Droomreis maar ook weer een ongeluk
Door: Marcel
Blijf op de hoogte en volg Marcel
23 Juli 2015 | Verenigde Staten, Portland
Gisteren (vr 17de Juli) de hele route eens bekeken, die bedraagt tussen de 28 en 30 duizend kilometer. Rond december, of liever januari, wil ik op m’n bestemming in Argentinië zijn. Eindplaats Ushuaia ligt in de buurt van de Zuidpool dus daar eindig ik het liefst in de zomer om sneeuw en kou te vermijden. In dit huidige tempo (2000 km/maand) ben ik er 4 maanden te vroeg, brrrr. Dat betekent wat kortere etappes, (nog) meer vrije dagen op leuke campings en uitstapjes langs de route inplannen. Aangezien het vandaag over de 100 graden wordt (Fahrenheit, in Celcius was ‘t ca. 38 graden) neem ik een rustdagje in Centralia, wat koffie drinken, rondkijken (niet veel te doen) en boodschappen met een paar biertjes die ik bij het lezen van een achtergelaten Engelse boek bij de camping nuttig. Heerlijk.
Bij het bijwerken van m’n dagboek zie ik dat ik het erg vaak heb over “mooie route” , “langs meren, landbouwgronden, prachtige bossen”, “vrijheid om te kiezen” en zo. Feitelijk juist en voor m’n dagboekje aardig om bij te houden maar niet erg interessant om steeds in de blog te zetten. Ik denk dat ik daar alleen wat highlights en (leuke) anekdotes voor uitpik.
In het algemeen is deze reis trouwens echt een droom die uitkomt. Het weer, de routes, het eten, de contacten en het vrijheidsgevoel zijn super. Ik voel me hier volledig op m’n gemak, er MOET niets, ik kan doen en laten wat ik wil en voel me super gelukkig. Geen idee hoe lang dit voortduurt maar hier geniet ik nou in ieder geval ieder moment van. (18 Juli Afstand: 15 km Hoogte: 100 m)
Na de rustdag een lekker tochtje onder de brandende zon naar Castle Rock (19 Juli: 90 km/676m) waar een State Camping ligt: Seaquest State Park, rare naam midden in de regenwouden van Washington. Mijn uitvalsbasis voor de volgende dag om een uitstapje naar Mt St Helens te maken, zonder bepakking een keer.
Dat blijkt maar goed ook want het wordt een flinke berg etappe (voor mij dan). Net geen 100 Mile (157 km) met over de 2,5 km klimmen en 4..5 bergjes van (ik schat) 3de-4de categorie. Pffft.
Maar het resultaat mag er wezen. Mt St Helens komt gedurende de rit (jullie weten het intussen al he: bossen, riviertjes, mooie uitzichten) steeds groter in beeld en op het uitkijkpunt zie je de impact van de vulkaanuitbarsting van 1980. Destijds wereldnieuws. Van de oorspronkelijk 2900m hoge berg is 400 meter van de top eraf geblazen door de opkomende lava, met een kracht van 150 Hirosjima-bommen en o.a. een 60tal doden als gevolg. Direct erna hebben ze alles weer aangeplant en nu al ziet de omgeving er weer groen uit en is het een beschermd Park. (20 Juli Afstand: 157 km Hoogte: 2550 m)
Die inspanning blijk ik volgende dag wel te bekopen. Papbenen en geen kracht bij het opstarten maar na een overvloedige brunch bij Subways gaat ’t alweer lekker, en het traject naar Portland helpt ook wel, veel vlak met klein rugwindje en zon. Geen campgrounds in dit stads-agglomeraat (Portland heeft zelf een half miljoen inwoners en met alle aangrenzende steden zelfs 2,3 miljoen mensen). De sfeer staat me onmiddellijk aan: terrasjes, leuke koffieshops en restaurantjes en veel mensen fietsen hier, wel allemaal met helm zie ik. Zo ook Dave en Morgan waar ik komende dagen in de tuin mag logeren. Dave is net als ik mechanical engineer, ook al met energie doende, ontzettend aardig en behulpzaam en komt precies als ik aankom ook van z’n werk af gefietst. (21 Juli Afstand: 125 km Hoogte: 360 m)
