Dwars door Costa Rica

Omotepe is een heerlijk eiland: twee vulkanen, watervallen, rustige sfeer. Een uniek stukje natuur en dan te bedenken dat Nicaragua en Chinese financiers een tweede ‘Panamees’ kanaal over het meer en dwars door dit eiland willen maken. Een net zo idioot als megalomaan plan. Mijn beentjes doen nog wat zeer van de vulkaanbeklimming gisteren en er staat uiteraard weer een fikse wind schuin van voren, maar ‘what’s new’? De grensovergang wordt intussen ook routine: uitchecken/stempelen, geld wisselen en beste koers vinden, inchecken/stempelen en natuurlijk toeristen/administratie- of andersoortige belasting betalen om de kas te spekken. Costa Rica begint over rustige wegen maar nog weinig spectaculaire route en eerste overnachting in La Cruz. (28-2-2016 Afstand: 75 km Hoogte: 505 m). De weg naar Caňas is vergelijkbaar, hoogstens dat het hier nog harder waait en ik zowat van de weg wordt geblazen als de wind bij vlagen van opzij komt. Van al dat gewaai heb ik intussen een irritante scheiding aan m’n linkerkant gekregen en zie eruit als een boekhouder (29-2-2016 Afstand: 109 km Hoogte: 520 m). Op een dag fietsen van Caňas liggen de mysterieuze tropische nevelwouden van Monteverde verborgen in het midden van het land, lijkt me wel interessant. Na een paar uur vol wind-in fietsen heb ik het echter wel gezien ook al omdat er straks nog een onduidelijk stuk onverharde weg te wachten staat en als ik ergens geen zin in heb is het bergop, over een keienpad tegen de wind in te knuren. Net voor een meer is een afslag en die pak ik maar eens. Geen slechte beslissing: een leuk rondje met prachtige uitzichten over het meer, de Arenal vulkaan op de achtergrond en aan de overkant niets dan windmolens. Het is mij wel duidelijk waarom. Verderop ligt Monteverde nu vol in de wolken (tja nevelwoud he) en qua uitzicht was daar toch niets te zien dus mis ik niet veel. Onderweg opvallend veel Duits/Zwitserse restaurants en boerderijen, eentje zelfs met typisch Zwitsers kapelletje erbij. Alsof ik in de Alpen sta, een vreemde gewaarwording. Het gaat intussen flink bergop/af en na het donker ben ik pas in La Fortuna in het Eco-hostel. (1-3-2016 Afstand: 86 km Hoogte: 1500 m).
Fortuna is een toeristenstadje bij de vulkaan Arenal, genoeg te beleven om paar daagjes te blijven en bovendien een regengebiedje over te laten trekken. Geeft me ook tijd om de verdere route eens te plannen: ik wil dolgraag de bijzondere natuur van Costa Rica vanaf de fiets zien/beleven en heb wel zin in een beetje (klim)uitdaging dus gaat het straks dwars door ’t land over de bergen. Op de eerste etappe naar Zarcero gaat het eerst nog redelijk vlak maar de laatste 25..30 km stijgt de weg bijna 2 km. Het ‘beetje’ in de uitdaging kan ik gelijk vergeten, maar dat wist ik eigenlijk ook wel, Mymaps gaf al aan dat het een berg van de HC-categorie is. Het is wel heerlijk afzien, vooral achteraf als ik in het donker aankom en in het enige (en dus ook veel te dure hotel) voldaan kan uitrusten. (4-3-2016 Afstand: 74 km Hoogte GPS:1725 m Mymaps:2175 m) De tweede etappe moet ik wat aanpassen, de geplande avontuurlijke route over/langs een vulkaan blijkt onverhard en te gevaarlijk, jammer. Nu kom ik op een autoweg (de ‘originele’ Panamerican Highway) die me ook door de hoofdstad San Jose moet leiden. Blijkbaar mag je over gedeeltes van deze snelweg fietsen maar grote stukken ook niet en het is me volstrekt onduidelijk waar het nu wel of niet mag. Na een tijdje merk ik aan het getoeter al snel waar het niet echt wenselijk is en komen er ook ‘n soort van verbodsborden langs de weg. Door dat gedoe moet ik vooral om de Panamerican Highway heen rijden en kom daarmee onverwacht ergens in de achterbuurten