Langzaam herstel en arrestatie van mijn buren

Prachtig weer voor de fietstocht naar Coos Bay en met de wind mee wordt het een lekker ritje. Op de lange hoge brug net voor de stad nog even aanzetten bergop en een klein sprintje met een jonge collega-biker aangaan. Ik kan het toch niet laten ;-). Als het goed is, is m’n post is doorgestuurd naar Coos Bay Postoffice dus ik ben erg benieuwd wat er is aangekomen. Tot m’n grote blijdschap blijken zowel de nieuwe fietstas (Eric: hartstikke bedankt www.vakantiefietser.nl) als de verse lading Jellie-bars (met foto en lief briefje)te zijn gearriveerd. Op weg naar de kampplaats kom ik door Coos Bay nog langs het Ziekenhuis en het Bejaardenhuis waar ik drie jaar terug een maand heb gelegen. Ziet er nog erg vertrouwd uit moet ik zeggen. De camping (South Beach) is trouwens ook dezelfde (laatste kampplaats) als drie jaar terug, met zelfs precies hetzelfde stekkie waar ik toen ook lag. Er zijn veel leuke, jonge bikers om mee te kletsen, vooral Paul is een geschikte vent en we kunnen goed overweg. Een paar biertjes (die me trouwens niet echt smaken en ook direct koppijn geven, nog niet alles herstelt zoals het was blijkbaar) en de tent in.
(30 Juli Afstand: 90 km Hoogte: 600 m)

Voor het eerst sinds tijden vertrek ik daarna weer eens in de ochtendmist, eigenlijk een heel normaal verschijnsel hier aan de Oregon Westcoast maar door het mooie weer nog niet gezien. Het is wel verrekkes frisjes (12C) en ik moet direct al aan de bak want het gaat over de 7-Devils Road, zoals je al zult vermoeden een weg met 7 bergjes erin, die eindigt in Bandon, destijds mijn laatste stop voor ’t ongeluk. In een leuk Bandons café eet ik een heerlijke en enorme Cinnamon-roll bij de koffie en kom in gesprek met een aantal bikers, lokalen en een ouder gepensioneerd echtpaar uit Arizona: Beth en Al, die me uitnodigen beslist bij hun in Flagstaff- Arizona langs te komen (“you definitely have to visit us!”). Al met al ben ik daar al 2 uur aan ’t kletsen, en nadat Al en Beth zijn weggaan komt Al nog even terug en vertelt in perfect Nederlands dat hij in Den Haag is geboren en in ’55 naar de USA is geëmigreerd. Hij geeft nog een tip voor een camping vlakbij en wenst me al ‘t beste . Ontzettend leuke mensen en als ik midden door USA naar Mexico fiets ga ik beslist bij hun aan! Een lokalo vertelt me nog dat er een Country-Festival voor 20.000 mensen is rond m’n geplande kampplaats Capo Blanco, die zal dan wel overvol zijn. Als ik weer op de fiets zit kom ik vervolgens langs het punt waar ik ben aangereden. De precieze plaats kan ik me niet herinneren maar de kilometers ervoor staan griezelig precies op m’n netvlies. Even verder kom ik door Langlois, het plaatsje waar de vrouw woonde die me toen aanreed, en (voor wie het niet weet) daarna ook zelfmoord pleegde: het huis in brand stak en een pistool tegen haar hoofd heeft gezet. Uit nieuwgierigheid ga ik er langs, het huis is weg en de kavel staat te koop. Het is net als Raimond me daags tevoren zeer terecht mailde: op een of ander manier is dit een soort afsluiten van het ongeluk en de periode erna.
In de lokale winkel van Langlois biedt Jake (de eigenaar) me nog aan achter in zijn yard te slapen als de campings vol zijn (zo aardig iedereen hier). Dat blijkt niet nodig wat op de door Al getipte camping (Boice Cope) blijkt na lief vragen nog plaats op het grote middenterrein. Markus (Oostenrijk) en Marieke (Ger), een biker stel van begin 30 dat ik eerder sprak, blijken hier ook al te liggen. Zij hebben elkaar in Costa Rica tijdens backpacken ontmoet en zijn nu (stapelverliefd) samen de Westcoast aan het fietsen. Met Marcus haal ik weer even m’n Duits op en het blijkt dat we precies dezelfde geweldige ervaringen hebben met fietsen: vooral zoveel aardige mensen overal en de absolute vrijheid. Dat laatste heeft hij trouwens nu wel, vertelt hij, een beetje tot zijn spijt moeten inleveren, haha.
(1 Aug Afstand: 73 km Hoogte: 590 m)

Alweer de derde dag op rij dat ik de wekker op 7 uur zet en pas om half 9 wakker wordt, dwars door alles heen. Als ik zelf al niet naar alle adviezen om rust te nemen luister doet mijn lichaam dat wel. Luisteren is trouwens een tweede vorm van doofheid waar wij Tijdinks last van hebben. In ieder geval lijkt het erop dat het herstel van breuken en andere kneuzingen toch wel wat energie kosten.
Ook de route van Langlois naar Brookings blijkt vooral door de ochtendnevel te gaan. Niettemin voel ik me al weer een stuk beter, de koppijn en slapheid nemen af en ik ben ook niet meer zo misseljik (nou ja niet misselijker dan ik anders ben ;-). Onderweg zijn alle café’s bezet met Coutry-gangers die hier hun koffie en ontbijt scoren, veelal op weg naar huis toe, dus het is druk op de weg. De vaart zit er goed in moet ik zeggen en ik passeer een paar biker stelletjes en een toer-fietser op zijn mountainbike die me tevergeefs probeert bergop bij te houden. Nu was dit niet bepaald type Lance Armstrong maar het geeft aan dat het weer goed zit met m’n conditie en ook niet slecht voor m’n ego ;-) Om 5 uur arriveer ik op een perfecte camping (Harris Beach), waarschijnlijk de laatste voor $5 (hierna komen we van Oregon in California) maar met eigen picknicktafel, mooie ruimte en lekkere douches.
(2 Aug Afstand: 125 km Hoogte: 910 m)

