Terug in Ecuador, en je gelooft ’t niet….

Gelukkig weer terug in Quito/Ecuador om de tocht weer op te pakken. Niet dat ik het in Nederland slecht heb gehad. Integendeel, een vadsig zwembandje bewijst de goede verzorging en het was ook heerlijk m’n vrienden en familie weer te zien, maar ik miste hier (mijn) doel en kon m’n ei niet kwijt. De behandelingen aan mijn oog blijken ook al geen fluit te helpen dus kan ik beter nu gaan fietsen nou ik nog van landschappen en uitzichten kan genieten.
Terug in het Hostal staat mijn fietsje geduldig op mij maar vooral op een opknapbeurt te wachten. Het kromme voorwiel voor een nieuwe verwisseld en daarna de remolie bijgevuld. De achterrem remt nu ietsepietsie beter maar blijft om onduidelijke redenen wat sponzig. Bij de voor-rem komt het lek eindelijk boven. Letterlijk, want de remolie druipt uit de remhendel. Shit, had ik maar naar Joost geluisterd en een heel nieuw setje meegenomen, in heel Zuid Amerika is geen Magura te krijgen. Erg handig 5 jaar garantie hier. Na enig mailen gaat Magura een nieuw setje opsturen maar dat wordt ergens in Peru. Tot die tijd op één (halve) rem dan maar, nou ja op één oog kan het ook dus waarom niet. Achter ‘t Hostal ff de fiets getest, een klein klote mini-heuveltje dat ik maar nét puffend en hijgend op kom. Godmiljaar dat valt tegen, meer roet en verkeers-walmen dan zuurstof hier in Quito op 3000m hoogte. Geen wonder dat de verkeersagenten hier allemaal gasmaskers dragen. Over een paar weken heb ik misschien weer genoeg rode-bloedlichaampjes aangemaakt maar tot die tijd wordt het nog flink afzien in de bergen. Oeioei.
Woensdag dan eindelijk ook op weg na een hartelijk afscheid van de super-vriendelijke eigenaars van het Hostal. Gisteren nog even alle overbodige reservedelen en gereedschappen aan een fietsenmaker gedoneerd en naar de kapper geweest om zoveel mogelijk gewicht te dumpen. Weer veel te veel extra spullen en lichaamsgewicht meegenomen uit NL, ik leer ook niks bij. Het begint lekker met twee uur bergop door Quito fietsen (in de verkeerschaos en roetwalmen) voordat ik eindelijk deze oneindig lange stad uit ben. Daarna wel een heerlijke afdaling, …..dacht ik, totdat blijkt dat er windkracht 5 (tegen) staat en ik nog aardig moet bijtrappen om beneden te komen in “de Vallei van de Vulkanen”. Het landschap op dit eerste drukbevolkte stuk (en 4-baansweg) is niet bijzonder. Slechts af en toe een glimp tussen de bergen van een van de negen vulkanen die ik de komende dagen zal tegenkomen. Het wit-besneeuwde topje van de eerste (de Cotopaxi met 5897m de hoogste actieve vulkaan ter wereld) blijft steeds helaas net in de wolken. Het is net als Sharon Stone in Basic Instinct: je denkt het te zien, of toch nét niet, dus je blijft kijken. Het laatste klimmetje (3500m hoog, wind-in, shit) richting Latacunga (oninteressante stad) gaat met grote moeite, máár: ik ben er. En: hotelkamer met uitzicht op de Cotopaxi. (3 Aug Afstand: 91 km Hoogtemeters GPS: 675m MapMyRide: 1480m, dat lijkt me wel wat veel).
Ondanks de vermoeide beentjes daags erna op tijd op want het gaat weer over een 100tal kilometers wind-in en flink bergop (Riobamba), óf ik ga naar het Valkenburg van Ecuador (Baños), weliswaar in het totaal meer kilometers maar voor vandaag korter. Als mijn GPS me na 50 km in Ambato de meest idioot steile hellingen door de stad laat rijden weet ik het wel: vandaag de kortere route en afdalen naar Baños. Tijdens de daling (800 m: lekker) prachtige uitzichten op de vallei van Baños: groene bergen, kolkende rivier en de vulkaan Tungurahua (5023m, en onlangs nog actief) op de achtergrond. Hard gaat het niet want er staat nog een stevige tegenwind maar met één (halve) rem is dat geen echt nadeel. Overigens ben ik ook meer bezig met mijn bovenbenen in de schaduw te houden die onverwacht hevig verbrand zijn door de hoogte zon hier. Het plaatsje Baños blijkt uitermate sfeervol, ligt tegen de bergwand van de Tungurahua met watervallen en thermaal baden en het stikt van backpackers en (Ecuadoriaanse) toeristen. Gezellig, hier blijf ik ff rondkijken. (4 Aug Afstand: 85 km Hoogtemeters GPS: 600m MapMyRide: 1275m).
