Panama, laatste stuk Midden Amerika

Hostel Purple Lodge is, zoals de naam al doet vermoeden, een volledig paars ingericht hostel vanaf de muren tot aan het servies toe. Leuke plek om mijn knieën een paar dagen rust te gunnen en te genieten van “Feria de David”, het lokale feest. Intussen hebben zich Steven en Maya (het stel dat ik onderweg in Costa Rica op een terras had getroffen) ook ingecheckt. In toeval geloof ik intussen al niet meer. Samen met de Zwitser Adriaan gaan we het festivalterrein verkennen en dat valt niet tegen. Het is een soort kruising tussen de Huishoudbeurs en Hannover Messe met 500 exposanten, een rodeo-terrein, veel muziek podia, eet- en dranktentjes en tjokvol met Panamezen. Met ons Duitstalig groepje bezoeken we eerst de Rum Proeverij en blijven een tijdje hangen bij de Duitse Ambassade die bier, wijn en snacks in overvloed blijkt te hebben, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken. Een rodeoshow, Panamese muziek optredens en na-borrelen maken de gezellige avond compleet. Het weer zit evenmin tegen, de volgende dag is het alweer zonnig en tegen de 36C, tijd voor een duik in het water van het lokale zwembad, wat een vervallen toko uit de vorige eeuw met twee baden vol vaag troebel water blijkt te zijn. De bediening is vertrouwd volslagen onverschillig en er is welgeteld één Panamees gezin, blijkbaar kent de rest deze plaats al. Evengoed lekker gezond, verbrand en uitgerust. Voldoende rust om de volgende dag eens verder te fietsen. De 4-baans Pan American Highway is vanaf hier spiksplinternieuw aangelegd en 2 banen zijn continu afgesloten, ik denk om wat details af te ronden. In ieder geval kan ik daar met de fiets wel prima komen en heb ik de komende 500 kilometer een privé 2-baans weg met super-strak asfalt alleen voor mezelf ter beschikking. Wat een luxe! Het is nog steeds achter in de dertig graden dus buig ik ergens af om aan de Pacific Coast een plekkie te zoeken. In Las Lajas (spreek uit: lachgas) blijkt een vrij verlaten strand met een zowaar een camping: Nelly’s Bar. De naam maakt meteen duidelijk waar ze eigenlijk aan verdienen. Drank en eten zijn er prima, de sfeer is uitstekend en het strand en ondergaande zon in de Pacific zijn perfect. (13-3-2016 Afstand: 90 km Hoogte: 510 m). Een dergelijk paradijsje kun je niet zomaar voorbijfietsen dus blijf ik nog een paar dagen relaxen op het strand en in de bar ‘om mijn knieën nog een beetje meer rust te gunnen’. Als ik 2 dagen later weer verder fiets is de temperatuur een paar graden verder gestegen en loopt het tegen de 40C op mijn prive-asfaltje. De wind staat (nog steeds) stevig schuin van voren en daar krijg ik onderhand toch wel de schijt van. De weg gaat aardig op en af en links aan de horizon zijn de bergen in het midden van Panama waar de wolken uit de Atlantic tegen aan hangen. Aan de andere kant van de bergketen liggen Panama’s groene regenwouden in de nevel. Hitte en wind maken deze dag behoorlijk lastig en ik ben blij als ik in Santiago aankom. Na een stevige onderhandeling met de Chinese receptioniste van Hotel Con Giu kan ik met enige korting in dit toch niet al te sjieke hotel een kamer krijgen. (16-3-2016 Afstand: 132 km Hoogte: 1250 m). Omdat ik gisteren wat extra kilometers heb gemaakt kan het vandaag wat rustiger aan naar Aguadulce. Het zijn slechts zestig kilometer maar de wind maakt die nog redelijk lastig. De lokale windgoden zijn me niet erg goed gezind, en als er eigenlijk iemand die naam mag hebben ben ik het wel, mijn turbo staat regelmatig aan. (17-3-2016 Afstand: 57 km Hoogte: 80 m). Volgende dag hetzelfde scenario: bloedheet (wel lekker) maar de wind blaast nog steeds stevig schuin van voren. Al bijna 6 weken vrijwel