van San Jose terecht: verloederde straten met lonkende dames en ongure niet echt vriendelijk kijkende types. Achteraf hoor ik dat de politie in deze wijken niet eens komt. Costa Rica heeft verschillende soorten politiekorpsen )overigens geen leger) die (naar zeggen) niet allemaal erg effectief zijn en hun pistool nauwelijks mogen gebruiken (“als het ding al werkt en ze kogels hebben”). Dat heeft in de laatste jaren geleid tot een toename van (druggerelateerde) criminaliteit en moorden. Hoe dan ook, na een tijdje kom ik gelukkig weer op de Panamerican Highway terecht met de vertrouwde chaos van toeterende en te dichtbij passerende auto’s en vrachtwagens. Door al dat gezoek kom ik (alweer) in het donker in aan in Cartago en duik het eerste de beste en natuurlijk te dure hotel in. (5-3-2016 Afstand: 95 km Hoogte: 1040 m). Etappe drie gaat over Cerro de la Muerte, een pas van 3451 m over een van de ‘worlds dangerous roads’ (http://www.dangerousroads.org/). De pas kreeg die illustere naam nadat tientallen wegarbeiders bij het aanleggen ervan ’s nachts zijn doodgevroren. Bijzonder vervelend voor hen natuurlijk, maar dat was al lang geleden en dit lijkt me wel een leuke uitdaging, zeker omdat er 3000m geklommen mag worden. Yes! Met dit vooruitzicht ben ik al om 6 uur op, en in de ochtendmist aan de klim begonnen. De omgeving is mooi: bossen met exotische bomen/planten, maar helaas niet al te veel uitzichten vanwege wolken en mist. Tegen de top wordt het zonniger maar uitzicht op Pacific én Atlantic Ocean zoals op de berg erlangs is er helaas niet, maar wel ‘n kilometers lange afdaling als ik de de top heb gepasseerd. Het eerste stuk dalen is lekker, vrachtwagens bijhouden (en af en toe inhalen) maar geleidelijk wordt het kouder en donkerder en kom ik in de nevelwolken. Die worden gevolgd door een plenzende regen en ik zie geen hand voor ogen meer. Het tempo is er bij mij intussen behoorlijk uit en de vrachtwagens scheuren mij nu voorbij in het donker over de kletsnatte weg zonder enige fiets/zijstrook. Ik ben blij dat mijn achterlichtje het doet en de helm ook een flikker-LEDje heeft, desondanks is het een behoorlijk (in)spannende afdaling. Na wat mij uren lijkt met ijskoude handen op het stuur daagt net onder de regenwolken eindelijk San Isidro del General op. Bij het eerste de beste bord met ‘hotel’ sla ik die weg in waar ik nog een uur over zandpaden van de buitenwijken moet zoeken voor ik het vind, maar: een biertje maakt weer veel goed  (6-3-2016 Afstand: 118 km Hoogte GPS: 2025m Mymaps: 2800m). IJzeren wet bij het fietsen: na een afdaling volgt een klim. Vandaag zeker, om uit het dal te komen hebben ze hier weer een idioot steile weg aangelegd. Na een paar kilometer zitten er al 500 klim-meters op als ik boven van het uitzicht sta te genieten. Een passerende auto stopt en een Nederlander blijkt mijn Vakantiefietser-Amsterdam tassen te hebben gezien. Steven Mulder heet hij en heeft vlakbij een huis waar hij me voor koffie uitnodigt. Nou ja leuk natuurlijk. Steven woont met z’n tweede vrouw Mylene en haar kinderen Carlo en Maria in een huis op een bergtop midden in het woud met uitzicht op het dal. Kolibries, vogels, vlinders en andere dieren volop, een werkelijk paradijselijke plek. Daarbij nog geanimeerde gesprekken want Steven heeft de meest waanzinnige dingen in zijn leven meegemaakt. Een bijzonder kleurrijk man: uitvinder, gouddelver, technicus, verkoper, grondeigenaar en nog veel meer. Gekloot door zijn eerste vrouw die met geld vandoor is gegaan, failliet gegaan en er weer bovenop, als in en roman. De koffie wordt avondeten met een hartelijke uitnodiging om te overnachten die ik graag aanneem. (7-3-2016 Afstand: 17 km Hoogte: 550 m).
