Thank you for helping me recover in Oregon.
Blijf op de hoogte en volg Marcel
13 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Coos Bay
First of all I would like to thank all the people for the help you have given me after the accident. Especially the Coos Bay Hospital staff for their wonderful support and professional help, the nurses (Susan, Gracia, Rachel, Bonnie, ..), doctors (Dr Bell, Dr Tersigni,..), administration (Amy, Kay, ..) and everybody else which name I’ve forgotten (sorry). Thank you all!
Also many thanks to Jake and Kristi Van Epps who found me by the road and helped me to survive these first crucial minutes with their care and medical assistance. Jake/Kristi, you did a wonderful job!
Misschien wordt het nu wel een beet erg klef (ja, ik wen hier snel in de States aan de manier van doen ;-)) maar ik wil verder ook iedereen bedanken die een kaartje, mailtje, telefoontje of reactie heeft gestuurd. Het heeft me erg geholpen om door deze eerste lastige weken heen te komen. Merci!
Veel interessants valt er niet te vertellen over deze herstel periode. Zoal jullie weten was zo'n beetje alles gebroken aan de linkerkant en de eerste weken deed vrijwel alles pijn, liggen ging alleen op de rug (dus op de gebroken schouder) en verliggen is nog meer klote. De nachten zijn lang en slapeloos maar gelukkig heeft de directie voor enig entertainment gezorgd: de oude dame in mijn gang werd door de narcose nu helemaal nuts en ging met een vreemde lage duivelachtige stem schreeuwen en iedereen uitschelden. Net een scene uit de Exorcist. Spannend wel.
Ik kreeg nog een telefoontje van SBS hart van Nederland of het interessant nieuws was maar de man aan de telefoon had blijkbaar toch liever wat smeuigers verwacht (misschien had een dronken Sharlie Sheen me moeten aanrijden ;-). Het telefoontje met Gertie Driessen van de Limburgs Dagblad was stuk gezelliger en ze schreef ook een leuk stukje in de Gazet.
Dinsdag is m’n schouder geopereerd door Dr Jason Bell. Een fijne en professionele chirurg die ook nog eens prima communiceert. Veel geluk gehad met deze arts. Hij zet een plaat in mijn schouder, die het hele gebroken zooitje daar aan de rest van mijn lichaam moet vastzetten. De operatie gaat uitstekend, ik ben vlgs hem alleen te mager (hoe komt ie daar nu bij?) en daardoor is de plaat een beetje lastig weg te moffelen en steekt een beetje uit. Nou ja, als het moet kan hij er over 1 jaar weer uit, zien we dan wel. Dr Tersigni is zo vriendelijk om ook meteen maar mijn Butt Buddy te verwijderen. Nu kan ik tenminste ook enigszins zittend herstellen.
Natuurlijk is er de dagen na de operatie weer even een flinke terugval, maar ik weet dat ik nu echt aan mijn definitief herstel kan gaan werken en dat motiveert wel. Van Eric Schuit (de vakantiefietser) krijg ik een doos met zijn traditionele negerzoenen toegestuurd, erg leuk!. Ze waren wel wat beschadigd maar overheerlijk. Dat vinden ze hier ook, alleen de naam (negro kisses) kan hier echt niet.
Donderdag zijn ze me in het ziekenhuis dan eindelijk zat en ik word ik naar een verpleegtehuis voor bejaarden gebracht, hier vlak in de buurt. Ik heb vrijwel niets om aan te trekken, maar dan hebben de oudjes tenminste ook eens wat afleiding. Natuurlijk moet ik eerst 20 formulieren tekenen ivm mogelijke claims. Dat doet me er trouwens aan denken dat ik nog steeds niets heb gehoord van de bestuurster van de SUV die me aanreed (de SUVkut). En eigenlijk ook niets meer van de politie over een definitief eind rapport, ondanks mijn mailtjes. Werk aan de winkel dus.
Het personeel is ook hier in het tehuis erg aardig. Helaas worden de zusters er volgens mij op geselecteerd om de oude mannen niet te veel op te winden, dus daar is weinig afleiding te vinden.
