Prachtige Pacific Westcoast en schadegevalletjes

De tweede dag na m’n val ga ik een nieuw spiegeltje halen voor op m’n fiets, die had de klap niet overleefd. Op m’n fietsje richting Downtown met m’n helmpje op (jaja). Ondanks alles is Portland wel een geweldige stad om te zijn: veel restaurants, cafeetjes, bistro’s en vooral heel veel ervan met gezellige terrasjes waar de yuppies (of zijn ’t nu yolo’s?) met elkaar drinken, eten en kletsen. Niet alleen in het centrum maar ook op verschillende plaatsen en wegen daarbuiten. Prima sfeer hangt hier, beetje Eurpees aandoend. M’n nieuwe speigel blijkt een stuk groter, niet erg dan zie ik ook goed wat er achterop komt, verrassend genoeg zonder de tekst: “objects might be nearer then shown in your mirror...”. Nog een fles Pinot Noir voor Dave en Morgan voor hun gastvrijheid en op naar huis.
(24 Juli Afstand: 25 km Hoogte: 90 m)
Daags erop weer op weg! De conditie is OK weliswaar nog hoofdpijn, m.n. bij inspanningen, maar dat lijkt me normaal na zo’n klap. De route uit de Metropool gaat richting Eguene (~ 230km) dus ergens halfweg heb ik een kampplaats gekozen. Ook de stadjes net buiten Portland (zoals Milwaukie) hebben een leuke atmosfeer en doen gezellig aan. De gekozen weg (Higway 213) is wat minder, na een tijdjes worden de “shoulders” (vluchtstrook om op te fietsen) smaller en verdwijnen dan ook helemaal. Alleen een witte streep met 2 cm asfalt erlangs zodat de streep niet van de weg valt. Begint het ook nog te regenen en mijn zicht (en dat van de achteropkomende auto’s) wordt drastisch minder. De meeste halen netjes in maar sommigen scheuren voorbij, soms op een paar cm afstand. Amerikanen zijn fietsers duidelijk niet gewend en op deze weg wordt al helemaal niet vaak gefietst. Sommigen zijn echter ook echte dombo’s, vlak langs je af scheuren en daarna terug naar midden van de weg waar nog plaats zat was. Of erger, daarna nog even verder naar rechts over de witte streep zwabberen: Je hebt net een fietser ingehaald, er kan er misschien nog een voor zitten: SUKKEL. Nou ja op deze weg kunnen iig niet over de streep zwabberen dan zitten ze in de berm. Je vraagt je soms af waar ze hun rijbewijs hebben gehaal, of ze hebben het IQ van een poedel.
Erger nog zijn de agressievelingen die ik intussen een aantal keren heb meegemaakt: vlak je langs je rijden en de (bij)rijder dan nog even wat uit het raam schreeuwen (arsehole, get off the road), afsnijden of luid toeteren dat je weg moet wezen. Vaak jonge “rednecks”: boerepummels zonder inlevingsvermogen en ik vermoed soms ook onder de invloed van alcohol en/of drugs. Over het algemeen zijn de Amerikanen veel voorkomender en vriendelijker dan ik gewend ben in NL maar zo erg als de uitschieters naar beneden heb ik nog nooit in NL meegemaakt.
Na 80 km kom ik in de buurt van de geplande stopplaats die nog vol in de regen blijkt te liggen. Ik voel me goed dus maar doorfietsen naar een volgende plaats en daar iets zoeken. Dat blijkt een stuk later bij navraag nog 50 km verder te zijn in Albany. Het weer en weg worden wel mooier, nog steeds geen “shoulders” maar minder en rustiger verkeer en mooie glooiende heuvels met uitgestrekte (net geoogste) graanvelden die heerlijk ruiken. Uiteindelijk kom ik na 149 km dan toch aan op de KOA camping, beetje moe maar voldaan. En de beloning volgt meteen: er worden daar net ijsjes verkocht voor 1$, zeg maar IJS, een coupe zo groot als ik in de laatse 5 jaar bij elkaar niet heb gegeten. Heerlijk!
