Beggars and Thieves

De vorige avond een flesje witte wijn gedronken en daarna met Roy (Israel) op het picknickbankje bij de tent na-gekletst onder een paar wodkaatjes. Nou ja een paar, de fles was leeg en Roy was zo verstandig rustig aan te doen. Desondanks redelijk fris (maar wel wat aan de late kant) uit de veren en weer zin in een wat uitdagender tochtje dan gisteren. Dat was het vandaag zeker: langs de kliffen op en af met mooie uitzichten en klimmetjes. Helaas onderweg geen winkel voor boodschappen voor ‘t avondeten, dus in ‘t laatste restaurant/terrasje voor de camping maar wat gegeten. Een soort hippie-tent in Sixties stijl, stervensduur maar ik heb dorst (een koude Cola of zo, lekker!!!) en honger (iets vets en warms, heerlijk!!) en bestel op geluk maar wat. Ze doen hier dus niet aan Cola, en ik krijg een blik koud (dat wel) “Cocos-water” van een onbekend maar beslist organisch merk. Werkelijk niet te zuipen dat spul, en al heb ik nog zo’n dorst ik krijg het maar net naar binnen. Dat doet het ergste vrezen voor mijn broodje organische-advocado-kip dat ik nu al vanuit de keuken ruik aan-te-branden. Met veel biologische saus (dan weer wel lekker) is het nog te pruimen, maar helaas was de saus ook superhot dus moest er weer wat te drinken bij. Dit keer maar een glas water. Op de camping zitten al Jeremy/Kindle te praten met een wat depressieve jongeman (Jerry, 25, Seattle dacht ik) die al 2 jaar geen baan heeft en wat rondfietst op goed geluk zonder te weten waarom. Ik doe nog een semi-therapeutische poging hem wat moed en doelen in te praten maar dat komt niet echt aan en ik laat het er maar bij. Ikzelf voel me echter prima, echt helemaal thuis hier op de reis.
(12 Aug Afstand: 116 km, Hoogte: 1345 m)
De State Camping hier (Sonomo Beach) is heerlijk en ik neem hier een rustdag. Een lange wandeling naar het strand (helaas deels nog in de nevel) om eens andere spieren te gebruiken en later als de zon doorkomt luieren op een terrasje in ’t dorp (Bodega Bay) met uitzicht over de baai en haven. Ze hebben hier geen koffie (wel wifi en uitzicht) maar er geen moeite mee dat ik die aan de overkant ga halen. Toch vrij typisch voor de horeca/mensen hier om je te helpen en tegemoet te komen. Vaak geven ze ook advies over een andere winkel waar iets wél of beter te krijgen is. Een relaxed dagje en daags erna gaat ‘t het binnenland in: weer een totaal ander uitzicht: ronde heuvels met een mooi sahara-groen grasje. Hoewel het nu extreem droog in California is vermoed ik dat het gras hier vanaf het voorjaar er al gelig uitziet. Wel vaak afgewisseld met groene struiken en bomen. De route gaat langs een baai, met helderblauw water, aanlegsteigers, en op één ervan aan het einde een witte speedboot met een pelikaan waarbij ik spontaan associaties met Flipper krijg. Boven me vliegen ook twee prachtige witte pelikanen die ik helaas niet op de foto te pakken krijg. Ook zoiets vreselijks irritants: alle digitale camera’s van tegenwoordig hebben een LED/LCD display ipv een optische zoeker (zoals vroeger) waar je door het oogje precies het object en de juiste inzoom-formaat kunt herkennen. Ik zie op die LCD schermen nooit wat ik precies aan het fotograferen ben, laat staan als het beweegt, het zonnig is en ik moet inzoomen. Het enige wat ik wel altijd zie is de reflectie van mijn eigen kop, daar zit ik nou nét niet op te wachten. Wat is er toch gebeurt met die handige zoekers? En daar moet toch iedereen last van hebben? Zo’n display is nog duur en gevoelig ook. Ik ga daar eens een actiegroep voor oprichten.
