Overtocht met de Party Boat

Van Panama naar Columbia met de boot dus, de foto’s en korte verhalen staan op:
http://myalbum.com/album/XF95BOuo7lok
Het lange(re) reisverhaal hieronder, veel plezier met wat je het leukst vindt.

De boot vertrekt aan de Caribic Coast van Panama zo’n 100 km ten noorden van Panama City en we gaan met Fourwheeldrives, het San Blas gebergte is een nogal woest en onbegaanbaar gebied volgens het boekingsbureau. We ‘mogen’ al om 5 uur vertrekken en dat gaat met de gebruikelijke Latijns-Amerikaanse chaos. Eerst is onduidelijk wie in welke auto moet, bagage erop, fiets erop en dan weer alles eraf en op de andere auto, die bleek dan weer te vol dus alles er weer af, nou ja zo ging dat een tijdje door tot we dan tegen een uur of 6 echt vertrokken. De chauffeur wou dat uur blijkbaar weer inhalen en scheurde als een idioot over de snelweg en de steile SanBlas bergwegen naar Porvenir, de opstaphaven. Nou ja ‘haven’, een pier en een vaag administratief gebouwtje erlangs. De boot, de Jacqueline een catamaran van 17 meter, komt net aangevaren en legt bij de pier aan.
Een voor een druppelt de groep in verschillende auto’s binnen, we zijn blijkbaar met z’n 22-en op een boot voor 16 man. De meeste passagiers zijn backpackers tussen de 20..30 jaar uit Australië/Engeland en (verrassend) een viertal uit Nederland of zestal als ik de twee Poolse dames die in NL wonen meetel. Gelukkig ben ik niet de oudste, dat is Stuart: een 64-jarige Amerikaan die met een motor van USA naar Zuid-Amerika reist en een figuur apart blijkt te zijn die geweldige verhalen kan vertellen.
Er is een crew van vier Columbianen aan boord. Andre, de kapitein, geeft een 5 minuten durende uitleg over regels en gevaren aan boord. Het enige wat me nog bijblijft, is dat mannen op de WC moeten ZITTEN of eigenlijk over de reling moeten plassen, en dat bij een man-over-boord-situatie je je ogen op de drenkeling moet houden, in die richting moet blijven wijzen en om hulp moet roepen. Of dat veel helpt is de vraag want maar 10% van de drenkelingen schijnt het te redden. Gelukkig heeft Andre op zijn (208 !) reizen een ‘clean record’ dat hij op zijn laatste reis niet wil verkloten. Na deze verplichte details gaat hij uitgebreid in op de écht belangrijke zaken: wat we eten, waar we slapen, wat er voor entertainment is, hoe we bier kunnen krijgen en waar we met drank en drugs op moeten letten.
Het eten aan boord blijkt voortreffelijk, enkele crewleden kunnen uitstekend koken. De groep past prima bij elkaar en de eerste avond is het al meteen gezellig met de nodige meegebrachte biertjes en rum. Tegen vieren stommel ik als een van de laatsten naar m’n brits na de gebruikelijke discussies om de wereld te verbeteren maar ook wel leuke/serieuze gesprekken met Stuart en Lisa.
De eerste dagen varen we tussen de San Blas eilanden en leggen bij een aantal paradijselijke eilandjes aan. Het leven bestaat nu uit: zonnen, lezen, slapen, luieren op dek, zwemmen, eilanden verkennen, snorkelen, kanoën, eten, drinken en feesten.
Een heerlijke tijd, na al het fietsen geniet ik hier vooral van de rust, nietsdoen, relaxen en lees/luier veel, maar een biertje sla ik niet af, wat trouwens voor de meesten in de groep geldt. Na verloop van tijd ontstaan natuurlijk de nodige romances, vooral de crewleden hebben hun oog al op de (overigens aantrekkelijke) dames laten vallen. Dat wordt beklonken ’s avonds bij het kampvuur waar wordt gegeten, gedronken, gerookt, gitaar gespeeld en zo meer (niet alles hoeft in een blog ;-)
Na drie dagen zee- en zonvakantie is het zover om over volle zee naar Columbia te varen. We hebben mazzel, de zee is relatief rustig. Nou ja rustig, alles gaat ineens op en neer en ik vraag me af hoe het een onrustige zee er wel niet uitziet. Zoals Andre al voorspelde heeft niemand honger en wordt er vooral geslapen. Een paar van ons moeten regelmatig de vissen voeren, vooral Stuart heeft er last van. De weg vanaf zijn kajuit is te lang dus hij wordt maar op het achterdek vastgesnoerd. Geen kind meer aan gehad. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik mijn eerste ontbijt ook meteen de zee instort, gelukkig gaat daarna alles eigenlijk best prima en heb ik weer honger als vanouds.
Als op de laatste dag Cartegena in zicht komt zie je de kots-zombies ineens opknappen, een kleurtje krijgen en actief worden. Vooral Stuart krijgt weer praatjes als vanouds. Als ultieme afsluiting komt er nog even een groep dolfijnen langszij de boot. Een half uur lang zwemmen ze met ons mee of voor ons uit allerlei rare capriolen uithalend. Volgens Andre houden ze van het elektromagnetisch veld dat de boot aan de boeg opwekt. Hoe dan ook, het is een aparte belevenis waar de hele groep van geniet. In de haven van Cartagena gaat Andre nog eerst even met onze paspoorten bij de douane langs (“duurt 20 minuten”) en als hij na 2,5 uur (door iedereen voorspeld) terug is nemen we afscheid en gaat ieder naar zijn Hostel in de stad.
Een onvergetelijke bootreis, kan ik iedereen aanraden als hij er de kans voor krijgt.
Zo, nu dan Zuid Amerika, eerst Columbia. Volgens horen zeggen zijn de Columbiaanse vrouwen de mooiste van de wereld. Nou, ik ben zeer benieuwd.