Bergetappes op weg naar Vancouver

Op de camping van Cache Creek ontmoet ik een jonge fietsende Japanner, Yuta, net gestart in Vancouver. Volgens de campingbaas stond hij om 8 uur ’s morgens al voor de poort, we vragen ons af of hij nachtdienst had. Zijn engels is belabberd maar ik maak erop uit dat hij de volgende ochtend vroeg wil vertrekken, de hitte valt hem zwaar en hij maakt max 80 km per dag. Zijn bagage is een vreemde mengelmoes van spullen, een superlichte tent maar wel een Pentax camera van een paar kilo, en verder een wegenkaart van Noord Amerika van 1:10 miljoen, je ziet net waar New York en Calgary liggen, niet echt handig om routes uit te zetten. Om 1 uur ’s middags is hij nog niet vertrokken en ik help hem wat op weg met route, stopplaatsen en tips. Zijn ambitie is om in 3 jaar de hele wereld rond te fietsen. Ik wens hem ook alle succes toe, hij zal het nodig hebben.
Zoals altijd start ik moeizaam op na een rustdag. De route is echter mooi, Highway 99 lijkt in begin op de Cassiar Highway van een paar weken geleden: mooie valleien met rivieren en beekjes. Richting Lillooet wordt het ruiger: kloven met wildstromende rivieren zoals de Fraser, de wind neemt flink toe, uiteraard wind-in (anders had ik het niet zo expliciet vermeld ;-) ). In Lillooet heb ik er 100 km opzitten in de hitte, later hoor ik dat dit het heetste plekje van Canada is. Morgen is een lange etappe dus ik wil nog wat verderop kamperen en vraag bij de lokale VVV wat plaatsen op. Het VVV kantoortje is tevens een ‘historisch’ museum. Ik weet niet of ik het al eerder had verteld, vrijwel ieder plaatsje in Canada heeft wel zo’n museumpje, breed aangekondigd op borden en brochures. Historisch wil hier zeggen dat het spul ongeveer honderd jaar oud is. Het spul is dan in het algemeen een aandoenlijke verzameling roestige landbouwwerktuigen: een oude ploeg uit grootvaders schuur, een hooi-apparaat van neef Billy en een oude sneeuwruimer van neef Joe. Binnen hangen een tiental vergeelde foto’s van mannen met grote snorren en een verzameling Moennik-achtige gebruiksvoorwerpen. Uncle Bob heeft nog een complex uitziend oogstapparaat geschonken, deze bonk roest staat dan als lokker buiten voor de deur. Heel mooi allemaal. De VVV-dame (waarom zijn het eigenlijk allemaal dames?) waarschuwt me dat de volgende 20 km flink bergop gaan. Vol zelfvertrouwen geef ik aan al bijna 4000 km te hebben gefietst dus dat is een kippetje voor me. Na een paar km gaat het al flink omhoog, tegemoet komende motorrijders en automobilisten zwaaien enthousiast en steken hun duim omhoog. Oei, wat weten zij dat ik niet weet? De wind neemt zo mogelijk nog iets toe en het wordt nog een stuk steiler. Intussen ben ik al 3 keer gestorven op de fiets maar ik verrek dat ik afstap behalve om drinken bij te vullen en te eten bij een hongerklop. Op de top kijk ik om en zie ik het bordje ‘13% afdaling’ staan, geen wonder. Als ik denk dat ik ergste heb gehad begint na een korte afdaling weer zo’n helling, dat geintje gaat dan een paar keer zo door tot ik alles bij elkaar zo’n 800 meter gestegen heb en eindelijk op een verlaten provinciale camping kom met alleen een rivier en een aantal picknickbanken. In het ijskoude water was ik me en haal het rivierwater door het filter om te koken en drinken. Heerlijk voldaan zit ik op het bankje in de wildernis na te genieten van de dag met op de koptelefoon een CD van BAP, etherisch zou Hans zeggen.