Vlakbij de camping kom ik de depressieve Jerry weer tegen, dit keer op zijn fiets, helemaal de verkeerde kant aan het opgaan en ik stuur hem even de juiste kant op. Letterlijk en figuurlijk helemaal de weg kwijt. De camping ligt in laatste stukje Redwood bos (Samuel P Jackson State Park of zoiets, ik raak onderhand de draad kwijt met al die parknamen). In het dorpje een paar kilometer bovenop de heuvel is een Indiaans restaurant waar ik ‘s avonds eens lekker uit ga eten. Het eten is overheerlijk maar helaas niet genoeg vullend voor mij (hoewel de helft hier toch met een doggy bag naar buiten gaat) dus bestel ik er nog een tweede gerecht bij tot onbegrip van de ober die in onverstaanbaar Engels iets blijft vragen en ik hem blijf antwoorden dat ik nog wat wil. Een chaotisch gesprek maar ik krijg uiteindelijk wat ik wil. Op de camping tref ik (uiteraard) weer Markus& Marijke aan. We spreken af dat als we elkaar in San Francisco tegenkomen iemand een rondje moet geven ;-)
(14 Aug Afstand: 88 km, Hoogte: 870 m)
De weg naar San Francisco (SF) ’s anderdaags loopt tussen mooie heuvels met groene struiken en bossen en komt langzamerhand door een druk bewoond gedeelte met bekende steden als Fairfax en Sausolito, net voor de Golden Gate brug aan de overkant van SF. Ik ben wat aan ’t zoeken op de kaart (er zijn veel straten en als je fout gaat is het enorm klimmen of op de verboden snelwegen komen) en een oudere fietser tikt me aan en zegt dat hij mij wel de mooiste en makkelijkste weg naar SF kan wijzen. Onder ’t fietsen vertelt hij me dat hij in de jaren 70 zo’n beetje de uitvinder van de Mountain-bike was, daar redelijk beroemd mee is geworden en alle bekende wiel/mountainbikers kent en zelf nog in een profploeg de Giro heeft gereden. Later heb ik z’n naam (Charlie Kelly, nu 70 jaar) nog Gegoogeld en inderdaad: hij staat zelfs op Wikipedia. Ik trof hem onderweg naar zijn Highschool-Reunion, waarover hij (lachend) zegt dat hij z’n oude, grijze en dikke klasmaten eens wil verbazen en daarom als statement met z’n renfiets komt en de uitgave van zijn laatste boek meeneemt. Leuke gozer en we nemen net voor Sausolito afscheid. Op een terras aldaar kom ik in gesprek met bikers (over de beste routes langs de kust) en een stel bekakte Nederlanders (nu lokale Sausiliters geworden) die zich afvragen hoe ik op het beste en meest gewilde terras van Sausolite terecht kom. Gewoon ergens gaan zitten natuurlijk. Fietsen over de beroemde Golden Gate brug is wel een ervaring, en daarom zijn er ook een aantal bikeshops die voor een tochtje SF-Sausilito fietsen verhuren. Het sterft dus van de toeristen met een “Blazing Saddle”-fiets op de brug, tot ergernis van de (vele) Californische Tourfietsers en de rest van het verkeer. Daar kan ik me iets bij voorstellen, want de meeste toeristen (vooral Chinezen, Indiers en Japanners) kunnen niet eens sturen en staan om de haverklap stil omdat ze ergens tegen vastlopen of een foto willen nemen. Foto’s van de brug heb ik al 5 jaar geleden genomen toen ik hier voor TNO op reis was en er een 2-daags fietsreisje bij had gepland. Hij was niet echt veranderd dus ik stop maar niet overal ;-). In de stad herinner ik me langzaam de weg weer, iets te langzaam want ipv langs de vlakke kust fiets ik volgens mijn GPS dwars over Nobb Hill (die puist van een berg die je op films ook wel eens ziet als de auto’s er overheen vliegen). Effe puffen maar bij het Postkantoor aangekomen is het de moeite waard, alle pakjes zijn aangekomen: de USB stick vergeten bij de Bieb, het onderdelensetje voor de brander en een nieuwe luchtmatras. Super. Nog even de stad verkennen en naar Christopher Drellow, m’n gastheer via Warmshowers die (niet ver van Downtown SF) aan de andere kant van de stad woont. Leuk appartement, leuke vent (begin 30, engineer en daarnaast gitarist van een band, en dames: let op zijn foto) en nodigt me nog uit voor een BBQ met z’n vrienden. Dat sla ik beleefd af, ik wil eens alles gaan wassen en relaxen. Mijn natte kleren kan ik nog net voor sluitingstijd bij de Mexicaanse Laundromat wassen en hang ik thuis op het (grote) balkon uit om eens goed te drogen en daarna mezelf eens te wassen en scheren. Aangezien ik m’n onderbroek ben vergeten loop ik ff in m’n nakie op het balkon om die te halen, niet in de gaten hebbend dat die wordt gedeeld met de twee vrouwelijke buren van Christopher die dus ook net buiten waren gaan zitten en met belangstelling mijn entree volgen. Ik mompel maar iets van “sorry” en “nice to meet you” en haal na het douchen in mijn onderbroek maar snel de rest van de kleding op om daarna nog ff op het balkon, met een wijntje, van de avond te genieten. Een van de vrouwen merkt daarbij op dat ik iedere keer toch wel meer kleren aan heb. Was wel gezellig.
