Vriendelijke en gestoorde mensen in Washington

Alhoewel ik eigenlijk liever direct wil gaan fietsen blijf ik nog het weekend hier in Bellingham omdat hier 3 post-pakketten worden opgestuurd: een oplader [laten liggen], een nieuwe fietstas en de Jelliebars!. Een van de postkantoren waar het heen is gestuurd is echter in het weekend dicht. Trouwens eerst maar eens een buitenband scoren, er zijn hier 3 goede bike-shops en die ga ik een voor een af. Bij het eerste rondje blijken ze allemaal nog gesloten, dus later nog maar eens een 10 km rondje, en natuurlijk heeft de derde pas mijn gewenste merk (Schwalbe, bijna nooit lekke banden!). Toch ook maar ff een paar van de geopende “post-offices” geprobeerd of iets is aangekomen, ik word van de een naar de ander gestuurd, dwars door de stad met allerlei onduidelijke verhalen van “regio-head-office” en “forwarding” en pas in regionaal hoofkantoor begrijp ik na enig navragen dat de adressering niet juist was: alles was naar specifiek postkantoor-adressen tav mijn naam gestuurd, fout-fout. Blijkbaar altijd de post via “General Delivery” (plus natuurlijk tav m’n naam) naar een stad sturen, er is dan één specifiek postkantoor dat de post ontvangt. Maandag maar eens proberen dan.
Bellingham is trouwens een alleraardigst plaatsje, leuke straatjes en oude mooie huizen (de meeste zijn ~100 jaar geleden gebouwd). Er is een gezellig Downtown centrum met veel leuke coffee-shops (echt koffie dus, geen coffeeshop zoals in Nederland) en overal bijzonder vriendelijke mensen die bijna allemaal groeten en me vrolijk toelachen op m’n volgepakte fiets. Nou moeten de meeste mensen lachen als ze me voor de eerste keer zien, maar dat terzijde.
Bij een leuk uitziend koffieshopje installeer ik me gezellig, met zicht op een kruispunt waar een tiental Jezus-gangers het passerend verkeer erop wijzen dat ze “burn in hell” als ze geen berouw tonen, intussen op blote voeten swingend op tamboerijnen en bongo muziek. Stelletje mafkezen maar amusant.
Dit weekend in Bellingham een slaapadres geregeld via Couchurfing bij Travis en zijn zus Carla. Hun ouders zijn op vakantie in Japan en ik mag hun slaapkamer (met eigen badkamer) op de bovenste verdieping hebben. Een typisch Amerikaans en leuk huis, veel verschillende kamertjes, hoekjes en verdiepingen, vrijstaand in een buurt met veel bomen/groen en overal huizen uit rond 1890.
Travis en Carla zijn erg gastvrij, hebben droge studentenhumor (die me met plezier aan mijn tijd in Eindhoven doet denken) en koken een gezonde maaltijd met veel groente voor me. Eindelijk want ik leef al een aantal weken op suiker en vet, vooral goed voor meer steenpuisten op m’n zitvlak en voortdurende winderigheid zo blijkt, ook niet prettig voor m’n omgeving.
En wat een bed, die nacht slaap ik als een roos 13 uur lang, heerlijk.
11 Juli
Afstand: 30 km
Hoogte: 200m

Zondagmorgen (tenminste wat ervan overblijft) regent ’t dus ik ga m’n fiets maar eens goed afstellen en poetsen, een flink deel van de schroefjes/boutjes zijn door ’t geweld op de Dalton Highway losgetrild en de remmen mogen ook wat onderhoud hebben.
Als ’s middags een zaterig wonnetje doorkomt even een fietsen in de omgeving, veel beboste heuvels en landbouwgronden en een rondje langs het Whatcomm meer, blijkbaar de rijke buurt gezien de prachtige villa’s met uitzicht op ’t meer. Het restaurantje waar ik een kop koffie wil drinken ziet er bij nader inzien ook wel erg sjiek en duur uit, maar de bloedmooie serveersters laten me toch even plaatsnemen, en och wat kan een kop koffie kosten. Als er een vraagt waar ik heen fiets laat ik “terloops” vallen dat ik van Alaska naar Chili fiets en ze is helemaal enthousiast en onder de indruk, alsof Lance Armstrong himself op ’t terrasje zit. Haar baas is dat ook en geeft me zomaar een bak vol “trailmix” voor de energy, dus samen wel even gezellig op de foto voor de blog. Overigens wordt ik ’t weekend een tiental keer aangesproken/bevraagd over m’n fiets/reis, het levert veel leuke en interessante gesprekken op met Chuck, Jim, de Costarican, Steve en allen die ik ben vergeten.
’s Avonds neemt Carla me mee naar haar tante Annie in de buurt die een heerlijke en overvloedige maaltijd voor ons klaarmaakt met weer veel groente ! Lekker dagje weer.
12 Juli
Afstand: 55 km
Hoogte: 350m

