Verdwenen drugsbaronnen en flinke bergen

De laatste post is alweer een tijdje geleden dus dit keer weer ‘lappen’ met tekst, haha.
Ik heb ’t maar in hoofdstukjes opgedeeld misschien wat makkelijker om het in stukken te lezen. Voor de liefhebbers van strip- i.p.v. leesverhalen komt er spoedig een link naar ’t nieuwe fotoalbum.

De bergen op naar Medellin
‘Gisteren’ eindigde ik ermee dat ik met knarsende en knikkende knieën aan de beklimming van de eerste Andes bergen moest beginnen, misschien dat ik daarom pas om 10 uur weg was vandaag. Het is inderdaad flink en lang klimmen maar de hellingen zijn niet supersteil en ’t gaat eigenlijk verrassend goed. Bovendien zijn de uitzichten over de groene dalen en bergwanden geweldig. Het eerste gedeelte is met 30oC behoorlijk zweten, mijn water is vlug op en ik ben behoorlijk dorstig, maar overal langs de weg komt heerlijk fris water letterlijk uit de grond gespoten uit allerlei continu stromende waterslangen. Voordat ik m’n flessen bijvul vraag ik voor de zekerheid twee rokende lokalo’s of het ook drinkbaar is. ‘Si claro amigo’ roepen ze vrolijk, de enorme walmen marihuana hadden me eigenlijk wat meer achterdochtig moeten maken, maar dat merkte ik later pas.
Onderweg zie ik de jeugd op BMX’jes zich achter de omhoog-ploeterende vrachtwagens vastgrijpen. Ze laten zich kilometers bergop trekken om dan met een rotvaart de berg af te sjesen. Lijkt me een aardig idee en op een steil stuk probeer ik ’t ook eens. Helaas ben ik met m’n volbepakt fietsje twee keer zo zwaar en veel minder wendbaar als die Columbiaanse hobbits op hun kinderfietsjes, en tref ik net een chauffeur die steeds de koppeling in één klap laat opkomen. Al zwalkend kan ik me net met één hand blijven vasthouden en de gaten in de weg vermijden. Zodra hij op het vlakke tegen de vijftig rijdt lijkt het me toch tijd om los te laten. Gevaarlijk geintje eigenlijk. Meer bergop gaat het heerlijke zonnetje over in een grijze mist en een koude miezer regen en ik zie geen hand voor ogen meer. Als ik een passant vraag waar een hotel ligt blijkt dat ik er vlak voor sta. Niet vér gefietst vandaag maar wel mooi getimed. (19-4-2016 Afstand: 50 km Hoogteverschil GPS: 1710 m). Het heeft me blijkbaar nogal wat inspanning gekost want volgende dag word ik pas om 12 uur wakker. Een soortgelijk dagje volgt, prachtige uitzichten over weiden en dalen die zó groen zijn dat het pijn aan de ogen doet. Een landschap voor een Kepèlse en geen Dörper. Enig verschil is dat mijn buik rommelt als een gek en iedere vijf minuten de turbo aangaat. Dat water gisteren was geen goed idee. Vandaag veel te laat vertrokken dus het is snel duister en in de koude avondregen vind ik in Llanos een hotel waar ik door de penspijn pas om 4 uur in slaap val. (20-4-2016 Afstand: 47 km Hoogteverschil GPS: 1160 m). Het verwonderd me niets dat ik de volgende ochtend aan de racekak ben. Geen honger (wel onvoorstelbaar) dus zonder ontbijtje en wat slapjes op weg, nog steeds bergop. Onderweg maar veel fruit gegeten, de rest blijft toch geen kwartier binnen, en alle beschikbare WC’s onveilig gemaakt. Bij Don Matias vind ik het welletjes, slap en koortsig kom ik geen molshoop meer over en kruip het verrassend nette en moderne Hotel Portal del Norte in. (21-4-2016 Afstand: 40 km Hoogteverschil GPS: 400 m)
