Regen en beren op de weg, en vast in Dawson Peaks

Op het komende traject tussen Whitehorse en Watson Lake (ca 450 km) is vlgs de VVV dame weinig te kamperen/eten dus ik plan een paar stops op primitieve campings en neem een paar kg extra eten mee. Van de toeristen die deze kant uit kwamen hoorde ik dat het daar afgelopen weken goed weer is geweest, en mijn blinde passagier is een eind geslonken dus de verwachtingen zijn hooggespannen. Het begin is veelbelovend, heerlijk zonnetje en de weg loopt langs het Marsh Lake. Omdat het windstil is weerspiegelen de witte bergen aan de horizon zich in het meer, het is net een foto uit een Canada reisfolder, jammer dat ik de weidsheid (nog) niet op camera krijg. Daarna begint het (uiteraard) te betrekken en te regenen. Op de radio hoor ik de lokale Pete Paulusma verklaren dat het de hele week zo blijft en hij verontschuldigt zich er zelfs voor. Zo’n onvoorspelbaar weer als hier heb ik ook nog nooit meegemaakt, ik vermoed dat Pete wel vaker sorry moet zeggen.
De weg waarop ik sinds Fairbanks al rijdt is de Alaska Highway, gebouwd door de Amerikanen in WO II in 8 (!) maanden om Alaska bereikbaar te maken voor de rest van de US. Van de toeristen/campers valt me op dat hoe kleiner de Camper hoe enthousiaster er wordt gezwaaid. De mensen in de Super-Super RV’s (dat zijn echt bussen met erachter nog een SUV voor de lokale tripjes) kijken over het algemeen wat onvriendelijker en een groet kan er niet af. Dan heb je wat, veel geld en grote wagen maar geen plezier eraan zo te zien.
Het meest vriendelijk zijn de motorrijders, altijd even zwaaien naar hun mede-Biker. Ik heb ook nog lang getwijfeld of ik de reis op de motor zou doen, fietsen leek me echter sportiever en toen ook nog leuker, haha. Maar ja, ik kan langs de West Coast natuurlijk altijd nog mijn Koga voor een Harley inruilen en dan Route 66 opjagen, eens kijken of de Bandera-mannen van de Pool me dan nog zullen inhalen (he Wim?).
Bij de geplande kampplaats (dat heel mooi aan het Squanga Lake ligt) regent het, dus ik fiets een kampplaats verder, wind-in en bergop. Een prima keus blijkt, want daar regent het zo mogelijk nog harder ;-). Ik begin er zowaar aan te wennen, en dat voor een echte mooi-weer fietser en kampeerder.
De komende etappe naar Watson Lake hetzelfde beeld: regen, regen en regen. Alles is intussen nat, vochtig en koud: tent, slaapzak en kleren. Maar eens zal de zon schijnen!
Vervelender is dat ik weer twee bultige bijrijders erbij krijg, mooi symmetrisch op mijn billen, fietsen wordt erg pijnlijk en het zadel voelt aan als een houten plank. Vreemd want de hygiëne is goed (ik was mij én de broeken iedere dag, ook als het water ijskoud is) en gebruik een soort pleisters tegen doorzitten. Onderweg naar Teslin is het dan zover. Ineens zie ik hem langs de weg staan: nog geen 15 meter van me af staat een enorme zwarte beer aan de rand van het bos wat (eten?) te zoeken. Terwijl ik inhoud en twijfel of ik stop voor een foto, ziet het beest mij en sprint het bos in. Een indrukwekkend moment. Voor hem ;-).
Na een nat nachtje weer op weg, naar Rancheria, ik moet die 120 km wel maken want er is echt niets onderweg te vinden en de weg is niet al te interessant. Het regent dat het giet, als het even iets minder regent kom ik zowaar een mede wereldfietser tegen: Laurent, een jonge Fransman uit Lille die net uit Vancouver komt, nog een rondje Alaska gaat doen en dan de Great Divide dwars door Amerika. Na een halfuurtje hartelijk gesproken te hebben,foto’s van elkaar genomen en adressen uitgewisseld, gaat het verder, hij wind-uit, ik wind-in en na een tijdje weer in de stortregen. Op aanwijzen van Laurent vind ik een afdak (Rancheria recreational site) waaronder ik tent kan zetten en toch enigszins droog nacht doorkom.
’s Ochtends wil ik verder maar wordt tegengehouden door een wegwerker, ik mag niet verder, 5 km verder is de weg compleet weggespoeld door de regen (en later hoor ik dat ook een dam is gebarsten). Verdergaan kan en mag niet, blijven is ook geen optie want ik heb geen eten meer en volgens hem kan het paar dagen duren. Dus maar terug, ik krijg nog een stukje lift van de vermoeide wegwerker (al 35 uur in de weer!) maar moet de rest van de gisteren zo zwaar bevochten 120 km zelf terug naar Dawson Peaks. Balen, dat schiet niet op en ik heb nog flinke zadelpijn ook dus echt genieten is deze rit niet. Wel heel apart: ik ben echt de enigste op de weg behalve een paar aanstormende wegwerkers, het doet me sterk aan de oliecrisis denken met de lege wegen om op te spelen. Onderweg zie ik nog een zwarte beer op wat afstand. Naar ik later hoor worden ze brutaler als de snelweg dicht is, zo erg dat ze er afgeschoten hebben die de mensen (in huis) gingen belagen. Dit weet ik gelukkig nog niet terwijl ik vrolijk op afstand een foto maak.
Bij Dawson Peaks wordt ik hartelijk ontvangen, ik ben niet de enigste die hier vastzit, een paar vrachtwagenchauffeurs en terugkerende toeristen uit Alaska slaan hier ook de tijd dood.
We horen dat door de enorme regenval alle 4 de omringende Highways afgesloten zijn door zulke ‘wash outs’. Een kreekje onder de snelweg wordt dan stormende vloedgolf en neemt het hele wegdek mee, geen doorkomen aan. Zoiets is hier nog niet eerder voorgekomen, volgens de insiders, en misschien duurt het zelfs tot maandag voor de Alaska Highway open is. De eigenaresse hoopt dat er maar genoeg te eten is hier want we zijn dus vrijwel van de buitenwereld afgesloten.
Tja, ik wilde wat avontuur toch.In ieder geval krijgen mijn bultige bijrijders (teller staat op 3 nu) wat rust.