Maandag helaas afscheid nemen van Carla (@ Travis & Carla: “Many thanks for your great hospitality!”). En dan de queeste naar de op magische wijze verdwenen pakketten. Eerst bij het “General Delivery” post-office waar ik in een ellenlange rij met (hoe zeg ik ’t netjes) de kansarmen van Bellingham die klaarblijkelijk hier hun wekelijkse bijstand cheques komen ophalen. Ieder kent ieder er komen een aantal onduidelijke walmen uit de rij waarvan ik ieder geval die van alcohol herken. Dat uur was voor niks, nog niets binnen, ik laat alles maar doorsturen naar Coos Bay (onder “General Delivery”) voor over 2 weken. De ander 3 postkantoren hadden/wisten ook van niets en intussen is het al 1 uur en ga ik na een kopje koffie maar eens richting Port Townsend fietsen. De zon is gaan schijnen en het is een prachtige route over Chakunut Drive (vlgs de borden de mooiste “scenic Highway” van heel Washington) wat ik kan beamen: uitzicht over de baai vanaf de hoge kliffen en delen door bossen met oude regenwoudbomen.
De State camping is vlakbij de Ferry (voor morgenvroeg, een heerlijk een plekje voor de bikers/hikers voor mezelf totdat een wat verwarde oudere backpacker erbij komt staan. Hij bazelt over allerlei onbegrijpelijke zaken, had naar zeggen net 2 hartaanvallen en begint me liedjes uit begin 1900 voor te zingen. Als ik hem na een tijdje maar negeer gaat hij in zichzelf praten, alsmaar luider en agressiever en totaal niet te volgen (“shut up you idiot “, “In jail you had a right to talk to yourself”). Wordt een beetje creepy allemaal. Na een tijdje besluit ik toch maar wat contact te zoeken, maar het wordt er niet beter op. Een onsamenhangend verhaal over zijn ellendige jeugd, alcohol en drugsverslaving, dat hij zijn broer heeft vermoord en allerlei gevangenis sores. Dan biecht hij ook nog op dat hij nooit homo contacten heeft gehad (omdat z’n vader dat afkeurde) maar het wel altijd graag had geprobeerd. Gadsamme zeg, ‘t wordt me nu echt ongemakkelijk. In het stikkedonker doet hij nog een aantal Kungfu oefeningen die ik moet nadoen om tot rust te komen. Rust lijkt me een prima idee en ik duik m’n tentje in, weliswaar alleen met die engerd op een afgelegen veldje. Lekker idee. Ook in z’n eentje blijkt hij niet te stoppen en afwisselend mompelt en schreeuwt hij de zaak bij elkaar. M’n oordopjes maar ingedaan en gaan slapen.
13 Juli
Afstand: 115 km
Hoogte: 910 m

’s Ochtends ligt hij nog te praten in zijn slaap. Ik maak me maar stilletjes uit de voeten en laat de stakker m’n reserve zonnebril maar achter. Het blijkt trouwens dat hij ’s nachts m’n fiets heeft bekrast, rare kerel.
Voor de rest is het vandaag een ideaal dagje, met het veer naar Port Townsend (leuke plaats), een mooie route, volop zon en 23C. Een fietsersparadijs. Bij de Safeway haal ik nog 5 kg eten/drinken. Niet zo’n slim plan want er volgen een aantal pittige stijgingen onderweg.
Eindpunt Bremmerton is dit keer een zielloze kloteplaats met veel te veel steile hellingen, de State camping ligt 10 km achter Flut-Town verborgen maar is er mooi en rustig. Geen gestoorde buurman, da’s lekker.
14 Juli
Afstand: 96 km
Hoogte: 843 m