(15 Aug Afstand: 70 km, Hoogte: 350 m)
De zondag in SF begint prima, zo ongeveer de mooiste dag die Christopher zich kan herinneren, zonnig (geen “fog”) en lekker warm: 28C. Prima weer om te voet de stad te verkennen. Eerst via 24th Street gelopen, een drukke winkeltjes/restaurants/cafeetjes-straat met veel sfeer, mooie huisjes en eventuele kale wanden versierd met grote tekeningen. Bij een gezellig café-terras even een kop koffie met een muffin gepakt, en net als ik me omdraai en één meter verder de suiker pak is m’n muffin al weg, de dief waarschijnlijk al de hoek om en de ober grijnst dat je hier wel op je spullen moet passen. Wat is dat hier toch met mijn eten in de US? Het is uitzonderlijk populair in ieder geval. Naar Down Town SF gaat het via Mission Street met ook hier veel (oorspronkelijke) Mexicanen en de taal is voornamelijk Spaans. Daar steek ik met m’n 1.91m nogal bovenuit. Net gewassen, geschoren én (door de zon) en met weer blond haar (het ‘beetje’ grijs valt niet meer op) heb ik nogal bekijks, en zelfs wat sjans. Helaas is dat laatste vooral van mannen met super-strakke kleding en kekke kapsels, want SF blijft de Gay Capital van America. Dichter bij Downtown zie ik ook meer zwervers. Het was me gisteren al opgevallen: het sterft hier echt van de daklozen. Liggend op vuile matrassen, boodschappentassen en gewoon op straat, zwaar duwend achter winkel karretjes met al hun hebben en houden of gewoon zittend op de stoep met een lege blik in hun ogen, vies, vuil en stinkend. Het is werkelijk schokkend. Veel van hen mompelen en praten continu in zichzelf, en dat valt nog mee want de ergste gevallen lopen schreeuwend en vloekend over straat, meestal gewoon genegeerd door de overige passanten. Een had echter zo’n woeste wilde en gevaarlijke blik in zijn ogen dat iedereen, zelfs de stadsbewoners schielijk maakten dat ze uit z’n buurt kwamen. Het hield wel een drukke kruising lekker vrij.
Later hoor ik van Christopher dat er in de US geen goed opvangsysteem voor geestelijk gestoorden is. Het resultaat zie je dan ook op de straten van een grote stad als SF: eigenlijk een open instituut zonder verpleging. Het heeft weinig zin om de meeste geld te geven, wordt meteen verzopen of verspoten en ik voel me ook vrij hulpeloos en weet niet goed hoe te reageren of helpen. Een nogal schone zwerver bracht mij (na netjes vragen) een kort gedicht, natuurlijk met de vraag voor een bijdrage. Hij leek niet verslaafd en dus geef ik hem een dollar en bleek erg intelligent, een goede baan gehad te hebben en door tegenslag afgezakt in de maatschappij. Klote, je moet je eens voorstellen dat je dat zou overkomen, in Nederland onvorstelbaar.