Het was een bijzonder bezoek met boeiende gesprekken die me ook tot nadenken hebben gestemd. Op aanraden van Steven ga ik de volgende dag naar het zuiden van Costa Rica, een tropisch fjord bij Puerto Jimenez. Na tijden zie ik de Pacific Coast weer eens! Onderweg op een terras ontmoet ik Maya en Steven uit Ostenrijk/Duitsland en kan mijn Duits weer even oefenen. Waar anders dan in Hotel Alleman eindigt het vandaag dan ook in Palmar Norte. (8-3-2016 Afstand: 85 km Hoogte: 555 m). Van Palmar Norte naar Puerto Jimenez wordt een onverwacht pittig ritje. Ik had een (vlakke) weg langs de kust in gedachten maar het wordt een bergop-bergaf ritje en mijn knietjes beginnen behoorlijk op te spelen na alle bergetappes, de conditie en (been)spieren zijn prima maar de gewrichten en pezen kunnen zich niet zo snel aanpassen en zijn een beetje overbelast denk ik. De uitzichten, met name over de baai, maken het echter wel de moeite waard dus in hostel Oro Verde kan ik uitrusten en nagenieten. (9-3-2016 Afstand: 109 km Hoogte: 995 m). De laatste etappe in Costa Rica gaat eerst met de boot over de baai/tropisch-fjord. Eerst een stukkie fietsen naar de haven, nou ja een stoffige straat met één zielige pier, waar mijn fiets vanaf een gammel trapje aan het eind het (speed)bootje in moet worden geladen. Kapitein en bemanning ‘helpen’ en ik zie onder het hachelijk gezeul mijn fietsje al bijna het fjord induiken. Wonderwel gaat alles goed. Aan de overkant gekomen is het belachelijk heet geworden, een graad of 37 alweer. Daarbij bedenk ik me dat ik hier nog geen lekke band heb gehad! Houwe zo. Een tegemoetkomende Franse fietser Remy (uiteraard solo ;-) ) geeft me zijn kaart van Panama dus kan hij de mijne van Costa Rica hebben. Alweer een grensovergang en ik denk intussen genoeg routine voor een makkelijke passage te hebben maar deze slaat werkelijk alles. Eerst fiets ik de douanepost van Costa Rica voor uitgangscontrole voorbij en een politieagent stuurt me terug als ik dan een nietszeggend gebouwtje ergens langs de weg zie. Bij het loket stuurt een volledig onverschillige ambtenaar me naar achteren om $7 te betalen. Tuurlijk eerst geld. “Achter” is niks dan een parkeerplaats en een vent wijst me dat ik naar een auto moet. Ik roep nog dat ik geen lift nodig heb en al een fiets heb (“no necesito carro”, “ik heb al een fiets man!”). Na een wat chaotische dialoog blijkt dat ik daar toch moet zijn. Op de achterbank van een busje zitten 2 dames met een laptop op hun schoot met het raampje open en ik begrijp dat ze geld van mij willen hebben. Intussen is het bedrag al naar $8 opgelopen en ik vraag, al redelijk geïrriteerd, waarom weer meer en überhaupt waarom ik moet betalen. De eerste “dame” negeert me volkomen, waarschijnlijk ongesteld denk ik nog. De tweede geeft me met enige tegenzin een volledig onbegrijpelijke uitleg over administratiekosten en inhuur van hun commercieel (!) bureau door de regering. Een Azjerbeidjaanse politicus had het niet duidelijker kunnen formuleren. Zuchtend betaal ik het onvermijdelijke bedrag maar. Als tegenprestatie krijg ik een flinterdun kassabonnetje waar ik mee terug moet naar het loket. Ik bedank de dames in het Nederlands voor hun formidabele inzet (“gracias maar niet echt, soepkippen”) en sjok weer terug waar de beambte die, zo mogelijk nog onverschilliger, een stempel ergens op een pagina van mijn paspoort knalt zonder zelfs naar het kassabonnetje te kijken! Intussen witheet bedank ik hem ook maar (“gracias, sukkel”) en hoop dat de overgang bij het Panamees kantoor wat soepeler verloopt. Afgezien van een behoorlijke wachttijd blijkt het hier iig wat duidelijker te verlopen. De eerste kilometers over de Panamese wegen vallen me niet tegen, een superstrak asfaltje met brede zijstrook en nauwelijks verkeer dus het is heerlijk pedalleren. Eigenlijk ook wel logisch denk ik want de Panamese Verkeer&Waterstaat heeft natuurlijk ook het Kanaal onder z’n hoede en dus een mega budget ter beschikking. Twintig kilometer verder wordt de snelweg echter rommelig en de zijstrook is niet meer te befietsen dus moet ik met gevaar voor leven op de rijbaan fietsen onder hevig getoeter van het overige verkeer dat dit blijkbaar niet zo’n goed idee vindt. Met de inkomsten van het Kanaal is het bij nadere beschouwing niet zo best gesteld. Vlakbij de stad David kan ik eindelijk de snelweg en toeterende medeweggebruikers ontvluchten en neem mijn intrek in Hostel Purple Lodge. Gelukkig had ik dit keer gereserveerd, overal is het bomvol omdat er een week lang beurs en groot feest in de stad is. Bingo!
(10-3-2016 Afstand: 109 km Hoogte: 405 m Totale afstand: 14.270 km)