Na een koortsige nacht vol nachtmerries over onverwerkt examenleed en talloze WC bezoeken word ik na 14 uur slapen (of wat daar op lijkt) toch wat frisser wakker. Vandaag een rustdag en alleen maar even het leuke dorpje inwandelen en een eenvoudige doch voedzame maaltijd tot me nemen. Dat helpt want zaterdag ben ik al om 9 uur op de fiets. Weliswaar wat slapjes maar ik ben niet meer bang het zadel onder te schijten en durf zo af en toe weer een ferme wind te laten. Het is ’s ochtends wat mistig maar als de zon wat doorkomt ook nu weer prachtige uitzichten. Op ca. 2500m ben ik het hoogste punt voorbij en is het vooral dalen naar Medellin: 20 jaar geleden nog drugshoofdstad en meest criminele stad van de wereld met de beruchte drugsbaron Pablo Escobar. Loud (samen met Marleen nu 6 jaar op zeil-wereldreis, zie http://rafikiopreis.blogspot.com/) heeft me een biografie van Pablo gestuurd die ik met verbazing heb gelezen. Ongelooflijk wat deze man heeft gedaan en hoe hij (met zijn drugsvriendjes én de corrupte politici) eind vorige eeuw Colombia in een ongeëvenaarde chaos en criminaliteit hebben gestort. Intussen is er veel, heel veel veranderd in Colombia en Medellin. Het is een moderne miljoenenstad met veel strakke flatgebouwen op een kilometers lange hoogvlakte (ca. 1500m hoogte) tussen de Andes bergen. Midden door de stad naast de rivier loopt een moderne Metro die de trots van de stad is en ondanks dat hij decennia geleden is afgerond geen graffiti of rotzooi en lekker schoon. Mijn (Grand) Hostal ligt in de wat rustigere buurt El Poblado, een goed onderhouden gezellig plekje. (23-4-2016 Afstand: 57 km Hoogteverschil GPS: 365 m). De daaropvolgende dagen in Medellin gebruik ik om eens goed bij te komen van ’t buikgriepje (of watervergiftiging) en de twee intussen opgekomen kontzwelen. Medellin zelf is geen karakteristiek mooie stad, wel een paar aardige kerken/kathedralen en er is desondanks voldoende te beleven en te zien. Een van de attracties zijn twee kabelbanen die vanuit de metro oost- en westwaarts de bergen opgaan. Vroeger moesten de ongelukkige bewoners de steile bergen opklauteren naar hoog- en afgelegen buurten maar dat hoeft niet meer. Vanuit de cabines kijk je kilometers ver over de stad en vraag je je af waar die eindigt. Ik ontmoet er een gezin op dagtrip waarvan de man (Gerardo) in NL heeft gewerkt en we hebben een geanimeerd (zowaar Spaans) gesprek. Ze nodigen me bij hun uit om te overnachten als ik langskom in Palmira, zulke aardige mensen hier in Colombia. Je merkt aan alles dat het land in opkomst is en er meer rust en vertrouwen in de toekomst is. Een van de kabelbanen gaat ná de stad nog naar het hooggelegen natuurpark Arvi in waar ik een lekkere wandeling door de bergen en bossen maak, voordat weer een van de onvermijdelijke onweersbuien hier losbarst.
Het centrum zelf is aardig om doorheen te struinen maar niet bijzonder. Alhoewel……..de vrouwen hier zijn zo mogelijk nog mooier en uitdagender dan in Cartagena en ik ben bijzonder tevreden met mijn 1meter90, blonde haar en blauwe ogen. De volgende dagen bestaan dan ook vooral uit: slapen (lang en veel), eten (bij de Exito on de hoek!), de stad rondslenteren (gebouwen en vrouwen kijken) en in het hostal rondhangen als het regent (en dat doet het vaak).

