Eindelijk in Watson Lake

Het blijkt inderdaad een serieus probleem met de snelweg. Volgens de eerste berichten gaat het verkeer er pas maandag doorheen, eerst natuurlijk de vrachtwagens uit het zuiden om alles te bevoorraden.
Eigenlijk komt het ook prima gelegen voor mij. De puistjes op mijn zitvlak hebben zich in m’n laatste rit vermenigvuldigd als konijnen en ik heb nu twee kraterlandschappen op de zitposities. Daags later is het serieus ontstoken en kan ik nauwelijks zitten (tot hilariteit van de rest heb ik steeds een kussentje bij me als ik ergens heen ga). Zittend fietsen is uitgesloten. Na veel zoeken op internet ben ik nu in ieder geval een theoretisch expert op dit gebied en weet alles over talg of zweetklier cystes, furunkels en karbonkels . Het lijkt wel of ik in een slecht verhaal van Tolkien ben beland. Een veelvoorkomend probleem zo blijkt en oplossingen zijn niet altijd even makkelijk.
Maar als je dan toch ergens vastzit is dit wel een prachtige plaats: aan een meer met erg aardige eigenaars (Dave en Carolyn) die ieder steeds helpen en informatie doorgeven. Het weer is zondag ineens prima: zon en 22C. Nog ff een ritje naar Teslin (25 km) gemaakt om wat eten te halen in de winkel daar, in running (staand op pedalen) is het een prachtig ritje door de zonovergoten natuur. Zo’n zomer-zondag-indezon fietstochtje wat ieder wel kent, heerlijk relaxed genieten.
Eten is trouwens een continue uitdaging, ik krijg op de fietsdagen gewoon niet bij-gegeten wat ik verbruik. Sinds mijn start ben ik flink afgevallen, ik schat zo’n 5 kg, en het was nou ook niet zo dat ik dat nu nodig had ;-). Meestal scoor ik ergens een brood (binnen 1…2 dagen is die op), potten pindakaas/nutella en zakken met muesli. Vaak is bij de supermarkt bij de gratis koffie (4 scheppen suiker) het brood al half op geknabbeld. Continu honger.
Rust komt nu dus gelegen. Gert vroeg al waarom ik zo snel doorfiets. Nou onderweg waren inderdaad niet veel POI’s (dat zijn interessante punten moeder) een het regende overal dus lekker relaxed kamperen was er nog niet bij. Eerlijk gezegd moet ik wel toegeven dat ik nog in actie-mode zit: eenmaal een doel/planning gezet dan ga ik ook zo snel mogelijk voor het resultaat. Misschien een beetje meer rust, genieten, aanpassen en accepteren als het niet loopt zoals ik wil……..
Er is uiteraard genoeg te kletsen met de andere gestrande medecampers en er ontstaat een soort familie sfeertje. Een 3-tal echte Bikers is een maand aan het toeren op BMW’s vanuit zuiden van de US en bij kampvuur aan het meer met een biertje is het wel gezellig. Ook een aantal oudere stellen op doortocht uit Alaska, vooral met Lance en Arleen heb ik leuke gesprekken, hij was directeur van een drukkerij dus we hebben ook nog een link met print technologie. Verder een jong stel dat verhuist van Alaska naar Idaho en een militaire die naar Tenessee wordt gestationeerd. Amerikanen hebben niet zo’n probleem om te verkassen voor werk, duizenden miles verder, heel anders dan bij ons in Nederland.
Na een aantal vals alarm vertrekmeldingen mogen we dinsdag eindelijk op pad, iedereen is het intussen ook zat en is blij te gaan ondanks de prachtige locatie en fantastische zorg van Dave en Catheryn. Één mafkees zat al sinds zondag in zijn auto op de oprit te wachten op de vrijgave.
Mijn zitvlak is nog niet geheeld en ik mag met Lance en Arleen naar Watson Lake meerijden in hun mega-sjieke Pickup RV. Hij had nog een grotere voor zijn vakanties in Arizona!
Daargekomen ga ik toch maar eens naar de dokter, een Oekrainer uit Charkov (are you from Danmark? grrrrr) die heeft mijn Butt Buddy eens flink onder handen genomen en me antibiotica + alcohol meegegeven. Hij vermeldt expliciet dat de alcohol alleen voor extern gebruik is :-(. Intussen heb ik 10 km buiten Watson Lake een afgelegen camping gescoord, waar bijna niemand is behalve 1 auto met een vrouw die zwaait. Een kwartier later komt ze zowaar met een warme kip-friet maaltijd en cola van de Drive In die ze voor me neerzet, zomaar! Ontstellend aardig. In Watson Lake zelf is de grote attractie een (plaats)naam schilden bos, duizenden borden van plaatsjes en steden over heel de wereld, vooral veel Duitse maar ook bv. Eindhoven, Boxtel en Kortenhoef. Erg geinig om te zien, jammer dat ik de Veldstraat niet heb meegenomen. Morgen hoop ik toch echt weer te kunnen fietsen, desnoods in running. Ik heb gekozen om via de Cassiar Highway verder te gaan, deze is meer zuidelijker en mooier dan de Alaska Highway maar er is niet veel service onderweg dus haal ik voor 6 kg eten bij de super en in de regen terug naar de camping, koken en ….hopelijk weer fietsen morgen!
Fotos kan ik nog niet uploaden, die komen later.

Afstanden: Dawson Peaks- Teslin en Watson Lake - Camping:
25 km en 30 km
Hoogte: 150 m
Totaal: 1486 km