Blote en zere billen

Vandaag weer eens fietsen na m’n (buik)griepje, een rustige etappe langs de kust om de beentjes en conditie te testen. Dat valt niet eens tegen maar ik heb ook wind in de rug en het is redelijk vlak. De enkele klimmetjes kosten wat meer moeite en de turbo gaat vaak aan als ik daarop kracht moet zetten, desondanks blijft m’n fietszeem wonderwel schoon en droog. ’s Middags passeer ik twee leuke vissersdorpjes (Masunte, San Augustinillo) die tot kleine, gezellige toeristenoorden zijn omgetoverd: restaurants, hotels en terrasjes langs de goed verzorgde weg en vlak daarachter prachtige stranden. Iets verder is het iets grotere maar zeker net zo leuke Zipolite, een “zestigerjaren-hippie” badplaats. Ik vind een hippie-campinkje pal op het strand en aan de boulevard. Een broodmager Rasta-Mexicaan en z’n vriendin Anna runnen het zaakje: barretje, palmen, strandje en hangmatten en voor maar €2,50 een idyllisch plekje voor m’n tentje. Als ik steeds meer mensen naakt om en langs me heen zie lopen blijkt dat ik op een nudistenstrand lig. Oh. Nou ja geen last van zand in mijn zwembroek hier. Het is daar ook een bont gezelschap: een aantal Rasta hippies met de onvermijdelijke blank-blonde-Rastaman ertussen, een vent die alleen maar zuipt en in de hangmat ligt, een 4-tal werkelijk stokoude (ik schat 80+) hippies die in hun gerimpelde pens rond een tafel de waterpijp blowen, een bezinning zoekende kale 50-er (ik denk ex-manager uit de US, hij lijkt trouwens sprekend op mijn ex collega Edwin Stam, heb je een broer daar Edwin?) die lekker met de oudjes meeblowt, een volledig (ik bedoel volledig) getatoeëerde vent die ’s ochtends uren yoga doet, een fitnessfreak die met 2 jeu-de-boules ballen in een paar sokken vreemde zwaaioefeningen doet en dat de hele dag lang (ik moet er niet aan denken de hele dag met mijn ballen te spelen) en een vreselijk verlegen veertiger die niet kan beslissen of hij in zijn ontstellend gedateerde Speedo rondloopt of zijn blote kont. Het hele spul zit tot ’s avonds laat te blowen bij ska, reggae en de Stones. Helaas staat de muziekbox net achter mijn tentje, dat is weer wat minder. Maar OK, goede muziek en een ontzettend relaxed plekje.
(17 Nov Afstand: 75 km Hoogte: 575 m)
Heerlijk uitgeslapen, mijn ochtendoefeningen gedaan en een paar kilometer over het strand gejogd en van het uitzicht genoten (ahum). Nog wat koffie gedronken aan het strand en de boulevard en toch maar op weg richting bergen naar Pochutla (hotel Olimpia). Een korte etappe om eens te kijken of de beentjes en longen het komende klimwerk aankunnen en alvast wat kilometers van de lange komende klim afwerken.
(18 Nov Afstand: 18 km Hoogte: 300 m)
Mijn GPS-je had me al gewaarschuwd voor de 2,5km hoge klim en dat was maar goed ook. ’s Ochtends op tijd weg en in een zonnetje (30C) de groene bergen van Oaxaca ingefietst. Ik merk dat ik wel wat heb ingeleverd met het griepje de afgelopen week, pfft valt niet mee. Langzaam wordt het kouder en bewolkter en het blijft maar bergop gaan. Soms een kleine afdaling naar een riviertje, maar vooral op de trappers stampen, langs vele watervallen, ontelbare vlinders en toenemende wolken waar ik op een gegeven moment midden in ben. Als het al donker is, en ook nog behoorlijk koud, nog steeds geen top of stop plaats te zien. Langzaam kom ik nauwelijks meer vooruit, en door kou en vermoeidheid kan ik niet meer fatsoenlijk sturen bergop, dat is nogal gevaarlijk in het donker. Gelukkig kom ik op mijn tandvlees in een dorpje terecht, San Miguel Suchixtepec. Er is geen hotel, maar even navragen bij de politie leert dat een gezin kamers verhuurt, helaas is de laatste net vol. Na lang soebatten mag ik in het lege winkelpand erlangs op de grond mijn matje kwijt. Ik barst van de honger maar kan bij een familie twee huizen verder met de pot mee eten. Heerlijk. Terug naar mijn matje en binnen no time ben ik weg.