De bergen ín ná Medellin
Na een weekje ben ik het rondhangen zat, de but-buddies zijn weg en daarvoor in de plaats is er een grote belt-buddy ontstaan dus is het weer tijd om te gaan fietsen. Colombia heeft min of meer drie bergketens die parallel van noord naar zuid lopen. De Panamerican loopt zo’n beetje op de middelste keten en vanuit Medellin gaat de weg nog even omhoog maar daarna in een lekkere afdaling omlaag via het dal van de Caldas rivier naar La Pintada, een toeristenplaats voor Colombianen langs de rivier. En, er is zowaar een camping !! Duurder dan een hotel maar ik heb wel weer eens zin om in mijn eigen tentje te slapen. Naast ‘t zwembad een prima terrein met partytenten waaronder je je tentje kunt opzetten. Geen overbodige luxe want het regent hier geregeld. Vreemd genoeg wordt het ’s avonds na het donker niet stiller maar zetten ze om 8 uur ineens muziek op alle luidsprekers, en niet direct zachtjes. Mijn Colombiaanse buren die net gaan BBQ’en zetten desondanks ook hún radio aan met vrijwel dezelfde soort muziek. En zo ga ik onder het genot van twee verschillende Latijns-Amerikaanse smartlappen door elkaar lekker slapen. (30-4-2016 Afstand: 76 km Hoogteverschil GPS: 880 m)
Al vroeg wakker (kamperen heeft toch een goede invloed op mij), en na een werkelijk overheerlijk en calorierijk ontbijtje bij de (banket)bakker in La Pintada wou ik eigenlijk via het dal van de rivier richting zuiden over de Panamerican Highway. Om een totaal onverklaarbare reden (nieuwsgierigheid?) pak ik impulsief een alternatieve weg linksaf de bergen in. Een rustige landelijke weg langs een riviertje die langzaam oploopt onder het genot van een heerlijk zonnetje. Een goed keus denk ik bij mezelf. Bij tijd en wijle komen er wat onverharde stukken die steeds talrijker worden maar ach, dat gaat wel over, denk ik nog. Dan gaat de weg ineens idioot steil omhoog en is het asfalt ook plots verdwenen. Ik krijg visioenen van de klim in Guatemala en hoop niet dat ik weer door een TukTuk gered moet worden. Dat valt weliswaar mee maar met stijgingen over de 15% is het wel vaak stoppen en uithijgen. In Arma wordt het gelukkig weer verhard en als ik op het dorpspleintje uitrust heb ik een gezellig gesprek met een groepje giechelende tienermeisjes die ontzettend nieuwsgierig waren naar deze vreemde snuiter. Er is geen directe weg terug naar de Panamerican dus maar verder geklommen naar Aguadas, natuurlijk bóven op de berg. Het is al donker als ik moe aankom en toch heb ik vandaag maar 42 km afgelegd. Ik heb een marathon gelopen die sneller ging als dit, tsjonge jonge. (1-5-2016 Afstand: 42 km Hoogteverschil GPS: 1410 m MapMyRide: 2075m).
Het dorp ligt hoog in de bergen en ’s ochtend is het er nog nat en koud dus eerst maar een lekker ontbijtje bij de bakker waar ik ‘n Oostenrijks stel tegenkom dat ook met de fiets in deze negorijen is verzeild geraakt. Sterker nog het blijkt dat zij ook in Guatamala op hetzelfde supersteile keien-geiten-pad als mij zijn gestrand. Met z’n tweeën hebben ze nog fiets voor fiets gedeeltes omhoog geduwd maar uiteindelijk ook er de brui aan gegeven. Ja dat krijg je als je de avonturier wilt uithangen en onbegaanbare paden wilt verkennen. Maar potverdimme wel weer een toeval zeg. Buiten ziet een Columbiaanse mountainbikester mijn fiets staan en nodigt direct ons allen uit om bij haar in Manizales te overnachten. Spontaan en vriendelijk die Colombianen, ik mag ze wel. Nog steeds mistig als ik vertrek en de wegen in dit dorp/stadje lopen soms waanzinnig steil omhoog. Zoals ik later zal merken is dat blijkbaar de gewoonte hier in de bergdorpjes, maar fijn is anders. Bij de koffiestop een dorp wordt mijn fiets weer door half het dorp bewonderd. De bergen in het binnenland zijn prachtig maar ik ben de steile hellingen en keien moe en vraag om de kortste weg naar de Panamerican. Ooh dat is geen probleem gewoon hier ‘todo recto’ de weg volgen dan kom je zo in La Felicia. Ja fluit. Het blijkt wederom een keien-pad dat steil de bergen ingaat en vele afslagen kent. Maar goed dat ik een GPS bij me heb anders had ik ieder gehucht op de route voor niets omhoog gefietst. Onderweg kom ik ook niets anders tegen dan bergen en koeien. Na verloop van tijd gaan de keien over in een kleverige klei massa, want het regent natuurlijk weer. In een klein dorpje zonder restaurants of koffie (honger!) tref ik nog een Colombiaan die in België heeft gewerkt. ‘Ooh Felicia is niet zover meer, je bent er zo’. Ja, met jouw Fourwheeldrive zeker, behalve een verschrikte kudde koeien die voor me op de vlucht gaan is dat ook het enige wat ik onderweg nog tegenkom. Mijn fiets is mag dan super populair bij de Colombianen zijn maar is blijkbaar niet op keien en modderwegen gebouwd, er rammelt van alles los en ik hoor een vreemd gierend geluid. Hoe goed ik ook zoek, ik kan niet vinden waar het vandaan komt.