Met zijn tips van Downtown Portland ga ik volgende dag op onderzoek uit. Leuke straatjes doorgefietst, bij de koffieshops wat gedronken en mensen gekeken en bij het terras van “Hair of the Dog” klets ik met een daar zittende wat oudere maar sportief uitziende man (blijkt exact van mijn leeftijd, oei) die ook van hiking/avonturen/reizen houdt. Genoeg te kletsen dus en een vriend van hem (en ex-client van Jerry, een gepensioneerde miljonair) komt erbij zitten om hun volgende reis naar Nieuw Zeeland te plannen. Jerry is projectontwikkelaar en kent mensen in heel USA/Midden-America en ook wellicht adresjes om te overnachten op m’n trip, dus ff e-mails uitgewisseld. Na gezellig gekletst te hebben fiets ik naar Dave om te eten en het volgende dat ik me herinner is dat ik op de stoep lig/zit met allerlei mensen om me heen. Koppijn dat ’t barst, overal pijntjes en half bij/buiten bewustzijn krijg ik mee dat ik ben gevallen M’n jukbeen heeft het grootste deel van de klap blijkbaar opgevangen en bloed als een rund. Politie en Ziekenwagen erbij (dit komt me weer vaag bekend voor). Ik vang op dat een vrouw zegt dat ik in tramrails ben gekomen en een andere getuige verklaart dat ik ben aangereden door taxi die er vandoor ging. Tja. Ieder geval weer ziekenhuis, CT scan (alles OK, wellicht een beetje hersenschudding, maar dat heb je met een beetje hersens ) en wat hechtingen boven m’n oog dat inmiddels een aparte diep blauwe en paarse kleur heeft gekregen. Midden in de nacht word ik ontslagen en mag naar “huis” en met paar paracetemolletjes lukt slapen ook zowaar nog.(22 Juli Afstand: 20 km Hoogte: 100 m Totaal: 2470 km)
Onnodig te melden dat ik volgende dag niet veel heb uitgevoerd. De fiets was gelukkig OK (alleen spiegeltje eraf gebroken) en ik heb een kop als een derderangs bokser die net is afgetuigd door Mike Tyson. Links helemaal opgezwollen, wang als een hamster en een dieppaars oog. Alles doet een beetje zeer, vooral m’n kaak/hoofd en ik ben wat misselijk. Maar voor de rest weer mazzel gehad. En hoewel ik me afvraag of hij gisteren geholpen zou hebben, denk ik toch dat ik m.n. in de stad m’n helmpje eens op ga doen.
Ook nog goed nieuws vandaag, na veel bellen hoor ik dat de Fietstas van Eric De Vakantiefietser toch is teruggevonden bij de ondoorgrondelijke wegen van Moeder US Post. Het pakje wordt doorgestuurd naar een van m’n volgende adressen: Coos Bay, waar ik de laatste keer in het ziekenhuis lag. Een leverancier in NL laat ook nog weten dat de onderdeeltjes voor m’n brander naar San Francisco worden gestuurd. Top toch? Aardig allemaal. Ik hoop dat ik morgen nog dagje bij Dave kan bijkomen want ’t is nog niet veel soeps, en dan op richting Eugene met m’n dikke kop.
Bij het bijwerken van m’n dagboek zie ik dat ik het erg vaak heb over “mooie route” , “langs meren, landbouwgronden, prachtige bossen”, “vrijheid om te kiezen” en zo. Feitelijk juist en voor m’n dagboekje aardig om bij te houden maar niet erg interessant om steeds in de blog te zetten. Ik denk dat ik daar alleen wat highlights en (leuke) anekdotes voor uitpik.
In het algemeen is deze reis trouwens echt een droom die uitkomt. Het weer, de routes, het eten, de contacten en het vrijheidsgevoel zijn super. Ik voel me hier volledig op m’n gemak, er MOET niets, ik kan doen en laten wat ik wil en voel me super gelukkig. Geen idee hoe lang dit voortduurt maar hier geniet ik nou in ieder geval ieder moment van. (18 Juli Afstand: 15 km Hoogte: 100 m)
Na de rustdag een lekker tochtje onder de brandende zon naar Castle Rock (19 Juli: 90 km/676m) waar een State Camping ligt: Seaquest State Park, rare naam midden in de regenwouden van Washington. Mijn uitvalsbasis voor de volgende dag om een uitstapje naar Mt St Helens te maken, zonder bepakking een keer.
Dat blijkt maar goed ook want het wordt een flinke berg etappe (voor mij dan). Net geen 100 Mile (157 km) met over de 2,5 km klimmen en 4..5 bergjes van (ik schat) 3de-4de categorie. Pffft.