iedere dag die klote wind, nu begin ik er werkelijk een pesthekel aan te krijgen. Steeds die herrie in de oren, continu op de trappers moeten duwen, geen moment even rustig uitrollen en bergaf bijtrappen. Zelfs vandaag op mijn verjaardag, shit! Na 30 km dan toch nog een verjaardagcadeautje, de weg buigt af en de wind staat zowaar schuin van achteren. Zoals alle lekkere dingen duurt dit veel te kort maar ik kan er wel een uur van genieten. Net als het camping-hotel in Coronada trouwens: lekker kamperen in mijn eigen tentje en een zwembad vlak naast me, helemaal voor mij alleen. ’s Avonds trakteer ik me op een broodje Subway (zo fout, maar o zo lekker) en een flesje Rosé. Prima dag toch weer. (18-3-2016 Afstand: 119 km Hoogte: 465 m). Vandaag laatste etappe naar Panama City. Mijn collega-windgoden hebben er weer zin en ik hoef de tent nauwelijks af te breken, een paar haringen loshalen en de zak erachter houden is vrijwel genoeg. De temperatuur is iets afgenomen (32C) en er hangt een sluierbewolking die later vooral blijkt te komen van de rookwolken van allerlei bos/heide brandjes onderweg. Dat lijkt de Panamezen niet echt af te schrikken om evengoed het afval in de bermen in de fik te steken. Overigens veel minder dan in de andere Midden Amerikaanse landen (het is hier net als in Costa Rica een stuk schoner) maar het is nog beslist geen Nederland of Alaska. Bij het naderen van Panama City worden alle rijbanen van de Panamerican Higway gebruikt en ben ik mijn privé-fiets-stroken kwijt. Sterker nog, er dagen allerlei borden op over verboden te rijden op de ‘hombro’ (shoulder, vluchtstrook). Och ja, als de politie komt spreek ik geen Spaans natuurlijk. Op mijn kaart zie ik dat deze snelweg uitkomt op de “Bridge of the America’s”, de brug over het Panamees Kanaal. Ik begin te vrezen dat het daar ook verboden voor fietsers is, en als ik dat navraag word me dat bevestigd, maar “er is een loopstrook op de brug”. Tenminste zoiets meen ik te begrijpen. Alternatief is trouwens om 20km noordwaarts om te fietsen naar de volgende brug en wie zegt dat daar wel fietsers overheen mogen? Dus maar vol goede moed met het drukke verkeer mee richting brug. Fietsen over de rijbanen op de brug is ondoenlijk, het is stervensdruk, slechts 2 smalle banen, geen vluchtstrook en niemand maakt enige aanstalten om te stoppen of ruimte te maken en scheurt met 100+km/uur de brug over. Het “looppad” blijkt er echter wel te liggen, 50 cm breed met een vangrailtje tussen de rijbanen en ik moet alle bagage in lengte van de fiets verplaatsen om mijn fiets er tussen te frotten en dan over de brug te duwen. Halverwege de brug houdt de vangrail plotseling op en wordt het pad een richel van nog maar 40 cm pal langs het voorbijrazende verkeer. Terug is geen optie, de rijbaan op gaan is onmogelijk dus doorlopen maar. Lopen wordt stap voor stap schuifelen en me goed vasthouden, als ik van het richeltje afdonder lig ik onder de wielen van een of andere Panamees. Die zal dat niet leuk vinden. De brug blijkt ‘maar’ twee kilometer lang en het kost me een uur om aan de overkant te komen. Nou ja, ik ben er. Het was een bijzonder onzalig plan maar ik heb in ieder geval een goed zicht op het Panama Kanaal gehad. Panama City heeft de skyline van een echte wereldstad. Het verkeer is als overal in Midden Amerika chaotisch en luidruchtig en aan de overzijde van het kanaal raak ik ergens de weg kwijt op mijn GPS en kom op een of ander toch wel erg hoog viaduct van een snelweg. Aan het getoeter te horen is deze plek niet voor fietsers bestemd, maar wel weer een mooi uitzicht, haha. Nog even een ongepland ommetje door een obscure wijk en daar is mijn hostel voor de komende dagen. Maar eerst een biertje!