Na veel zwoegen boven op de berg zie ik onder aan de rivier de lichtjes van La Felicia. Eindelijk! De afdaling gaat in het donker en de remmen blijken ook van de modder geleden te hebben, niet zo heel erg want het gierend geluid waarschuwt iedereen op een kilometer afstand dat ik eraan kom. La Felicia blijkt idd in het rivierdal aan de Panamerican te liggen en heeft een hotel én een biertje. Ha, morgen een redelijk vlakke en geasfalteerde weg. (2-5-2016 Afstand: 65 km Hoogteverschil GPS: 1290 m MapMyRide: 1740m).
Genoeg gemountainbiked, vandaag weer rouleren over het gladde asfalt. Het zonnetje schijnt al en in tegenstelling tot de bergen is het in het dal lekker warm. Mijn fiets maakt nog steeds een godgeklaagde herrie. Ik vind niets dat aanloopt en ben bang dat de dynamo in het voorwiel naar de Filistijnen is, totdat ik opeens een aangekoekt stuk klei van een kilo onder mijn spatbord uit zie vallen. Oh daarom dus. De mountainbikers zullen zich wel een breuk lachen, maar wat een stilte en soepele loop ineens :-). In de verte zie ik zowaar een biker, het blijkt een Koreaan te zijn die al 5 jaar onderweg is via Rusland, China en Argentinië en zelf vindt dat hij niet erg opschiet. Zijn uitrusting is nogal merkwaardig met een soort Blokker krat achterop voor spullen en een ingebouwde radio op het stuur met een accu. Tja dat zal niet erg opschieten, maar wel muziek onderweg! De weg gaat nog wat op en af en ik passeer een drietal (ook wel erg dikke) Colombiaanse mountainbikers (de favoriete fiets hier, ook op de harde weg). Eentje doet nog wat hijgerige pogingen om bij te blijven maar dat duurt niet lang, ons totaalgewicht zal ook niet veel gescheeld hebben :-). In Chinchina (regionaal stadje, beetje ’t Venlo van N-Limburg) heeft m’n hotel een balkon dat uitkijkt over de hoofdstraat. Leuk want ’s avonds is er toevallig een processie met uitbeelding van allerlei heiligen uit de bijbel. Grappig om te zien. Dat vinden de processie-gangers trouwens ook want daarboven zit ik erg in de kijker. Och ja, dan maar koninklijke zwaai gebaren maken vanaf ’t balkon, men scheen het te waarderen. (3-5-2016 Afstand: 63 km Hoogteverschil GPS: 895 m).