Maar het resultaat mag er wezen. Mt St Helens komt gedurende de rit (jullie weten het intussen al he: bossen, riviertjes, mooie uitzichten) steeds groter in beeld en op het uitkijkpunt zie je de impact van de vulkaanuitbarsting van 1980. Destijds wereldnieuws. Van de oorspronkelijk 2900m hoge berg is 400 meter van de top eraf geblazen door de opkomende lava, met een kracht van 150 Hirosjima-bommen en o.a. een 60tal doden als gevolg. Direct erna hebben ze alles weer aangeplant en nu al ziet de omgeving er weer groen uit en is het een beschermd Park. (20 Juli Afstand: 157 km Hoogte: 2550 m)
Die inspanning blijk ik volgende dag wel te bekopen. Papbenen en geen kracht bij het opstarten maar na een overvloedige brunch bij Subways gaat ’t alweer lekker, en het traject naar Portland helpt ook wel, veel vlak met klein rugwindje en zon. Geen campgrounds in dit stads-agglomeraat (Portland heeft zelf een half miljoen inwoners en met alle aangrenzende steden zelfs 2,3 miljoen mensen). De sfeer staat me onmiddellijk aan: terrasjes, leuke koffieshops en restaurantjes en veel mensen fietsen hier, wel allemaal met helm zie ik. Zo ook Dave en Morgan waar ik komende dagen in de tuin mag logeren. Dave is net als ik mechanical engineer, ook al met energie doende, ontzettend aardig en behulpzaam en komt precies als ik aankom ook van z’n werk af gefietst. (21 Juli Afstand: 125 km Hoogte: 360 m)
Met zijn tips van Downtown Portland ga ik volgende dag op onderzoek uit. Leuke straatjes doorgefietst, bij de koffieshops wat gedronken en mensen gekeken en bij het terras van “Hair of the Dog” klets ik met een daar zittende wat oudere maar sportief uitziende man (blijkt exact van mijn leeftijd, oei) die ook van hiking/avonturen/reizen houdt. Genoeg te kletsen dus en een vriend van hem (en ex-client van Jerry, een gepensioneerde miljonair) komt erbij zitten om hun volgende reis naar Nieuw Zeeland te plannen. Jerry is projectontwikkelaar en kent mensen in heel USA/Midden-America en ook wellicht adresjes om te overnachten op m’n trip, dus ff e-mails uitgewisseld. Na gezellig gekletst te hebben fiets ik naar Dave om te eten en het volgende dat ik me herinner is dat ik op de stoep lig/zit met allerlei mensen om me heen. Koppijn dat ’t barst, overal pijntjes en half bij/buiten bewustzijn krijg ik mee dat ik ben gevallen M’n jukbeen heeft het grootste deel van de klap blijkbaar opgevangen en bloed als een rund. Politie en Ziekenwagen erbij (dit komt me weer vaag bekend voor). Ik vang op dat een vrouw zegt dat ik in tramrails ben gekomen en een andere getuige verklaart dat ik ben aangereden door taxi die er vandoor ging. Tja. Ieder geval weer ziekenhuis, CT scan (alles OK, wellicht een beetje hersenschudding, maar dat heb je met een beetje hersens ) en wat hechtingen boven m’n oog dat inmiddels een aparte diep blauwe en paarse kleur heeft gekregen. Midden in de nacht word ik ontslagen en mag naar “huis” en met paar paracetemolletjes lukt slapen ook zowaar nog.(22 Juli Afstand: 20 km Hoogte: 100 m Totaal: 2470 km)
Onnodig te melden dat ik volgende dag niet veel heb uitgevoerd. De fiets was gelukkig OK (alleen spiegeltje eraf gebroken) en ik heb een kop als een derderangs bokser die net is afgetuigd door Mike Tyson. Links helemaal opgezwollen, wang als een hamster en een dieppaars oog. Alles doet een beetje zeer, vooral m’n kaak/hoofd en ik ben wat misselijk. Maar voor de rest weer mazzel gehad. En hoewel ik me afvraag of hij gisteren geholpen zou hebben, denk ik toch dat ik m.n. in de stad m’n helmpje eens op ga doen.
Ook nog goed nieuws vandaag, na veel bellen hoor ik dat de Fietstas van Eric De Vakantiefietser toch is teruggevonden bij de ondoorgrondelijke wegen van Moeder US Post. Het pakje wordt doorgestuurd naar een van m’n volgende adressen: Coos Bay, waar ik de laatste keer in het ziekenhuis lag. Een leverancier in NL laat ook nog weten dat de onderdeeltjes voor m’n brander naar San Francisco worden gestuurd. Top toch? Aardig allemaal. Ik hoop dat ik morgen nog dagje bij Dave kan bijkomen want ’t is nog niet veel soeps, en dan op richting Eugene met m’n dikke kop.
-
24 Juli 2015 - 06:03
Joanne Lijssen-Tijink :
Goh Marcel,
Dich kriegs ut auch neet veur niks hè?