Ok de volgende dag is zonovergoten met een mooie route, door bossen, langs meren, landbouwgronden en stadjes. Wel flink uitgeslapen en een beetje pap-benen, misschien door al die suikers en omdat ik al tijdje niks heb gedaan. Onderweg haalt me collega fietser In, hij heeft een renfietsje met licht en handig uitziend aanhangertje. We kletsen kort (Benoit uit Rouen) maar ik kan hem niet bijbenen. Niet best voor m’n ego ;-). Later in Shelton (erg leuk stadje dat ik 3 jaar terug trouwens ook aandeed) kom ik hem weer tegen en we kletsen wat langer, hij gaat naar San Diego en regelt de overnachtingen vooral via Warmshowers, hij 15 jaar jonger heeft 25 kg minder gewicht bij zich en oogt als een tienkamper. M’n ego herstelt zich weer iets.
In het cafetaria Nita’s dat ik me nog herinner (erg lekker eten) ga ik lunchen en als ik mijn 2de werkelijk overheerlijk dessert aan eten ben (het heet rijstpudding, maar is totaal anders: met krenten, rijst, iets lekkers dat op ijs/brood lijkt en slagroom, voor maar 1 dollar!) komt een dame binnen die me overnachting aanbiedt. Daar zeg ik geen nee tegen en dat blijkt later een prima zet. Ze heet Donna en leeft met haar zoon Lewis in leuk huisje iets buiten Shelton. Hoewel gescheiden, geen baan en dat ze op de centjes moet letten word ik wel in de watten gelegd: ik kan de was doen, wifi, eigen kamertje en natuurlijk douchen. Bij de boodschappen haal ik wat wijn die we onder een gezellig en soms serieus gesprek ’s avonds opdrinken. Ze is onlangs gescheiden en nog wat zoekende. ‘t Was blijkbaar geen fijne scheiding met nog wat onderling verwijt en ze is nog veel met haar ex bezig ipv zelf een eigen leven op te bouwen. Dus ik luister vooral en geef hier en daar advies vanuit een ander perspectief wat ze wel kan waarderen. Zo kan ik nog iets terug doen voor de gastvrijheid.
15 Juli
Afstand: 75 km
Hoogte: 750 m

Daags erna ben ik voor een “hiking” trip over een mooie “trail” uitgenodigd. Klinkt iig spannender in het Engels dan in Nederlands (wandelen over paden). Ze heeft een hiking-clubje en ik mag mee, het zijn erg leuke en vriendelijke mensen, sommigen zelfs in de 80. De trip is dan ook niet al te moeilijk maar wel 3 uur rijden om er te komen. Dat is omdat het eindpunt (op 2000 m) perfect uitkijkt op Mount Rainier, een kolos van een besneeuwde berg die overal bovenuit steekt en je op meer dan 100km in de omtrek makkelijk kunt zien liggen. Helaas is ’t bewolkt rond de berg dus slechts af en toe een piek te zien boven de wolken. Maar dat geeft wel de indrukwekkende grootte van het ding weer.
’s Avonds krijg ik van Donna een makkelijk maar ontzettend lekker diner voorgezet, “Sloppy Joe” een gehaktmix op broodje met bonen en daarbij meloen en nacho’s. Mjam mjam. Onder goed glas wijn kletsen we nog wat. Uit logeren via Warmshowers is een prima idee om vaker te doen.
Bij ‘t vertrek de volgende dag neem ik hartelijk afscheid van Donna en bedank haar voor haar geweldige gastvrijheid. De route is vandaag deels het zelfde als 3 jaar terug naar Elma (Ja Elma, verassing he, ik zal je weer een paar foto’s naar TNO sturen ) en daarna richting Centralia. 25..28C, zon, mooie route, fietsen in de nekse pens en liedjes van Lei op de oordopjes: lijkt wel een paradijs. Alle vrijheid om te stoppen en heengaan waar ik wil, misschien ga ik morgen richting Mt St Helen, ik zie wel. Wat een vrijheidsgevoel, veel mooier kan het niet worden.
Hoewel m’n brandertje ’s avonds weigert en ik ook nog een cruciaal onderdeel ervan spoorloos in het gras verlies (%@$%#%$#%), toch weer een prachtige dag.
17 Juli
Afstand: 97 km
Hoogte: 310 m
Totaal: 2063 km