Van het ruigste naar het netste Hostal
Bíjna was ik om 7 uur op, even omdraaien en het was helaas alweer 11 uur. De teleurstelling maar weggegeten met een heerlijk ontbijt: koffie, broodjes en een choco-crème-aardbei-bol zo groot als een handbal bij de banketbakker aan de overkant. Met deze flinke bodem gaat het naar Cartago dat in een breed dal met veel rivieren (zoals de Cauca) tussen de westelijke en middelste Andesketen ligt. De weg gaat gelukkig niet te veel bergop zodat mijn knietjes het kunnen bijbenen en is keurig onderhouden: een vierbaans snelweg, in het midden een strook met een strak gazonnetje, mooi geknipte rozenstruiken (de stad hier heet dan ook Santa Rosa) en prachtige bomen. Het is de ‘Carrera de Cafe’ die door het koffiegebied van Colombia loopt. Cartago is een wat koloniaal aandoende stad met een markante witte kathedraal maar, (voor mij ff wat belangrijker) ook een uitstekend hotel, biertje en een zacht bed.(4-5-2016 Afstand: 55 km Hoogteverschil GPS: 585 m).
Prima bedje en ik ben goed uitgerust voor (eindelijk) een vlakke etappe. De conditie is uitstekend en met een flink vaartje gaat het razendsnel door de vallei met links en rechts aan de horizon de Andesketens. Binnen no time ben ik in Buga wat een pelgrimsstad blijkt te zijn. Mijn hotel kijkt uit op de Basílica del Señor de los Milagros (de basiliek van de Heer der Wonderen) zo genoemd omdat er in het verleden allerlei wonderbaarlijke gebeurtenissen zijn waargenomen. Een mooie kerk daar niet van maar al die kletsverhalen zijn niet echt aan mij besteed, en biertje op het hotelbalkon daarentegen wel. (5-5-2016 Afstand: 115 km Hoogteverschil GPS: 190 m). De Heer der Wonderen heeft er niet voor kunnen zorgen dat ik op tijd uit mijn nest kon komen en pas om 12 uur zit ik op de fiets. Mijn luiheid wordt direct gestraft met een enorme onweersbui die ik gelukkig op een overdekt caféterrasje met koffie en cake kan afwachten. Om wat tijd in te halen gaat het weer in een behoorlijk tempo (gemiddeld 35 km/u) naar Cali. Net als Medellin eind vorige eeuw berucht om de drugssmokkel, in dit geval door de drugsbaronnen van het ‘Kartel van Cali’. De stad zelf is niet erg mooi, een paar aardige kerken en een superdruk centrum dat straat na straat vol is gebouwd met marktkraampjes waar kooplui vrijwel allemaal hetzelfde (telefoontjes, hoesjes, schoenen, prullaria) voor dezelfde prijs verkopen. Toch is het er stervensdruk dus er zal wel markt voor zijn. Niets voor mij en ik verblijf gelukkig ook in een iets rustigere buurt in hostal Casa Amarilla. Bij binnenkomst wordt ik door de eigenaresse direct op de huisregels geattendeerd (geen alcohol, geendrugs, rust na tienen, etc). Een beetje schuchter merk ik op dat ik ’s avonds toch wel graag een biertje/wijntje mag nuttigen, en of dat kan. ‘Och ja, geen probleem zolang ik het spul maar niet met kratten tegelijk binnensleep’. Nou nee natuurlijk niet, dus ik installeer me in m’n slaapzaaltje en inspecteer de keuken op het dakterras waar iedereen ligt te relaxen. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel joints, hasjpijpjes, waterpijpen en wat voor marihuanatools nog meer gezien als daar in de relaxruimte. Iedereen pafte er maar op los en er hing een zéér relaxed sfeertje. Op een flesje bier meer of minder werd ook niet gekeken, in hoek stond een toren bierkratten waar ze op de Zwarte Cross nog jaloers op zouden zijn. De huisregels worden hier blijkbaar strikt nageleefd. Het rokend spul komt voornamelijk uit Chili, Argentinië, Uruguay plus een aantal Zuid-Europeanen en de spreektaal is Spaans dus het is even aanpoten voor mij, maar wel gezellig. (6-5-2016 Afstand: 65 km Hoogteverschil GPS: 95 m).