Heerlijk uitgeslapen, zonder wekker, tot half 10 en alles voelt weer een beetje beter aan. Ik zie dat vannacht een of ander beest mijn fietstas heeft open gewurmd en aan de jellie-bars heeft gezeten. Vannacht maar alles in de reistas doen. Vandaag op zoektocht naar iemand/iets om de aansluitingen van m’n dynamo te maken. Ik ben de afgelopen week al bij 4 bikeshops geweest en allemaal kunnen ze niet solderen of elektro problemen repareren, ook deze hier in Brookings niet. Dan maar zelf een soldeerbout, wat soldeertin en kabelschoentjes gekocht (trouwens nog geen $20 en daar ben ik al 5 dagen over bezig). Bij een ideaal plekje onder een paviljoentje, met een 110V-aansluiting, gaat de handige man aan de slag. Niet zonder succes, na een half uurtje is het zaakje gemaakt en werkt uitstekend. Slechts één klein probleempje, als de soldeerbout valt ik vang ‘m in een reflex op, natuurlijk op het heetste gedeelte. De handige man heeft nu op 2 vingers geen vingerafdrukken meer. Meteen maar olie ververst van m’n Rohloff versnellingsnaaf, ook dat gaat soepeltjes. Overigens is deze fiets een echte aandachttrekker. Iedereen met een beetje fietsachtergrond (mn m’n collega-bikers) is onder de indruk en komt ‘m bewonderen (de versnellingsbak, hydraulische remmen, dynamo, oplader en bandaandrijving, “wow what a great machine you’ve got”). Zoiets kennen ze hier in USA blijkbaar niet.
Dan ook maar ff aan de laptop rommelen, wie weet? En na wat frotten met de accu en het moederbord start het ding zowaar op! Joepie!! Ik weet niet voor hoelang maar dit is al meegenomen.
Als ik op m’n campingplekje terugkom heb ik nieuwe buren: 2 behoorlijk onderkomen zwervers, een jong afro-amerikaans stel met een hond. Het eerste wat ik denk is (helaas, vooroordelen zijn sterk) of m’n spullen wel veilig zijn. Het meisje vraagt of ik een waterfles over heb en zegt dat ze niets hebben. Onmiddellijk voel ik me ongemakkelijk: ik heb alles wat ik wil aan eten en vrijheid, de luxe om gereedschap te kopen en zij hebben niks. Dus meteen naar ’t dorp gefietst en een flinke voorraad eten en drinken gehaald. Als ik terugkom staan er 5 politieauto’s en een hele politiemacht bij m’n kampplaats en is de man al afgevoerd. Ik hoor iets van verboden middelen en het meisje wordt ondervraagd en ook meegenomen. Daar sta ik met die buts eten en spreek een State Trooper aan “dat ik een stomme vraag Heb” en “dat ik eten voor ze heb en of ik ze dat kan geven”. Dat blijkt inderdaad een stomme vraag, ze worden meegenomen en komen niet meer terug. Hun kampplek wordt a la Crime Scene Investigation afgezet met geel lint (wat nogal belachelijk uitziet midden in het bos) en hun schamele bezittingen door een team doorzocht. Dit alles onder grote belangstelling van een jonge groep bikers die dit blijkbaar de happening van ’t jaar vinden te oordelen aan hun opgewonden gesprekken aan ’t kampvuur. Zelf vind ik ’t allemaal ‘n beetje triest.
Midden in de nacht wordt iedereen wakker van gerommel en een enorme lichtzee. Een politieteam ruimt onder een stel schijnwerpers de resterende spullen van het zwerverskoppel op en verwijdert de gele omlijning. Jammer was een aparte foto geweest.
(3 Aug Afstand: 22 km Hoogte: 50 m)

De volgende ochtend is alles weg en ik zie dat ik het extra eten niet voor niets heb gehaald, nieuwe buren hebben zich er ‘s nachts aan tegoed gedaan. Een eekhoorn (vermoed i k) heeft zich door de reistas gevreten en aan mijn eten gezeten. Het beest was nog kieskeurig ook , overal aangezeten en alleen het brood meegenomen. De fietstas heeft hij ook weer open gekregen en natuurlijk aan de jellie-bars gevreten. Aan de boom ophagen heeft bij eekhoorns ook geen nut, eens kijken hoe ik dat ga doen vannacht want ik denk nog een dagje lekker uit te rusten op deze heerlijke camping.
Eerst ff naar de Bieb, blog bijwerken(op m’n laptoppie!!) ende rest van route en kampplaatsen plannen.
(4 Aug Afstand: 15 km Hoogte: 30 m Totaal: 3234 km)