Met de bewoners (gemiddeld 65-80 jaar) heb ik ook niet al te veel gemeen. Deelname aan de bingo avond, kleurwedstrijd en koffie-krans met lokale roddel trekken me niet zo moet ik zeggen. Misschien moet ik eens een Beierse Bier Avond en strippoker op de activiteiten kalender introduceren. Een dementerende man in een soort rol/loopstoel zoekt trouwens wel contact en duikt te pas en onpas in mijn kamer op als ik de deur op een kier heb. Heel apart toch wel.
Ook qua televisie moet je in de US niet teveel ontspanning verwachten. Meer dan 100 zenders en werkelijk niets dat kan boeien. Iedere 5 minuten is er een reclame onderbreking. Series zijn vooral herhalingen (Mash en Bonanza!) en verder spelen ze nog wat B-films (Free Willy 3, oei oei). Zelfs de Olympics weten ze hier op TV te verkrachten. Geen wapperende oranje hockey rokjes met prikkelend commentaar van Mart Smeets maar sport-herhalingen en interviews met all time USA heroes als Michael Phelps. Oersaai.
Gelukkig heb ik mijn (gebroken) laptop nog, waarbij trouwens blijkt dat alle bewegende video beelden en ook enigszins prikkelende beelden gecensureerd worden in dit systeem. Geen wapperende oranje rokjes voor mij dus. En dan zeggen ze wat van Chinese internet censuur.
Het mag duidelijk zijn, het herstel valt me niet licht. Na 2 maanden intensief fietsen moet ik nu rusten en rustig herstellen en daar heb ik wel enige moeite mee zeker in de eerste paar weken waar ik ’s nachts niet slaap. Het totale herstel duurt trouwens nog ongeveer 10 weken. Dan mag ik bijvoorbeeld pas de nekbrace afdoen (er is nog gevaar voor verschuiven nekwervelbreuken) en mag/kan ik meer fysieke dingen doen zoals weer fietsen en zo.
Zoals het er nu uitziet is het plan als volgt: Eind Augustus komt Jellie naar San Francisco en kan ze me lekker verzorgen en verwennen ;--). Wijntje erbij als het kan. Als het gaat bezoeken we dan samen, in een Camper, de Nationale Parken. De 16de september vlieg ik met haar terug naar Nederland om de resterende revalidatie te doen. Als Jellie me dan nog niet kotsmoe is zou dat in Vijlen kunnen of anders ga ik ons moeder weer eens lastig vallen, boven schijnt nu toch meer plaats te zijn.
Eind van het jaar, oktober/november kan ik de draad dan weer oppakken en hier vanuit Oregon weer verder fietsen: ijs, weder en gezondheid dienende.
In de tussentijd valt er vermoedelijk weinig interessants te melden behalve af en toe een korte update.
Overigens, ik doe wat sarcastisch en luchtig over het verpleegtehuis maar de werkelijkheid is een stuk rauwer. Veel bejaarden hier zijn dementerend en hebben geen geld. Ze liggen met 3-en op een kamer, vaak apathisch gapend op bed of hangend in een rolstoel op de gang. Het ruikt in de kamers en op die gang bepaald onfris naar urine en wat nog meer. De aanblik van deze mensen is ontluisterend. En daarmee geef ik geen kritiek op het personeel/thuis dat haar best doet maar schets een beeld van onze moderne westerse beschaving en hoe ze met (de onbemiddelde) ouderen omgaat. Weer een onverwachte reiservaring opgedaan.
Also many thanks to Jake and Kristi Van Epps who found me by the road and helped me to survive these first crucial minutes with their care and medical assistance. Jake/Kristi, you did a wonderful job!
Misschien wordt het nu wel een beet erg klef (ja, ik wen hier snel in de States aan de manier van doen ;-)) maar ik wil verder ook iedereen bedanken die een kaartje, mailtje, telefoontje of reactie heeft gestuurd. Het heeft me erg geholpen om door deze eerste lastige weken heen te komen. Merci!
Veel interessants valt er niet te vertellen over deze herstel periode. Zoal jullie weten was zo'n beetje alles gebroken aan de linkerkant en de eerste weken deed vrijwel alles pijn, liggen ging alleen op de rug (dus op de gebroken schouder) en verliggen is nog meer klote. De nachten zijn lang en slapeloos maar gelukkig heeft de directie voor enig entertainment gezorgd: de oude dame in mijn gang werd door de narcose nu helemaal nuts en ging met een vreemde lage duivelachtige stem schreeuwen en iedereen uitschelden. Net een scene uit de Exorcist. Spannend wel.