Hoewel er in de stad niet zo gek veel te zien is bevalt me het hostal wel en op de hoek van de straat zit een goede banketbakker met een leuk terrasje, prima Colombiaanse koffie en allerlei heerlijke gebakjes. Overdag wat rondslenteren in de buurt, koffie op het terras en m’n blog bijwerken en ’s avonds wat biertjes, in de hangmat en kletsen met de overige hostallers. De buurt heeft best wel nette huizen en is een mengelmoes van oud-ingezetenen, artiesten, yuppie cafés en restaurantjes. Een lekker rustig en goed sfeertje dacht ik zo. Als ik samen met de receptionist buiten voor de deur van het hostal een biertje drink, wijst hij me op de buurjongen die net met de motor aan komt rijden en vertelt me doodleuk dat dit een moordenaar is. Buiten de stad heeft hij al een aantal overvallen en moorden gepleegd maar hier in zijn eigen buurt houdt hij zich rustig. Hmmm, dat geeft me toch een heel andere kijk op deze omgeving. Na drie dagen vind ik het hier welletjes en ondanks dat het nog steeds regent (alle dagen onweer) gaat het weer verder naar het zuiden. Eerst maar even een ontbijtje bij de banketbakker op de hoek als afscheid en dan door de miezer de drukke stad uit. Het tempo zit er alweer goed in en omdat er nauwelijks rugwind of daling van de weg is maak ik me wijs dat ik in superconditie ben. Na 60km gaat het dan bergop met mooie uitzichten maar door de mist niet echt fotowaardig en ook dat gaat qua conditie super maar mijn knietjes vinden het minder leuk. De regen wordt steeds erger en in de afdaling merk ik dat de remmen niet/nauwelijks werken en het moet even rustig aan. Met al die grote plassen op de weg is het onmogelijk te zien waar de grote gaten in de weg zitten dus het is oppassen geblazen. In het donker kom ik in Popayan aan bij het hostal Caracol. Een prima verzorgd en zeer net hostel waar ik mezelf trakteer op een uiterst riante en mooie privé kamer. Popayan moet een erg mooie stad zijn en ik heb er al een glimp van opgevangen, de komende dagen hoef ik me niet te vervelen.
(10-5-2016 Afstand: 137 km Hoogteverschil GPS: 1580 m MapMyRide: 1995m).
Wauw, Popayan is inderdaad een van de mooiste steden die ik in Colombia heb gezien, of überhaupt op deze reis. Het oude Centro bestaat helemaal witte gebouwen en kerken uit de koloniale tijd. Veel cafeetjes en winkeltjes maar allemaal smaakvol weggewerkt achter witte gevels. In de stad heeft veel studenten wat het geheel een nog relaxtere en aardigere sfeer geeft. Dit is wel een mooi plekje hoor. Na de stadwandeling kom ik terug in m’n hostal en zie tot mijn verbazing dat Maya daar net incheckt, dat is effe knuffelen natuurlijk. Sinds de eerste ontmoeting op een willekeurig terras in Costa Rica is dit de 5de keer dat we elkaar tegenkomen. De ‘hot spots’ voor de toeristen zijn weliswaar hetzelfde maar het blijft weer een ongelooflijk toeval en erg gezellig. ’s Middags gaan we de stad door en wat boodschappen doen en ’s avonds samen koken. Leuk! Zoals ik al dacht hoef ik me niet te vervelen. De fiets moest nog eens flink gepoetst en onderhouden worden en de remmen bijgesteld, en voor de rest is het overal zo gezellig en mooi in de stad dat er altijd wel een leuk plekje of wandeling te vinden is. Maya gaat na een paar dagen de Amazonas in en dan vind ik het ook tijd om een planning voor de laatste kilometers naar de grens te maken, en dat zijn niet bepaald vlakke ritten, pfffft.