Gisteren heerlijk gegeten in Cafe Hood een sfeervol restaurant, vandaag eerst lekker koffie drinken op de boulevard en dan door de vallei fietsen. De vallei is prachtig, vrij nauw, groene steile hellingen, verre uitzichten over de kronkelende rivier en een aantal majestueuze watervallen. De lokale toeristenbranche heeft om de twee kilometer een kabelbaan tussen de ravijnwanden gespannen, in een karretje of hangend aan een katrol kun je op en neer. Dat laatste heb ik onderweg nog geen mens zien doen. Bij El Pailón del Diablo (de indrukwekkendste waterval in de vallei) moet je even langs de waterval omlaag klimmen, echt de moeite waard. Op het onderste punt sta je dan op armlengte van tonnen omlaagsuizend water, indrukwekkend idd. Net nu is de batterij van m’n camera leeg, maar gelukkig staat daar ook de lokale Harrie Fleuren (of Wim Knippenbergh) om voor slechts $2,50 een fotootje te maken. Geprint op een fotoprinter onder een zeiltje, creatief. De foto’s van Ecuador zet ik overigens binnenkort online, helaas voorlopig de laatste keer maar daarover later meer. Alle toeristen die in Baños ‘n mountainbike hebben gehuurd en de vallei zijn afgedaald stappen voor de terugweg in de bus. Ja bergop is werken hè, watjes. Mij valt de klim niet eens tegen. Ben benieuwd naar morgen, en dan mét bagage(5 Aug Afstand: 36 km Hoogte GPS: 400 m)
De beste route van Baños nar Riobamba krijg ik maar niet helder. Op m’n kaarten, GPS en internet staan een aantal binnendoor wegen (veel korter) maar die lijken ook waanzinnige stijgingspercentages te hebben. Tot 30%! Ook van de hoteleigenaar hoor ik dat binnendoor ‘mucho subir’ is dus dan maar terug over de heenweg, die leek me klimbaar. Halverwege staat een groot bord “Riobamba” en dat lijkt toch een begaanbare weg. Dus hup, links afslaan. Na een tijdje wordt het al akelig steiler en dan kilometers lang zelfs rond de 15%. Onnodig te melden dat ik op m’n tandvlees boven kom. Het uitzicht op de top is echter adembenemend. Blijkbaar ben ik met een bocht om ‘n berg gefietst en kijk nu recht op de Tungurahua vulkaan met daar onderaan Baños: kilometers lager maar hemelsbreed op slechts enkele luttele kilometers afstand, en dat na 50 km fietsen. De lokale ambtenaar van Rijkswaterstaat hier houdt wel van een geintje met de wegenplanning. Vanaf hier gaat ’t een flink eind omlaag. Vandaag eens geen wind tegen en nauwelijks verkeer dus weinig bijremmen (gaat ook eigenlijk niet). De rotswanden zijn steil en overal staan waarschuwingsborden voor vallende stenen en rotsen. Links en rechts ligt al van alles in de berm en op de weg, en af en toe knapt er ook ‘n steentje van de wand: hmmm, op dat geluid moet ik dus letten. Terwijl ik dat denk komt de auto die me zojuist had ingehaald toeterend en zwaaiend (de chauffeur he) terug. Ik vraag me nog net af wat er is, als ik om de bocht een aardverschuiving van zand en stenen over de weg zie liggen. ’t Was me duidelijk waarom hij terugkwam, over de 10m hoge zandberg kon geen auto heen en het moet ook nét zijn gebeurd. Sodeju, als ik nu ergens geen zin in heb is het om kilometers terug (en bergop) te fietsen. De ravijnwand