De dag erna vroeg (half 6) weg voordat het weer zo heet wordt. Na de flinke inspanning van gisteren zijn de benen nog vol met melkzuur en gaat het maar erg moeizaam weer omhoog. De GPS geeft aan dat er nog 5 flinke klimmetjes komen, nou vertrouw ik dat ding voor geen meter maar dat is geen goed teken. Bovendien zie ik in de verte weer besneeuwde bergtoppen verschijnen, dat wordt klimmen. Als extraatje krijg ik buikpijn en moet ontzettend winden. Nu mag ik graag eens de turbo openzetten maar dit wordt zelfs voor mij een beetje te gortig, iedere paar minuten is het raak. Dat haalt zelfs onze Raimond niet. Het begint me te dagen waar dat vandaan komt. De laatste paar keer dat ik gefilterd water in de waterzak heb gebruikt had ik dezelfde problemen, toch eens nagaan waar dat precies aan ligt. Aldus fiets ik al flatulerend door de ravijnen die langzaam veranderen in een mooi breed dal met weilanden en een traag stromende rivier. Bij het Whistler aangekomen ga ik even het dorp in om het eens te bekijken. Dat blijkt en goed idee want Whistler was tijdens de laatste Winterspelen de locatie voor de Olympische ski nummers en biathlon competitie. De accommodaties zijn heel handig in een toeristencentrum veranderd en het dorp ziet er erg leuk en gezellig uit. Het is er een drukte van belang, veel sportieve jeugd en jonge stellen en ik neem de tijd om op een terras alles eens goed te bekijken. In de waterzak neem ik nu flink wat kraanwater mee om dit keer maagkrampen te voorkomen, over 25 km heb ik immers weer een provincie camping aan een rivier.
Vanaf deze camping naar Vancouver is een prachtige tocht, de rivier wordt breder en loopt naar zee toe. De weg stijgt en daalt langs een grillige kust, een beetje zoals de Riviera. Met mijn fysiek gaat het een stuk minder goed, de butt buddies zijn door de helse tochten weer flink toegenomen. Op m’n linkerbil zit een bult zo groot als een duivenei en is behoorlijk pijnlijk. Ze zeggen dat je op 1 been niet kunt staan (nou ja Har wel), op 1 bil kun je in ieder geval niet zittend fietsen dus de tocht moet vrijwel staand worden afgelegd. Nabij de stad wordt het stervensdruk op de Highway en ik zet mijn helm maar eens op, het is vrijdag de 13de je moet het lot ook niet tarten. Overigens heb ik pas 3 enigszins gevaarlijke momenten gekend tot nu toe. Tweemaal op de Yellowhead Highway reed een truck, zonder aanwijsbare reden, over de streep werkelijk rakelings langs me heen. En in de Rockies reedt een RV me de greppel in, de sufkut van een toerist zat niet op te letten.
In Vancouver verblijf ik bij Fiona, een echte Biker. Ze heeft een jaar vrij van haar drukke journalistenbaan om door de US en Azie te gaan fietsen en is momenteel in haar buitenverblijf. Ik krijg de sleutel van haar buurman Norm en mag me in haar flat installeren, ideaal gelegen aan de haven, met uitzicht op de zee en de Lionsbrug naar de overzijde van de stad. Vanuit haar tuintje zie je de zon in de bergen ondergaan. Norm helpt me met boodschappen en we gaan er eentje drinken in zijn stamkroeg. Zodra hij binnenkomt roept iedereen ‘Norm, Norm, Norm…’. Het is alsof ik in een scene van Cheers verzeild geraakt ben. Aan ons tafeltje zitten een aantal mensen van onze flat en we drinken een Pint dan nog een. Ik krijg een gratis Pint van de serveerster en Norm wint de lokale loterij dus nog een paar bier. Tegen de avond gaan we flink aangeschoten flatwaarts als vrinden voor het leven.
Daags erna is een lekkere zonnige dag, perfect geschikt voor een verkenningstochtje door de stad met de fiets. ‘Downtown Vancouver’ heeft een leuke sfeer, mooie aparte flats, een haven met enorme cruise schepen en Stanley Park, een groot park met strand, fietspaden, en veel recreanten. Vlak naast het rijke Downtown begint echter Hasting Street, tot 20 jaar terug de mondaine winkelstraat en nu het domein van junkies, hoeren, pooiers, zwervers en alcoholisten. Nog nooit heb ik zoveel kansloze en verlopen mensen bij elkaar gezien. Wat een tegenstelling, ongelooflijk.
’s Avonds is Fiona terug van haar ‘cabin’ en we hebben een gezellige BBQ bij Norm, apart dat je zo snel met volledig onbekenden een band kunt creëren. Als wederdienst neem ik de rosé mee, en kook daags later Tagliatelli met zalm. Helaas zijn de ingrediënten hier niet/nauwelijks bekend dus het wordt een creatief ratjetoe, weliswaar weer met voldoende wijn en leuke gesprekken over onze fietsreizen en toekomstplannen. Jammer om afscheid te nemen, de gastvrijheid hier was hartverwarmend. Fiona and Norm, thanks very much!

Afstand 118-123-118-35-0 km
Hoogte 1500-1450-1150-0-0 m
Totaal: 4203 km