(25 Juli Afstand: 149 km Hoogte: 950 m)
Het weer is intussen weer opgeklaard en vertrouwd zonnig en boven de 20C, lijkt me een mooie dag om naar de kust (Westcoast) te gaan fietsen. Daar heb ik nog goede herinneringen aan van vorige keer: mooie weg + uitzichten en prima campings: State campings voor $6 per nacht. Apropos herinnering, vandaag precies 3 jaar geleden had ik ’t ongeluk. Eind Juli: oogsttijd, er valt altijd wat 
Ik merk wel dat ik nog niet helemaal OK ben, flinke koppijn, zwakjes en wat misselijk (ik heb zowaar geen honger!), gevolgen van de val en inspanning gister denk ik. Effe doorbijten dan gaat het onderweg wel beter. De route gaat over een heuvelrug langs de kust en vooral het laatste stuk is op en af klimmen maar wel door mooi kronkelige weggetjes door enge dalen van ruisende beekjes die vol begroeid zijn met (regenwoud) bomen vol met mossen. Het ruikt hier naar caramel of suiker en later ruik je de zilte lucht van de zee erdoor. Ik ben wel blij als ik in Newport ben, ben behoorlijk slapjes en merk aan knorrende maag dat ik wat moet eten. Bij de Wallmart (supergoedkopen supermakrt) zie ik voor 4$ een volledige gebraden kip, een joekel en nog heet ook. Die is voor mij, met wat sla+brood is het maal helemaal af. De State Camping (South Beach Campground) ligt op een paar meter van het strand, achter de duinen in het bos. Prachtige camping met theater, activiteiten centrum met gratis koffie, heerlijke douches, en niet voor niets helemaal “Full”. Niet voor hiker/biker trouwens, voor $6 (!) mogen we hier onze tent neerzetten. Op het strand ’s avonds met een koud blik bier van de Walmart nog even genieten van de zonsondergang achter de wolken boven de oceaan.
(26 Juli Afstand: 105 km Hoogte: 690 m)
Dag erna slaap ik helemaal door de wekker heen, doodmoe en koppijn dat het barst. Ik zou eigenlijk ff doorfietsen zodat ik dinsdag bij Scott en Karen in Coos Bay kan zijn. Zij hebben me 3 jaar terug erg geholpen toen ik daar in het ziekenhuis lag, Scott nam me mee naar z’n huis voor diner en ‘n glas wijn omdat ik daar alleen in ’n ziekenhuis in the US lag. En toen Jel me kwam ophalen hebben we met z’n allen nog heerlijk gegeten en gekletst. Ontzettend lieve mensen die ik graag weer zou zien. Dus bij boodschapjes in de stad maar ff mailtje gestuurd dat ’t wat later wordt. Dat ging nog net want uit solidariteit met me crashed m’n PC ook maar, alles zwart, zo dood als een pier. Er zit niks anders op dan even bij een PC shop langs te gaan. Rest van dag maar wat gerust. Er komen hier veel fietsers langs voor een overnachting, de Pacific Westcoast route is erg populair. Vandaag liggen hier onder de bomen een 5-tal tenten waarbij aantal nog na het duister binnenkomen. De fietsers van vandaag zijn niet erg spraakzaam en erg op zichzelf. Ik doe nog een poging met een leeftijdgenoot (denk ik) maar na wat obligate antwoorden laat ik het ook maar en ga de zonsondergang in een (wolkenloze) oceaan bewonderen.
(27 Juli Afstand: 20 km Hoogte: 90 m)
Die nacht ontzettend gedroomd, leek allemaal net echt en ’s morgen word ik wakker met bloedneus en vrij slap en misselijk. Gaat achteruit ipv vooruit en volgens aanwijzigingen van ’t ziekenhuis zoek ik maar een arts op voor controle ipv door te fietsen. In het locale ziekenhuis van Newport moet ik eerst een hele serie bureacratisch-administratieve acties en vragen doorlopen, pffft. Ze mag niet naar NL bellen om bij verzekering na te vragen dus wordt heel circus om na te gaan of m’n verzkering alles dekt. Overigens heb ik de laatse week tig-keer Eurocross Assistance gebeld om te informeren over de opname in Portland maar kreeg ze er niet aan, blijkbaar overbezet. Uiteindelijk lukt het me vandaag wel en een heel aardige meelevende dame helpt me alles te regelen. Van de arts krijg ik intussen een CT scan en onderzoek en dan nog een CT scan (oei, da’s geen goed teken). Er is blijkbaar idd geen sprake van een “ Fractured Skull” (schedelbreuk neem ik aan) maar wel “Multiple Fractures of Facial Parts” (meerdere breuken rond oogkas en jukbeen). Ik heb altijd aangenomen dat die ook bij de schedel horen maar medisch-technisch blijkbaar niet. Het verklaart in ieder geval wel waarom mijn oog zeer doen als ik eet. Ze consulteert nog een ver-weg-specialist die me over een week wil zien (in Albany notabene, weer 150 km terug) maar hij kan toch alleen checken (het moet uit zichzelf bij elkaar groeien) dus dat lijkt me wat overbodig. Ik mag in ieder geval niet meer vallen (Ja, zou ik ook liever niet) want ’t zaakje is niet meer zo stabiel en kan bij tweede keer vrij fataal worden. Ze vertelt ook nog over mogelijke “ worst case” gevallen waarbij ik een arts moet raadplegen: als oogspier bekneld raakt in een van de breukjes en ’t oog niet meer beweegt, als ‘t oog naar achter valt en nog een paar van die gruwelijke dingen. Lijkt me wel dat ik dan dan ff naar de dokter ga ja. Verder bij voorkeur een aantal dagen rust nemen. OK, dan maar.