Wat desse allemaol wèr mos doorstaon!
Ich ving dich unne bikkel!
Succes mit herstellen!
Groetjes Joanne -
24 Juli 2015 - 08:35
Moeder:
Hoi , weer schrikken , maar je hebt heel zeker hier boven `n engel die met je mee
fietst . daar vertouw ik ook op.
Toch wens ik je weer heeeeel veel geluk . moeder. -
24 Juli 2015 - 08:58
Marij:
Marcel, waat laes ik now weer...pechvogel!
Gelök waer beej un ongelök!
Baeterschap, doot maar efkes röstig aan X.
-
24 Juli 2015 - 14:02
Jurjen:
Marcel, hou je wel goed de glimmende kant boven? ;-)
Gelukkig kun je wel weer snel verder naar het zuiden. Succes!
Dan ga ik straks ook naar het zuiden, maar ik vind de Middelandse Zee eerst nog wel even ver genoeg. ;-) -
24 Juli 2015 - 22:29
Carin:
Ai Marcello, ge mot ook nie met t asfalt gaan stoeien... ik wens je heel veel beterschap, en veilige kilometers...emm miles bedoel ik ;-) X
-
24 Juli 2015 - 23:58
Mien Muijsenberg:
Marcel wat knap wat een doorzetter. Ik hoop dat de verdere reis vlot verloopt ik heb de foto bij moeder gezien ( het is nog geen carnaval ) of daar wel want dan hoefde je niet te sminken (grapje ) gr mien -
25 Juli 2015 - 18:10
Eljo:
Marcel het is weer prachtig om te lezen hoe goed dat je het naar je zin hebt met die prachtige bossen , mooie routes. je vrijheid en gezellige mensen:)
We zullen er maar vanuit gaan dat die val de eerste en de laatste is. Ik zie toch liever foto's van mooie routes en prachtige bossen. -
25 Juli 2015 - 20:26
Lei:
Ha Marcel,
Harstikke bedankt vûr dien sjoeëne verhale, ich kiehk der nao oeht en geneet der iddere kieër wer van, ût is net of ich dan bèj dich achterop zit: sjitterend!
Auch wèr sjrikke dus van dien ongelûk, hopelik geit ût al get baeter?
Doot mer effe röstig aan, neem diene tieht en loester good nao diene kop en dien lief....
Hiel veul suukses en: GENEET!
We zeen ôs,
Lei
-
26 Juli 2015 - 12:37
Peter En Jifke:
hoi Marcel, dat is wel even schrikken, net weer lekker gestart om je droom te volgen, ga je op het wegdek liggen. we genieten altijd weer van je verslagen en foto's. neem even de tijd om weer helder te denken, je hebt toch tijd zat schrijf je, zodat je weer kunt genieten van alles wat je meemaakt. heel veel plezier nog. gr. peter en jifke..... -
26 Juli 2015 - 14:50
Marco Hermans:
Hoi Marcel,
Ik hoorde afgelopen week dat je weer gestart was met je uitdagende fietstocht.
Even je blog maar opgezocht.
Leuk om je verhalen mee te kunnen lezen.
Geniet ervan.
Grtz vanuit een sjoën helje dörp.
Marco Hermans -
26 Juli 2015 - 18:18
Ome H:
Sterkte names de stamtaofel van de Pool -
27 Juli 2015 - 11:51
Ans En Gijs:
Ha Marcel,
Ook deze keer maak je het weer spannend. Op deze manier (vallen en opstaan) zul je zien dat je die 4 maanden dat je vreesde te vroeg aan te komen op de plaats van bestemming, tóch nodig hebt. Laten we hopen dat dit de eerste en meteen ook de laatste keer is geweest. Geniet van je tocht, maar vooral...... doe voorzichtig, enne..... hellempie op !!
Groetjes, Ans en Gijs -
28 Juli 2015 - 00:24
Marcel:
Hi iedereen die dit leest, berichtje van mezelf ;-)
Mijn laptop zojuist gecrashed (ma de 27ste)
Blijkbaar solidair met mijn hersenletsel, maar dus ff geen blogjes
Tot over tijdje...weekje...of zo
Groet
Marcel -
30 Juli 2015 - 23:46
Gijs Van Soest :
Hoi Marcel, det is wer effe sjrikke as ich det letste verslaag leas . Ich ving 't ontzettend knap en stoer des ze dich wer zoë op wets te peppe . Hopelik geit 't dich wer gauw good en bliefs ze de rest van deze trip , van al dees ongemakke gespaard . Het geit dich good en nogmaals succes verder , groetjes van oet 'n sjoën Helje - Dôrp .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
