en vooral lange blonde mannen blijken hier populair te zijn. Je kunt als dito vrijgezel op slechtere plaatsen terecht komen.
Ondanks deze paradijselijke omgeving wordt het na een paar weken toch eens tijd om richting zuiden naar Medellin te fietsen, pakje of geen pakje. Om af te kicken verleng ik met nog één dagje mijn kamertje, en zowaar, precies op die allerlaatste dag arriveert ’t pakje met remmen en banden in het hostel.
Met enige pijn in het hart neem ik afscheid van Cartegena, het hostel, de chagrijnige kokkin die iedere ochtend mijn pancakes maakte, het winkeltje om de hoek met literse flessen bier en de beeldschone vrouwen. Wat een stad en wat een heerlijke tijd, alsof ik weer in m’n studententijd zat. Ben wel benieuwd hoe het met mijn conditie is na bijna een maand lapzwanzen, drinken, roken en rondhangen. De eerste kilometers in de stad gaan in de bekende Latijns-amerikaanse chaos: toeterende auto’s, snijdende bussen en taxi’s die te pas en onpas overal stoppen, ossenkarren, handkarren, verkopers midden op de straat en daar tussendoor tientallen kriskras-slingerende brommers en motoren waar ik achteraan fiets om toch een beetje vooruit te komen in deze volledige verkeersinfarct. Na een uur complete chaos wordt het langzaam rustiger en gaat het over een redelijke autoweg door een wat dor heuvelachtig landschap (ook ver boven de 30C hier) naar Carmen Bolivar. Al met al 121 kilometer, dat valt alleszins mee voor deze eerste dag, dus ga ik tevreden het hotel Honeymoon. (13-4-2016 Afstand: 121 km Hoogte: 805 m). De volgende ochtend wat last van een zeurende knie. ‘t Is ook geen handige start-afstand nadat ik weken alleen maar naar een koelkast heb gelopen. Vandaag wat rustiger aan. De Columbianen zijn overigens ontzettend aardig. Waar ik stop vragen ze waar ik vandaan kom of heenga en van alles over mijn fiets. Sterker nog: onderweg rijden brommer-rijders met me over en vragen ze wat de fiets kost. Ik vind het nog steeds een rare vraag die de Latijnsamerikanen blijkbaar het allerbelangrijkst vinden. De Colombianen zijn iets terughoudender dan de Mexicanen/Midden-amerikanen die veel roepen en aanmoedigen. Aanmoedigen is hier vooral het opsteken van de duim wat ik onderweg verschillende keren te zien krijg. In Colombia is wielrennen trouwens een populaire sport wat je merkt aan het verkeer. Auto’s, vrachtwagen en zelfs bussen hebben respect voor een fietser en houden afstand. De wegen zijn uitstekend met een brede zijstrook voor de fietsers. Het uitzicht blijft een dor woest heuvellandschap en de temperatuur loopt tegen de 34C. Vandaag maar iets kalmer aan, in Sincelejo een kamer in Hotel Shalom gepakt en de stad bekeken. Niet echt bijzonder en ik krijg wat heimwee naar Cartagena. (14-4-2016 Afstand: 70 km Hoogte: 450 m)
Ondanks de wekker op half zeven wordt het alweer tegen tien uur voor ik wakker ben. Blijkbaar nog enige last met mijn bioritme dat op lapzwanzen is ingesteld, bovendien voelen mijn knieën niet erg prettig. De eerste 10 km zijn een ware ramp en kom ik nauwelijks vooruit, alleen maar pap in m’n benen. Hoe moet dat straks in de bergen in godsnaam gaan? Na wat pauzes en veel doping (koffie) gaat het weer een beetje. De temperatuur zit tegen de 37C en links en rechts komen nou wat meer graslanden, overigens in sahara-groen bij deze hitte. In Pueblo Nuevo is een aardig hotel met zwembad en een cabaňa voor mij alleen (nou ja samen met de muggen). Hier maar eens een dagje mijn knieën rust geven, van de zon en paar biertjes genieten. (15-4-2016 Afstand: 105 km Hoogte: 450 m). Het dagje rust helpt niet voor mijn opsta-gedrag. Tien uur is het blijkbaar vroegste wat ik kan bereiken, wekker of geen wekker. Hetzelfde geldt voor deze eerste 10 kilometer waar ik wederom nauwelijks de pedalen rondkrijg, pffft. Een overdosis donkerbruine warme epo helpt me in Caucasia te komen. Hotel Lamorzada (of zo) heeft een aangenaam flirterige kamerhulp waar ik me graag door laat helpen. De wandeling in de stad is niet zo’n geweldig idee, weer een rommelig stadje. In het donker raak ik de weg kwijt en het kost me een paar uur om het hotel terug te vinden waar ik de naam dus van vergeten was. Sukkel. Volgende keer de GPS mee. (17-4-2016 Afstand: 85 km Hoogte: 300 m). De route wordt intussen mooier en de weg gaat ngs een traag stromende rivier met langs de weg verslapen oude vissershuisjes in verschillende kleuren. De heuvels en weilanden worden groener, blijkbaar valt hier wat meer regen. Tegen de middag komen er wat serieuzere heuvels, het brede rivierdal wordt smaller, groener en mooier en El Doce is de laatste rustplaats voor de bergen beginnen. Morgen start het serieuze klimwerk richting Medellín en naar de 2500m en hoger. Nou ik ben zéér benieuwd hoe ik met deze k*t conditie en knarsende knieën die hellingen ooit opkom. (18-4-2016 Afstand: 96 km Hoogte: 390 m Totaal: 15.247 km).