(19 Nov Afstand: 91 km Hoogte: 2750 m)
’s Ochtends word ik wakker van een gigantische knal: vuurwerk. Ze hebben weer eens feest hoor. De fanfare en een optocht van kinderen zie ik uit het raam de berg opkomen om op het pleintje vlak voor me te gaan feesten. Lijkt me geen goed idee om dan nog in de etalage te liggen, dus opstaan en verder fietsen. Dat valt niet mee, vooral mijn kont doet zeer zoals ik nog niet heb gehad deze reis. Het gaat nog ff bergop maar gelukkig niet lang en na de top van 2700m eindelijk bergaf. Een dubbel gevoel, heerlijk afdalen met mooie uitzichten maar daar heb ik godmiljaar gister wel een hele dag op geknuurd wat ik nu een uurtje afdaal. De temperatuur loopt godzijdank weer wat op naar de 20C en in Ejutla hebben ze tenminste een hotel (Villa Nazareth). Als ik daar een taco ga eten krijg ik voor de tigste-keer vragen/opmerkingen over mijn fiets. En verdomd, alweer vragen ze dan wat hij heeft gekost. Raar, zou voor mij het laatste zijn dat ik zou vragen maar hier vraagt iedereen dat.
(20 Nov Afstand: 87 km Hoogte: 670 m)
Over de hoogvlakte gaat het naar Oaxaca, de hoofdstad van de gelijknamige staat en intussen al 265.000 inwoners. Een flink stuk groter dan 25 jaar geleden toen we hier waren en het nog een leuk provinciestadje was. Het centrum is echter nog net zo mooi als ik me kan herinneren, een gezellig “Zocalao” (stadsplein) met daarlangs de kathedraal, een van de vele prachtige kerken hier in de stad. Het is bomvol met toeristen en inwoners en er hangt een fantastische sfeer. Na wat koffie en mensen loeren op het terras richting Jason, mijn gastheer van Warmshowers die al had gewaarschuwd dat hij 8 km verderop woont, in de bergen op een wat onduidelijke locatie. Hier in Mexico hebben ze niet zo’n duidelijke adressen/straatnamen als bij ons, vaak moet je in de buurt navragen. Afijn, mijn GPS heeft zijn coördinaten en na wat klimwerk in het donker kom ik op een afgelegen zandweg die dood loopt op een rivier waar volgens mijn GPS (stom kloteding) een weg is. Dan maar door de rivier waden en via een onmogelijk steil geiten-en-keien-pad de fiets de berg opgeduwd, dat terwijl er hordes zwerfhonden blaffend en grommend mijn kuiten belagen. Lastig om ze weg te slaan als je net de fiets kunt vasthouden. Het kost nog wat moeite en navragen maar uiteindelijk kan ik bij Jason van een douche, biertje, goed gesprek en een bed genieten.
(21 Nov Afstand: 73 km Hoogte: 400 m)
Vanaf nu kom ik ook in de gebieden met interessante ruïnes/opgravingen van de oude culturen in Mexico, zoals Olmteken, Zapoteken, Mixteken en Azteken en straks in Yucatan de Maya’s. Hier bij Oaxaca ligt Monte Alban, een flinke berg (1700m) waarvan de Zapoteken de top geheel vlak hebben gemaakt en hierop (en langs) een stad hebben gebouwd in 600v.Chr. met piramides, tempels, marktplaatsen en gebouwen. Op hun hoogtepunt ca. 40.000 mensen! Het is ff klimmen met de fiets maar het uitzicht op en van de berg is prachtig. Bij de entree wordt ik weer naar mijn fiets gevraagd, door Paco en zijn 2 vrienden. Enthousiast vertel ik weer wat een superfiets het is, maar dat wist hij allang. Paco wou namelijk precies zo’n Koga kopen maar hij had ‘m nog nooit in het echt gezien of van een fietser er ervaringen over gehoord. Sterker nog, hij gaat ‘m in Amsterdam bij de Vakantiefietser kopen, bij Eric Schuijt waar ik hem ook heb gekocht! 7 Miljard mensen op deze aardkloot en dan tref je iemand die je fietsenmaker kent. Genoeg te kletsen dus, en hij heeft humor zat (That bear that recently died in Alaska probably ate your powerbar didn’t he? Wasn’t your girlfriend surprised when she spoke to you again?). Samen die middag een gids gedeeld en de ruïnes bekeken: prachtig en machtig interessant. Wat ze toen al wisten over geneeskunde, bouwkunde en astronomie, ongelooflijk. Na een biertje en afscheid nog even op het Zocalo genieten van de sfeer en mensen, en nog tot ’s nachts laat gediscussieerd met Jason. Superdag.
(22 Nov Afstand: 38 km Hoogte: 480 m Totaal: 9296 km)