Ik kreeg nog een telefoontje van SBS hart van Nederland of het interessant nieuws was maar de man aan de telefoon had blijkbaar toch liever wat smeuigers verwacht (misschien had een dronken Sharlie Sheen me moeten aanrijden ;-). Het telefoontje met Gertie Driessen van de Limburgs Dagblad was stuk gezelliger en ze schreef ook een leuk stukje in de Gazet.
Dinsdag is m’n schouder geopereerd door Dr Jason Bell. Een fijne en professionele chirurg die ook nog eens prima communiceert. Veel geluk gehad met deze arts. Hij zet een plaat in mijn schouder, die het hele gebroken zooitje daar aan de rest van mijn lichaam moet vastzetten. De operatie gaat uitstekend, ik ben vlgs hem alleen te mager (hoe komt ie daar nu bij?) en daardoor is de plaat een beetje lastig weg te moffelen en steekt een beetje uit. Nou ja, als het moet kan hij er over 1 jaar weer uit, zien we dan wel. Dr Tersigni is zo vriendelijk om ook meteen maar mijn Butt Buddy te verwijderen. Nu kan ik tenminste ook enigszins zittend herstellen.
Natuurlijk is er de dagen na de operatie weer even een flinke terugval, maar ik weet dat ik nu echt aan mijn definitief herstel kan gaan werken en dat motiveert wel. Van Eric Schuit (de vakantiefietser) krijg ik een doos met zijn traditionele negerzoenen toegestuurd, erg leuk!. Ze waren wel wat beschadigd maar overheerlijk. Dat vinden ze hier ook, alleen de naam (negro kisses) kan hier echt niet.
Donderdag zijn ze me in het ziekenhuis dan eindelijk zat en ik word ik naar een verpleegtehuis voor bejaarden gebracht, hier vlak in de buurt. Ik heb vrijwel niets om aan te trekken, maar dan hebben de oudjes tenminste ook eens wat afleiding. Natuurlijk moet ik eerst 20 formulieren tekenen ivm mogelijke claims. Dat doet me er trouwens aan denken dat ik nog steeds niets heb gehoord van de bestuurster van de SUV die me aanreed (de SUVkut). En eigenlijk ook niets meer van de politie over een definitief eind rapport, ondanks mijn mailtjes. Werk aan de winkel dus.
Het personeel is ook hier in het tehuis erg aardig. Helaas worden de zusters er volgens mij op geselecteerd om de oude mannen niet te veel op te winden, dus daar is weinig afleiding te vinden.
Met de bewoners (gemiddeld 65-80 jaar) heb ik ook niet al te veel gemeen. Deelname aan de bingo avond, kleurwedstrijd en koffie-krans met lokale roddel trekken me niet zo moet ik zeggen. Misschien moet ik eens een Beierse Bier Avond en strippoker op de activiteiten kalender introduceren. Een dementerende man in een soort rol/loopstoel zoekt trouwens wel contact en duikt te pas en onpas in mijn kamer op als ik de deur op een kier heb. Heel apart toch wel.
Ook qua televisie moet je in de US niet teveel ontspanning verwachten. Meer dan 100 zenders en werkelijk niets dat kan boeien. Iedere 5 minuten is er een reclame onderbreking. Series zijn vooral herhalingen (Mash en Bonanza!) en verder spelen ze nog wat B-films (Free Willy 3, oei oei). Zelfs de Olympics weten ze hier op TV te verkrachten. Geen wapperende oranje hockey rokjes met prikkelend commentaar van Mart Smeets maar sport-herhalingen en interviews met all time USA heroes als Michael Phelps. Oersaai.
Gelukkig heb ik mijn (gebroken) laptop nog, waarbij trouwens blijkt dat alle bewegende video beelden en ook enigszins prikkelende beelden gecensureerd worden in dit systeem. Geen wapperende oranje rokjes voor mij dus. En dan zeggen ze wat van Chinese internet censuur.