(19-3-2016 Afstand: 84 km Hoogte: 610 m)
Eindelijk weer eens lekker uitslapen, tot 11 uur heerlijk! Hostel Mamallena is een prima plekje, iedere ochtend onbeperkt gratis pancakes die je zelf kunt bakken, gezellige sfeer, airco op de slaapzaal, midden in het centrum en niet onbelangrijk: ze organiseren er boottochten naar Columbia. Vanuit Panama kun je namelijk niet over land naar Columbia gaan, de Panamerican Highway houdt hier op bij de “Darien Gap”. Het grensgebied Darien is een onbegaanbaar oerwoud/moeras met een paar modderwegen en naar verluidt vergeven van roversbendes. Er schijnen wel een aantal mensen de oversteek te hebben geprobeerd met motor/4WD maar voor zover ik weet zijn er niet veel aan de ander kant aangekomen. Ik houd best van een uitdaging maar dat is een beetje te veel van het goede. Bovendien: vanuit Panama gaan er regelmatig boten naar Cartagena (Columbia), drie dagen rustig varen en genieten door de Panamese San Blas eilanden en dan de tweedaagse oversteek over volle zee. De verhalen zijn fantastisch: Bounty achtige eilanden, parties bij het kampvuur, relaxed ronddobberen, snorkelen, bootfeestjes maar ook dronken/stoned kapiteins, onvoorstelbaar ruwe overtochten op open zee en volgepakte boten. Dit laat ik dus niet aan met voorbijgaan en afgelopen week heb ik een overtocht geboekt op de Jacqueline, een grote catamaran waar mijn fietsje dus makkelijk op past. In het hostel ontmoet ik Kristoff, een Duitse leeftijdgenoot vlakbij uit Wuppertal, alternatieve levensgenieter en leuke vent. Hij gaat eveneens met de Jacqueline mee, dat wordt gezellig! Maya (uit Costa Rica en David) checkt dan ook in gaat ook de overtocht maken maar op een andere boot. Het is een gezellig groepje met ons drieën en mijn Duits gaat vooruit. Overigens is het hostel vergeven van Duitsers, niet normaal. Wat ze hebben nagelaten om in de 17de eeuw te koloniseren halen ze nu blijkbaar met backpackers in. Met Maya bezoek ik Panama’s “oude stad”. In dit gedeelte staan de oude koloniale huizen die zijn blijven staan na de piraten aanvallen in de 17e en 18e eeuw en die worden stuk voor stuk gerenoveerd in dure hotels en appartementen. Verbazend te zien hoe deze sjieke nieuwe gebouwen vlak naast verpauperde huizen met arme Panamese gezinnen liggen. Een bezoek aan Panama is niet compleet zonder het kanaal te bezoeken dus gaan we met z’n drieën naar de Miraflores sluizen. Indrukwekkende getallen (30.000 doden bij de aanleg, miljoenen liters zoet water door de sluizen en miljarden inkomsten) en het schijnt dat supertankers zelfs erop worden gebouwd dat ze door het kanaal passen, overigens met maar 50 cm ruimte aan iedere kant. Toch blijven het gewoon sluizen, alleen wat groter dan in Belfeld. Het verblijf in Mamallena is bijzonder aangenaam maar ik kijk ontzettend uit naar de boottocht en ben blij dat we morgen vertrekken en bijzonder benieuwd! Next stop Zuid Amerika!
(23-3-2016 Totale afstand: 14.772 km)