Bergetappes naar de grens
Het is ca. 335km naar de grens en ik denk dat het in vier dagen moet kunnen ondanks het flinke aantal hoogtemeters. MapMyRide denkt dat er tussen de zes en zeven duizend meter geklommen mag worden. Ik heb er wel zin in eigenlijk. Bij de onderhoudsbeurt heb ik het fietszadel een paar mm lager gezet, ik merkte dat ik teveel op m’n tenen op de pedalen duwde. Die paar millimeter blijken een wereld van verschil: veel minder last van m’n knieën! Het zonnetje schijnt bovendien en ik geniet weer volop van de uitzichten, de bergen is toch wel mijn ding. Bij het eerste hotel in El Bordo neem ik een kamertje en wil even het dorp inlopen. Dat blijkt dan 5km verderop te liggen, het was misschien toch handiger geweest om iets verder door te fietsen. (13-5-2016 Afstand: 82 km Hoogteverschil GPS: 1185 m MapMyRide: 1400m). Het fietsen of de wandeling heeft toch wel wat inspanning gekost want de volgende dag is het weer laat op en heb ik wat zware benen. Onderweg ontmoet ik Jose uit Brazilië die vanuit Ushuaia naar Alaska gaat fietsen, de omgekeerde route dus. We hebben een geanimeerd gesprek van een half uur langs de weg en hij spreekt zo duidelijk Spaans dat ik het vrijwel allemaal kan volgen. Verassend. ’s Avonds in El Remolino ben ik toch wel wat vermoeid en vraag me af hoe ik morgen de voorspelde vier hoogtekilometers moet gaan klimmen. Maar eerst een lekker kippetje en biertje in Hotel El Balcon. (14-5-2016 Afstand: 82 km Hoogteverschil GPS: 865 m MapMyRide: 1115m). Om half acht al op want ’t wordt een pittig dagje. De start is al niet best als ik een stuk kies afbreek op een broodje. Shit. Op een of ander manier ben ik nog niet zo gemotiveerd als anders en het lijkt of ik niet vooruit kom tot ik een drietal wielrenners (zoals altijd hier op een mountanbikes) voorbijga. Ze waren dan wel wat ouder (ik schat in de 50, haha) maar ja het helpt voor de motivatie, vooral als ik ze pas 10 minuten na mij langs het terrasje op de top voorbij zie komen. Een berg van de buitencategorie volgt en ook daar weer een stel wielrenners, verrek ja het is ook zondag. Waren de uitzichten voorheen al mooi vandaag zijn ze fabelachtig, vooral ook omdat het zonnetje schijnt. De klim is behoorlijk lang en ik focus me al een hele tijd op de top die m’n GPS me belooft. Helaas blijkt er nog een venijnig steil staartje aan de beklimming te zitten die dat kloteding niet kende. Intussen miezert het, wordt het steeds kouder op deze hoogte, is mijn eten op en krijg ik een geweldige hongerklop. Godzijdank heb ik nog een pakje mierzoete appelsap dat een bijzonder aardig Colombiaans echtpaar op de brommer me in de klim heeft aangereikt. Het is net genoeg om de top te halen. Gracias amigos! Daar spreken mij twee Colombiaanse wielerliefhebbers aan die bijzonder enthousiast op m’n fietstocht reageren en met me op de foto willen. Wat een heerlijk volk is het toch. De laatste kilometers om een plekkie in Pasto te vinden is daarna nog maar een kippetje. In ’t wat sjieke hotel San Miguel heb ik geen moeite om in slaap te komen. (15-5-2016 Afstand: 88 km Hoogteverschil GPS: 2425 m MapMyRide: 3990m). Zo, nog één etappe en dan komen we aan de grens. Het begint vandaag wel wat frisjes ook al is het al elf uur en direct een klimmetje naar 3200m. In de afdaling maar de handschoenen en sokjes aangedaan anders bibber ik van mijn zadel. De afdaling is enorm er komt maar geen eind aan. Kilometers lang gaat het tussen de bergen omlaag door een dal en vervolgens ravijn dat steeds smaller en smaller wordt tot uiteindelijk aan de rivier. En ja, dan mag je weer omhoog, het laatste stukje naar het eindpunt Ipiales is nog even flink aanzetten en dat gaat werkelijk op het tandvlees. In de stad spreekt een man me aan als ik bij de stoplichten naar een hotel zoek. Het blijkt een hotelreceptionist en hij wijst me de weg naar ‘t supergoedkope en prima Hotel Fontanar. Na een halfuur onder de hete douche ben ik eindelijk weer warm en ga nog een welverdiend pakje wijn halen. Het duurt nog tot 2.00 uur voor alle adrenaline uit mijn lijf is en ik eindelijk in slaap val. Morgen legaal uitslapen! (16-5-2016 Afstand: 85 km Hoogteverschil GPS: 1610 m MapMyRide: 2360m).