rommelde nog een beetje na maar ziet er (zover ik kan beoordelen) wel stevig uit dus maar m’n bagage en fiets één voor één over de zandhoop gedragen. De vrachtwagen chauffeur aan de ander kant (hij kon niet voor of achteruit) keek me raar aan en tikte op z’n voorhoofd. Ach ja, ik kon lekker doorfietsen en hij zat daar nog minstens een dagje vast, haha. Na een lunch met de taaiste kip die ik ooit gehad heb (dat beest moet de Inca tijd nog hebben meegemaakt) gaat het bergaf en (vooral) bergop naar Riobamba, gelukkig wind-mee anders had ik het niet gered. De pijp is volkomen leeg als ik in Hotel Glamour (met afdingen) een kamertje vind. Op de Avenue achter het hotel is het te doen op deze zaterdagavond, dus daar een paar biertjes gescoord en voldaan naar bed. (6 Aug Afstand: 78 km Hoogte GPS: 1750 m MapMyRide: 2500m)
Zondag is rustdag dus eerst eens flink uitgeslapen, heerlijk en erg nodig. Het rechte stratenpatroon van de stad lijkt eerst vrij saai maar in het centrum zijn toch mooie koloniale gebouwen, kerken en een oud treinstation te vinden. De laatste heeft weinig zin aangezien hier al jaren geen trein meer rijdt sinds o.a. het spoor door lava uitbarstingen van de Chimborazo is bedolven. Dat zijn ook gelijk de twee dingen die ik hier wil doen, een tocht naar de vulkaan Chimboraza en een treinrit langs “El Nariz del Diablo” een spectaculair steil kronkelend ritje dat ik donderdag 100km zuidwaarts ga doen. De vulkaantocht doe overmorgen met ProBici (uitstekend reisburo). Morgen eerst de kapotte hydraulische voor-rem erafslopen en een gewone mechanische V-brake monteren. Maar vandaag eerst een terrasje in de zon met een enorme aardbeibavaroistaart en kop koffie.
Het monteren van de voor-rem blijkt de volgende dag een fluitje van een cent, nog wel een tijdje in de stad gezocht naar de onderdelen maar uiteindelijk zat hij er zó op en remt eigenlijk prima! Had ik dat maar eerder naar Joost en Eric geluisterd. Niet mijn sterkste eigenschap luisteren, een beetje doof en euh… eigenwijs. Vanuit het hotel zie je trouwens de vulkaan prachtig liggen en ik mag van de eigenaresse vanaf het hotel-dak foto’s maken. Even opletten waar ik loop want ze heeft er een tiental honden rondrennen waardoor het is bezaaid met drollen, en een van de beesten ligt continu tegen me aan te rijden. Het hotel is trouwens echt vergane glorie. De eigenaar is nogal een sukkel, bezig met van alles en nog wat behalve de (stuk of twee) gasten maar zij is wel aardig, eigenlijk wel bijzonder aardig tegen mij.
De volgende dag dan naar de vulkaan, spannend. De Chirombazo is 6310m hoog en het hoogste puntje op aarde gemeten vanaf het middelpunt van onze planeet. De top is wit besneeuwd en steekt overal bovenuit, prachtig gezicht als we er naar toe rijden. “We” zijn de gids, een 4tal jonge backpackers en ik. Op 4800m hoogte wandelen we naar 5100m over een lavastenen-pad. Een flutstukje maar er is hier zo weinig zuurstof dat het in bejaarden tempo gaat en iedereen de longen uit zijn lichaam hijgt. Het doel mag er zijn, magnifieke uitzichten op de top en op het maanlandschap kilometers onder ons. Onvergetelijk.