Het mag duidelijk zijn, het herstel valt me niet licht. Na 2 maanden intensief fietsen moet ik nu rusten en rustig herstellen en daar heb ik wel enige moeite mee zeker in de eerste paar weken waar ik ’s nachts niet slaap. Het totale herstel duurt trouwens nog ongeveer 10 weken. Dan mag ik bijvoorbeeld pas de nekbrace afdoen (er is nog gevaar voor verschuiven nekwervelbreuken) en mag/kan ik meer fysieke dingen doen zoals weer fietsen en zo.
Zoals het er nu uitziet is het plan als volgt: Eind Augustus komt Jellie naar San Francisco en kan ze me lekker verzorgen en verwennen ;--). Wijntje erbij als het kan. Als het gaat bezoeken we dan samen, in een Camper, de Nationale Parken. De 16de september vlieg ik met haar terug naar Nederland om de resterende revalidatie te doen. Als Jellie me dan nog niet kotsmoe is zou dat in Vijlen kunnen of anders ga ik ons moeder weer eens lastig vallen, boven schijnt nu toch meer plaats te zijn.
Eind van het jaar, oktober/november kan ik de draad dan weer oppakken en hier vanuit Oregon weer verder fietsen: ijs, weder en gezondheid dienende.
In de tussentijd valt er vermoedelijk weinig interessants te melden behalve af en toe een korte update.
Overigens, ik doe wat sarcastisch en luchtig over het verpleegtehuis maar de werkelijkheid is een stuk rauwer. Veel bejaarden hier zijn dementerend en hebben geen geld. Ze liggen met 3-en op een kamer, vaak apathisch gapend op bed of hangend in een rolstoel op de gang. Het ruikt in de kamers en op die gang bepaald onfris naar urine en wat nog meer. De aanblik van deze mensen is ontluisterend. En daarmee geef ik geen kritiek op het personeel/thuis dat haar best doet maar schets een beeld van onze moderne westerse beschaving en hoe ze met (de onbemiddelde) ouderen omgaat. Weer een onverwachte reiservaring opgedaan.
-
13 Augustus 2012 - 09:37
Carin:
Hey Marcello,
Fijn om weer van je te lezen.
Ik had n poosje niks meer "gehoord" van je!
Wat n goede zorg voor je, is geruststellend om te lezen.
Ook voor de inmiddels geplande terug reis heb je de verpleging al geregeld! :-)
Ik wens je n spoedig herstel ,en laat de oude dametjes ook es winnen met de bingo he!
Lieve groetjes ut Well,
Carin -
13 Augustus 2012 - 22:57
Moeder:
Je hebt toch maar weer `ns wat geschreven.
Iedereen vraagt ernaar,
ik wens je heel heel heel veel sterkte .en beterschap .
We leven intens met je mee.
Groeten moeder. -
14 Augustus 2012 - 11:57
Elma:
Hallo Marcel,
Fijn weer wat van je te lezen. Super dat je weer een nieuw plan heb op kunnen stellen om verder te gaan met het herstel. Ik hoop echt dat het gaat lukken om het park te bezoeken, even "een pleister op de toch wel grote wonde".
Tot horens deze week!
groetjes vanuit een nu zonnnig kantoor van TNO in Eindhoven
Elma -
14 Augustus 2012 - 12:15
(nicht) Irma Marsen:
Hey neef, hoewel we elkaar al honderd jaar niet gezien hebben, houdt mama (tante Corry) me wel op de hoogte en gisteren hoorde ik pas van het ongeluk, vandaar nu even in m'n pauze op m'n werk je laatste verslag gelezen. Da's niet misselijk zeg wat er is gebeurd, ik hoop en duim voor je dat je volgens plan je reis kan afmaken, het is een geweldige onderneming, petje af! Veel groetjes en sterkte! Irma -
14 Augustus 2012 - 21:26
Bea Marsen:
Hoi Marcel,
Vandaag kreeg ma van jouw moeder het krantenartikel over je (vooral laatste ) belevenissen in Amerika.
En nu lees ik plotseling ook de mail van mijn zus, dat is toch ook wat.