De hele dag in ziekenhuis bezig geweest van 10 tot 16 uur, pfffft. Nou ja wel goed te weten hoe ‘t zit. Nog even bij de andere Eerste Hulp van de PC-shop langs om te checken bij m’n maatje in coma. Helaas, hij ligt nog aan ’t infuus om z’n geheugen over te hevelen naar een backup-stick, morgen kan ik ‘m ophalen.
(28 Juli Afstand: 20 km Hoogte: 90 m)
‘s Anderdaags voel ik me ietsie beter, nog moe en koppijn alsof ik voorhoofd- en kaakholte ontsteking heb maar dat zal wel afnemen. Bij de PC-shop is alle data al op een stickie (op unne stek?)gezet en de PC man zegt dat m’n laptoppie ’t ff deed maar ieder moment weer kan crashen. Dat blijkt als ik ’t zelf later probeer, morsdood helaas. Dan maar bij de lokale bieb even wat typen voor m’n blog/dagboek en wat mails voor ziekenhuis, verzekering en dat soort geneuzel. Oh, en even Scott laten weten dat ik het helaas dus niet haal om ze te zien voor hun vertrek, vind ik vreselijk jammer en hij ook, wellicht zien we elkaar als hij naar NL komt. Later kom ik er achter dat ik mijn USB-stek met alle data natuurlijk in de PC van de Bieb heb laten zitten. Godverdeshit, 50$, alle laatste data en hoop werk noor nop. Op de camping blijkt dat m’n voorband steeds langzaam leegloopt, al een tijdje. Voorwiel eruit, binenband in water checken en na een uur zoeken zie ik pas dat ’t het ventieltje is dat heeel langzaam lekt. Nou ja, zo gefixt, alleen is door alles bij het voorwiel de aansluiting (kabelschoentjes) voor de dynamo afgebroken. Shit ook dat nog, zit daar ook nog krap en moeilijk bij elkaar, geen reservedelen en geen soldeerbout natuurlijk. Met zilverpapier en leukoplast en wat creativiteit krijg ik het voorlicht nog aan ’t werk maar de oplader (smartphone, gps, batterijen) helaas niet.
Op dat moment merk ik hoe afhankelijk ik ben geworden van digitale apparatuur (wifi, laptop, smartphone) en electriciteit. Zonder contact (thuis, vrienden, kennissen, familie) en info van de buitenwereld is ’t toch minder leuk.
Dan maar even kletsen met de nieuwe bikers in het veldje, deze dames zijn wat spraakzamer en Christine vertelt me dat zojuist een fiets mét alle bagage van een biker buiten een winkel in ‘t stadje is gestolen. Alles weg, alleen zijn slaapzakje, dat hij net 2e hands heeft gekocht, staat treurig en alleen op het picknick bankje. Nou, dat is pas klote.
(29 Juli Afstand: 20 km Hoogte: 90 m)
Genoeg gerust, ’t tentdak valt me op mijn kop, ik word weer vadsig: weer tijd om te gaan fietsen. Het weer is fantastisch (22C, zon en rugwindje). De route langs de kust heb ik 3 jaar terug al eens gedaan en het is nog net zo mooi als ik me kan herinneren, vooral dit stukje: hoge kliffen, met uitzichten op zee en de kustlijn, soms met stranden, dan rotsen en branding en dan weer uitgestrekte duinen. Christine fietst een stuk met me over in strak tempo. Haar zus wacht haar 20Mile verder op en daar gaan we gezellig even lunchen en kletsen. Als afscheid krijg ik nog een aantal overheerlijke zelfgemaakte choco-noten-bonbons en een “hug” mee. Ook de verder tocht is verschrikkelijk mooi, en als Washington al de fietshemel was dan is dit de 7de hemel. Nee, wacht de 2de Fietshemel, wie weet wat er nog voor moois komt . Het enige wat ik onderweg nit kan vinden is een shop waar ze (of ik zelf met hun tools) m’n dynamo kan fixen. De fietswinkels zijn alleen mechanisch en electroshops vewijzen me naar fietswinkels. De rit is een makkie en ik overnacht op klein gezellig vol bikerveldje op Jessie M. Honeyman Memorial State Park. Het briefpapier hier heeft wat mogen kosten. Bikers volop, jong (20) to oud (62) en uit Can, Fr, Ger en USA. Veel aanspraak en lekker geouwehoerd. Superdag weer!
(30 Juli Afstand: 85 km Hoogte: 580 m Totaal: 2894 km)