Het was op zich wel een mooie dag in het centrum: terrasjes, koffie, biertje, lekker mensen gekeken en 25km gewandeld, maar ik kan die arme kansloze mensen niet helemaal uit mijn hoofd zetten. De terugweg geeft daar in het donker al helemaal geen gelegenheid voor, overal liggen/hangen zwervers op de stoep en ik kan me voorstellen dat m.n. mensen die dit niet gewend zijn doodsangsten moeten uitstaan om hier in het donker te lopen. ’s Avonds bij Christopher hierover plus Amerika en politiek in het algemeen gediscussieerd. De jongeren hier in SF (California in algemeen) zijn wat ruimdenkender/socialer en zouden het graag anders willen zien maar er is slechts keus uit 2 partijen. Ja, en Donald Trump misschien als onafhankelijke, haha.
Na een hartelijk afscheid van Christopher ga ik nog een dag in een Hostel op Fisherman’s Warf. Een beroemde buurt in het noorden van SF langs de baai en richting Golden Gate Bridge. Langs de baai zijn alle pieren genummerd en vooral bij Pier-39 is het te doen, allemaal horeca, winkels en toeristen met of zonder gehuurde fiets. Ook hier is het leuk een dag rondlopen, overigens veel minder zwervers en ik vermoed dat de horeca hier een hand in heeft. Het Hostel zelf is een van de beroemdste ter wereld en ik kon nog net een nachtje hier boeken, voor geen $40 . Op een slaapzaal van 16 dan wel weer. Het hostel is ook werkelijk supergoed: sfeervol, netjes, gezellig, veel faciliteiten en georganiseerde activiteiten, iedere dag wel iets. Jammer genoeg kom ik er achter dat ik de (erg handige) landkaart voor het laatste stukje West-Coast ergens heb laten liggen, waarschijnlijk bij Christopher, en die is pas ’s avonds laat thuis. Toch maar ff heen gefietst naar de andere kant van de stad, dit keer toch wel langs de kust ipv over die heuvel. Helaas blijkt dat voor niets, de landkaart is niet. Dan bedenk ik me dat ik gisteren een pakketje naar huis (Raimond) heb gestuurd met overbodige spullen zoals de Bearspray en het toetertje en wat papieren. Verdomd als ik daar niet per ongeluk die landkaart heb bijgegooid, grrrrr. Om 1 uur ‘s nachts op kousenvoeten de slaapzaal de slaapzaal op, en ach, met zo’n grote groep is er altijd wel iemand die opstaat/vertrekt of snurkt. In dit geval ook m’n onderbuurvrouw die blijkbaar een verkoudheid had opgelopen en de hele nacht (voor zover ik heb gehoord) nieste, snotterde of draaide. “Als ik het maar niet krijg” was ’t laatste wat ik dacht voor ik toch insliep.
(17 Aug Afstand: 40 km, Hoogte: 100 m)
Uitslapen dus na zo’n korte nacht, heerlijk. In de gezellige keuken annex bar/cafetaria eet ik het gratis ontbijt van het Hostel (altijd meegenomen) en profiteer nog van de rustruimte, WIFI (ff op internet de verloren kaart bestellen) en koffie voor ik me opmaak voor de korte tocht naar de volgende stopplaats. Het eerste stuk van de route gaat door Noord San Francisco (via Presidio, bekend van de film met Sean Connery) en dat is een heel nette buurt. Allemaal mooie vrijstaande huizen (veel kleuren, aparte stijlen, netjes onderhouden), veel chinezen en latino’s en geen enkele zwerver te zien. Als je (zoals via mijn kaart) alleen door dit stuk SF zou fietsen zou je een geheel ander beeld van de stad hebben. Daarna langs de kust een lastig stukje snelweg: nauwe weg, flinke stijgingen en bochten, geen ‘shoulders’ of ruimte om apart te fietsen en de drukte van spitsuur en mensen die snel naar huis willen. Blij dat ik m’n helm op had. Na het verlaten van een tunnel langs de kust doemt er wel een heel mooi uitzicht van kust, bergen (weer anders) en zee op. De camping (Half Moon Beach State Park) ligt net langs het strand met een mooie ruime standplaats voor de hikers/bikers. Er staan ook maar 3 tenten waarvan eentje van de eerste Nederlandse fietser (nou afgezien Prudhoe Bay dan) Jochem Baars: jonge vent van begin 20 die van Alaska naar LA fietst en dan via route66 naar Chicago. Dat niet alleen, hij rijdt (vanwege beschikbare tijd) zo’n 130…140km gemiddeld per dag en had pas 3 rustdagen genomen. Pffffft. Gaat dan ook op tijd naar bed (om half 9) en weer op (ik vermoed 7 uur) en dat vind ik minstens zo’n grote uitdaging ;-). Om 8 uur in de avond is het trouwens al donker en zien we in het woud op een aantal kilometers afstand in de bergen de rode gloed van waarschijnlijk weer een bosbrand. Net voor dat ik naar bed wil hoor ik 2 nieuwe aankomelingen m’n naam noemen, en verdomd als niet waar is: Markus en Marijke.