Je ziet, de familie leeft met je mee. Wel moedig van je om al plannen te hebben voor het voortzetten van je reis. Eerst maar even wat meer herstellen en dan genieten van de parken. Ik kan je vertellen, dat dat ook zeer de moeite waard is.
Sterkte met je herstel en met de oudjes. Zorg er maar voor dat je gezond oud wordt.
O ja, heb je ook een adres voor een kaartje ( vraag van mijn moeder)?
Tot mails maar weer, groetjes, BEA -
14 Augustus 2012 - 23:47
Ome H:
Ej jong, misjien kinse die oudjes get opbeure mit oos filmke van de hangaojere op joutjoep. Ig zou zegge, doot rustig aan mit dien herstel wie vervaelend det aug is en ig hoop desse gauw genog eg good kins slaope. En det gaon ig nouw aug doon. -
15 Augustus 2012 - 01:00
Gijs En Nel Van Soest:
Hoi Marcel ,gelaese det de operatie good gelukt is en det dien herstel good verlupt al geit dit natuurlijk altied te langzaam . Laot dich dao mer zoe good meugelijk verwenne , dan kumt alles vast en zeker wer good , wae doeme vur dich en steure dich hiel veul groete en sterkte vanoet Dorp , oos sjoen Helje Dorp . -
21 Augustus 2012 - 10:09
Merijn:
Hoi Marcel,
Ergens vorig jaar dacht ik al: van wie is toch die geweldige fiets die daar af en toe bij Holst voor de deur staat. Via-via ben ik een beetje op de hoogte gebleven van je vorderingen, en gisteren hoorde ik van je klap. Tjeempie, ik was er stil van.
Uiteindelijk waren het niet de beren op de weg die je gevloerd hebben, ingeblikte mensen zijn toch echt gevaarlijker.
Ondanks alle ellende spreek uit je verhalen toch een inspirerend optimisme. Nu er het beste van maken wat er van te maken is, en dan toch weer die droom achterna.
Ik hoop dat je spoedig en volledig herstelt en dat je lichaam je de kans geeft de droom te blijven volgen. Ushuaia wacht wel op je.
Veel geluk,
Merijn -
25 Augustus 2012 - 23:36
Raymond Turk:
He Marcel,
Linked in, sabbatical, linkje naar deze site: "wow, die is een mooi avontuur aangegaan!". Tegelijkertijd lees ik van je aanrijding. Shit, man. Moedig dat je je daardoor niet uit het veld laat slaan. Ik wens je veel sterkte bij het herstel en veel genot na het hervatten van de reis. Ik blijf je volgen.
Raymond -
13 September 2012 - 18:59
Paul Vissers:
Leerzaam verhaal, Marcel, niet al te leuk, maar wel goed om te lezen. Zet um op, veel beterschap, ---paul--- -
17 September 2012 - 15:12
Loud Van Kesseel:
Hoi Marcel,
Viavia kreeg ik te horen van jouw ongeval tijdens jouw trip. Ik lees net jouw avontuur op jouw reisverslag en waarschijnlijk ben je nu dus weer thuis in Vijlen of in Helje Dörp. Gelukkig herstel je van je verwondingen en is er geen blijvende schade. Zo te lezen had het ook veel slechter af kunnen lopen...
Ik hoop dat je een mooie rondreis gehad hebt met Jelle en ik wens jouw een goed verder herstel toe. Als je trouwens nog tips nodig hebt om jouw BMI te verhogen, mail maar even, ik ben een expert. Het zou leuk zijn als je jouw reis kan voortzetten.
P.S.: Heb je trouwens nog kontakt met jouw Butt Buddy of is hij, na verwijdering door de jaloerse Dr. Tersigni, teleurgesteld uit jouw leven verdwenen?
Groetjes,
Vanaf een warm en heerlijk Grenada,
Loud en Marlene,
S/Y Rafiki -
18 September 2012 - 00:42
Gijs En Nel Van Soest:
Hoi Marcel , gehuurd en gezeen (aan de vlag ) des ze wer truk bis in oos Sjoen Helje Dorp , hopelijk geit 't good veuroet mit dien gezondheid en kome we os ein dezer daag tege . In idder geval , wae zien blij des ze thoes bis en op dien vertrouwde plek rustig kens herstelle , groete en laot dich mer lekker verwenne .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
