Vlucht en aankomst Alaska

Na weken bezig te zijn geweest met alle voorbereidingen is het dan zover, ik kan vertrekken, eindelijk! Eerst thuis nog alle spullen verhuizen, mijn fietstassen inpakken en de paklijst checken. Last minute stresswerk en stroom valt ook nog uit in Helden, dat zal me onderweg wel vaker overkomen.
Alles bij elkaar 18 kg fiets en meer dan 32 kg bagage, daar komen straks nog paar kilo eten bij.
Pfft, misschien moet er straks wel wat terug met de post. Aan de andere kant denk ik dat ik ook weer dingen heb vergeten, blijft een dilemma: gewicht of luxe.
Nog een lekker zonovergoten dagje A’dam met Jellie en dan ‘s ochtends naar Schiphol: via Frankfurt en Seattle naar Fairbanks: startpunt van mijn reis in het centrum van Alaska. Veel transfers, dus spannend waar mijn bagage uiteindelijk aan gaat komen. De fiets in een doos van Reijnen gedaan (bedankt Jan) en zorgvuldig dichtgeplakt met veel ducktape, losse delen aan het frame geplakt (wederom duck tape) en een extra A4-label met bestemming en thuisadres op de doos. Na wat gehannes bij inchecken (net op laatst komt vriendelijke maar chaotische balievent erachter dat hij verkeerde vlucht had ingevoerd en mijn boardingpass had verloren) naar de gate. Ik zie toevallig door een raam dat ze mijn fietsdoos in gaan laden. Een grote dikke kruier kijkt er eerst kritisch naar, en ik zie dat ie denkt dat kan ik wel alleen af (een doos van 1,25 bij 2.25 meter!), pakt hem dan in één keer op, zet hem op het hoekje op de grond (want ie is toch wel groot) om hem daarna met een flinke klap op de band te gooien: en ik zie de doos direct compleet uit elkaar scheuren. Een halve dag werk met inpakken is door die Neanderthaler in 2 seconden naar de kloten geholpen. Net voor hij het vliegtuig in gaat zie ik m’n opgeplakt labeltje aan één plakbandje achter de doos aan wapperen. Gvd!
Rest van vlucht gaat voorspoedig, m’n fietsdoosje wordt lekker doorgecheckt met wat hulp van erg vriendelijke kruiers in Seattle. Bij aankomst in Fairbanks is het wel even schrikken, de doos staat op zijn kop, de bodem er volledig eruit gescheurd en nauwelijks een gaaf stuk karton maar…… alles is nog heel en aanwezig (met dank aan de ducktape!). Alles in elkaar gezet onder grote belangstelling in de hal en op weg naar het Hostel in de stromende regen en volop muskieten (in de regen!). De afstand op Google-maps op de PC was maar 3 km maar, in de praktijk duurt nog een 1 uur om de goed verborgen kampplaats te vinden omdat m’n pas aangeschafte GPS niet doet wat ik wil (of ik hem nog niet snap). En na 30 uur vlucht kan ik dan eindelijk heerlijk gaan slapen.