(18 Aug Afstand: 56 km, Hoogte: 545 m)
De strandplek is te mooi om zomaar door te fietsen en ik neem er een lekkere rustdag om bij te komen van SF. En natuurlijk doen Markus en Marijke dat ook  Even wat bij-gekletst en Markus gaat bij de ingang nog voor 2 dagen Camping betalen wat eigenlijk niet blijkt te mogen, je mag maar 1 nacht op hiker/biker liggen . Na lang overleggen en een kletsverhaal over vastgelopen te zijn kan hij net nog blijven en adviseert me niet bij te boeken voor deze nacht. Slim advies lijkt me, overigens blijkt er hier zowaar ook nog WIFI (en snel ook nog!) en stroom aansluitingen vlakbij onze tent dus de luxe kan niet op.
In ’t zonnetje m’n blog en vooral de route door Mexico) bijgewerkt. Jellie en ik hadden het idee om eind van het jaar (in de Hollandse kou) samen 2 weekjes op het zonovergoten Mexicaans strand te nemen. Dat moet dan wel passen bij ‘t routeschema, niet dat ik 4 weken moet wachten of een week te laat daar kom. Een leuke plaats ligt bij Acapulco (Zipolite, vlakbij Puerto Escondido, vroeger een hippe/hippie vissersplaats met veel cafe’s/barretjes en een sterke branding, nietwaar van-W?) en de andere geschikte plaats 2000km aan de ander kant in Yucatan: Tulum, witte Bounty stranden, schilpadden, zon, prachtige ruïnes, leuke restaurants. Ja, Qual der Wahl.
Straks even boodschappen doen bij de Safeway, nu eerst terrasje koffie bij Starbucks en daar roept iemand m’n naam en komt blij aangelopen. “Hi Marcel, we’ve met a week ago on the road, remember?”. Nou niets “remember”, geen idee wie dat is, maar hij is zo enthousiast dat ik hem maar niet naar z’n naam vraag en gezellig met hem mee-lul. Blijkbaar had hij daarna nog een fietsster gesproken die mij ook had ontmoet en wist dat ik de Panamerican deed. Zo ga ik nog over de tong ook hier langs de West-Coast  Bij de lokale Subway het avondeten genoten, ik ben gek op hun broodjes Tuna. Overigens valt me op dat ik bij de Subways werkelijk áltijd de serveerster/der niet versta en alles met navragen, zowel hier als ook in Nederland. Nou ben ik wel wat dover maar zoals bij de Subways is opvallend. Wie het concept kent weet dat je broodje zelf kunt samenstellen, langs een soort bar loopt waar de serveerster/der vraag welk brood, wat erop, welke saus enz. Aangezien dat altijd hetzelfde is en ze volgens mij met militaire precieze zijn gedrild zodat ze overal precies dezelfde uitvoering van het concept hebben komt het er als een staccato mitrailleur vuur uit. Niet te verstaan werkelijk. Aangezien ik nu al zo vaak m’n favoriet heb besteld weet ik nu wel wat ze wanneer vragen dus ook dit keer een Foot-Long-Tuna-Sandwich. Hmmm.
Zo, nu even naar Safeway, biertje voor vanavond:-)
(19 Aug Afstand: 10 km, Hoogte: 0 m, Totaal: 4139 km)