Zoals te verwachten pas om 13.00 uur wakker, tijd om wat boodschapjes te doen en de stad te verkennen. Afgezien van een paar leuke kerken is Ipiales niet bijzonder. De stad ligt tussen 2 heuvels en mijn hotel ligt in de kom, de straten gaan links en rechts met 25% omhoog en het nodigt niet uit voor een lekker wandelingetje en zeker niet om het per fiets te verkennen. Nou was ik dat toch al niet van plan want de afgelopen dagen hebben zich twee zeer onverkwikkelijke puisten op mijn billen ontwikkeld zodat ik bij voorkeur ga staan of ga liggen. Zitten zit er effe niet aan. De inwoners hier in het zuiden van Colombia zijn overigens veel meer indigena’s (oorspronkelijke indianen) dan rond Medellin waar ze zich ‘paisa’ noemen. De paisa’s hebben veel meer een spaans/europees uiterlijk en zijn uitbundiger dan de wat ingetogener mensen hier. De echte indigena’s dragen veelal traditionele (warme) kleding met een vilthoedje. Een vreemd (Europees) ding eigenlijk maar daarover in Ecuador meer.
Dag twee is het tijd voor wat meer actie en ga ik met de fiets naar het nabijgelegen Las lajas waar ze vorige eeuw een prachtige kerk in een kloof hebben gebouwd. Wederom omdat zich er eeuwen geleden een wonder zou hebben afgespeeld maar het is werkelijk een plaatje om te zien. Als je van boven kijkt lijkt het net stukje Middle-Earth uit Tolkiens Lord of the Ring.
Jammer dat het regent, de foto’s zijn niet zo mooi als op internet maar het is het kwellen van mijn ongewenste zadelkameraden wel waard geweest. Apropos ongemakken, mijn gebroken kies begint nu toch wel erg te zeuren. Een tandartsbezoek heb ik al een paar dagen uitgesteld omdat ik geen idee heb wat voor slagers er hier in het buitenland werkzaam zijn maar nu wordt het toch onvermijdelijk. Ik ga naar de tandarts van de receptioniste en kan gewoon aanschuiven in de wachtkamer ook al is het al bijna 6 uur. Hij maakt direct tijd voor me en in 10 minuten is het gepiept, geen pijn en uitstekend gedaan. Omdat ik niet al te veel cash meer heb vraag ik of ik met creditcard kan betalen. Een beetje overdone blijkt , de totale kosten bedragen nog geen 6 Euro! Geweldig!
Het wisselende weer in de afgelopen dagen, zon en warmte in de dalen, kou mist en regen in de bergen heeft me een flinke verkoudheid opgeleverd en ik blijf daarom nog één laatste dagje in Ipiales. Morgen gaat het naar Ecuador, ook daar gaat de Panamerican Highway over het Andes gebergte. Sinds Medellin heb ik in Colombia de afgelopen 2,5 week zo’n vijftien tot negentien hoogtekilometers gemaakt (het is maar wie je wil geloven, mijn GPS of MapMyRide), flink klimmen en ervan genoten. Een beetje weemoedig ben ik wel vandaag, Colombia was een fantastisch land, het mooiste wat ik tot nu toe heb bereist. Vriendelijke mensen, mooie vrouwen, geweldige natuur en ook nog spotgoedkoop. Ecuador wordt naar zeggen qua klimmen nog zwaarder maar ook met nog mooiere uitzichten zoals wit besneeuwde vulkaantoppen.
Een flinke uitdaging dacht ik nog in Colombia, vooral voor m’n knieën, billen, longen en fietsremmen. Tja, toen wist ik nog niet dat mij nog veel grotere problemen te wachten stonden.
(Totale afstand 16.416 km).