De terugweg wordt ook onvergetelijk, maar toch op een andere manier. In de afdaling met de fiets moet ik uitwijken voor een kuil en raak langs de weg. In het mulle zand gaat de fiets volledig over de kop en maak ik een perfecte salto waarbij ik precies op mijn linkerschouder val. Ja precies, die schouder die 4 jaar geleden al eens helemaal in puin heeft gelegen. “Een hoge moeilijkheidsgraad maar matige landing” zou Hans van Zetten zeggen. Ik weet meteen dat het fout zit, gek dat je dat direct aanvoelt. Gelukkig is Galo van ProBici er om me naar het ziekenhuis te brengen en hij zorgt geweldig voor me: hij belt de beste specialist om het te komen beoordelen, regelt alles aan balie, röntgenfoto’s/medicijnen/mitella enz. De uitkomst kan hij echter ook niet veranderen en is niet echt opbeurend: fracturen in mijn sleutelbeen en de metalen plaat van vorige keer is verschoven, de schouder hangt idd weer op half 7 en lijkt een stuk korter geworden. Verder een aantal ribbreuken en/of kneuzingen. De arts vertelt dat er binnen een week een operatie nodig is en het plaatje eruit moet. Als ik vraag wanneer ik weer kan fietsen kijkt hij me aan en zegt dat hij me 3 maanden niet op een fiets wil zien. Nou ziet hij me vanaf vandaag sowieso niet meer maar ’t is wel duidelijk dat ik Zuid-Vuurland niet meer in (hun) zomer ga halen. Klote. En om drie maanden in Hotel (vergane) Glamour te liggen heb ik ook geen zin dus het beste lijkt me om zsm naar NL te vliegen. Potverdrie net 2 weken in Ecuador en nu al weer terug, ‘t zit niet mee.
Die avond maar direct met de verzekering een vlucht naar huis geregeld, dat kan in twee dagen. Schouder en ribben zijn behoorlijk pijnlijk en liggen is niet mogelijk, dat wordt rechtop in bed slapen. Niezen, hoesten en neus snuiten voelt alsof er een paard in m’n ribben trapt. Afijn, bekende pijntjes en ongemakken uit het verleden, die gaan wel weer over.
Dit keer gaan bagage en de fiets mee naar huis, het ziet er niet naar uit dat ik dit jaar hier nog terugkom. Voor de vlucht moet de fiets wel in een (kartonnen) fietsdoos en al m’n bagagezakken in max. 2 tassen. Hulp van de hotelsukkel is niet te verwachten dus ik ben de hele dag door de stad aan het sjouwen om ‘n fietsdoos en grote plastic tassen te zoeken. Helaas niks te vinden maar via-via kom ik bij iemand die me een aantal kartonnen platen geeft waarmee de fiets wel provisorisch in te pakken is. Als ik later (na even rusten) bij mijn fiets kom zie ik dat de eigenaresse een bediende de opdracht heeft gegeven de fiets in te pakken. Aardig! Kan ik eindelijk proberen wat te slapen. De volgende dag komt om 7 uur de taxi die de hotelsukkel had besteld. Tenminste, om 8 uur is er nog niets en bij navraag belt hij een andere. Die komt met een ‘gewone’ taxi waarvan ik op een kilometer afstand al zie dat de fiets er niet in gaat passen. Natuurlijk toch nog een kwartier proberen voordat ze alsnog maar een Pickup truck gaan halen. Voorin zijn slechts twee plaatsen en tot m’n verrassing rijdt het meisje. Na een uur kom ik erachter dat haar broer achterin de laadbak bij de fiets zit te vernikkelen, het blijkt dat zijn rijbewijs is ingenomen. De rit dwars door de Andes is mooi maar het gehobbel niet fijn voor m’n ribben en ik ben blij dat we na 3 uur eindelijk in Guayaquil zijn, waar het nog een heel uur duurt voor broer en zus het vliegveld vinden. Gelukkig nog ruim op tijd om fiets en bagage nogmaals in plastic in te wikkelen (veiligheid protocol) en een extra grootscheepse (drugs?)controle te ondergaan, waar het (dure) wikkel-plastic weer wordt opengesneden. Heerlijk zo’n bureaucratie. Uiteindelijk zit ik dan toch in het vliegtuig richting Amsterdam, Businessclass nog wel om m’n schouder te ontzien. Wat een ruimte en luxe is dat, alhoewel ik liever onder andere omstandigheden ervan genoten had. Tja.
Epiloog, Nederland:
In het Ziekenhuis in Heerlen blijkt een paar dagen later dat ‘t sleutelbeen op een paar plaatsen is gebroken, er zijn wat stukjes van afgebroken, een fractuur in mijn schouder en een drietal gebroken ribben. Over een week of zes (eind September) nog eens terugkomen of alles recht is aangegroeid (anders alsnog een operatie) en dan een revalidatie/fysio traject. Niks nieuws eigenlijk.
Volgend voorjaar dan maar weer de reis oppakken. Kan het nu al bijna niet afwachten.
(Totaal: 16.988 km)