Adios Mexico en Goodbye Belize

De 2 weken vakantie in Tulum waren zo om, Maya ruïne bekijken, cenote bezoeken, natuurpark rondvaren, strand, zon, terrasjes, Kerst en Nieuwjaar vieren en vooral veel biertjes/cocktails en daags erna uitslapen.
Het was wel even wennen om 3 januari weer aan het werk te moeten ;-). Deze laatste paar ritjes door Mexico waren vrij saai: links en rechts een uitzicht van een paar meter op struikgewas en dat kilometers lang over kaarsrechte wegen. De stadjes zijn idem nietszeggend (Felipe Castillo Puerto, 3-1-2016 Afstand: 96 km Hoogte: 50m), (Bacalar, 4-1-2016 Afstand: 116 km Hoogte: 60m), hoewel Bacalar wel een aardig middeleeuws Spaans fort aan het meer heeft liggen.
Dan is het tijd om na 4 maanden afscheid van Mexico te nemen: een groot land met veel variatie in natuur, vriendelijke en luidruchtige mensen, heerlijk eten, interessante geschiedenis, prachtige ruïnes en dan heb ik nog heleboel vergeten te noemen. Wat mij betreft een aanrader om op vakantie te gaan.
De grensovergang is bij Chetumal na eerst een stukje belastingvrij reservaat (Subterniente Lopez) dat ik overigens zorgvuldig vermijd in de angst voor nog meer spullen. In Tulum heeft Jellie al een lading fiets/kampeerspullen meegebracht (buitenbanden, naafolie, remblokken, tentstokken, een e-reader en 2 kg Jelliebars). Weliswaar heeft ze nog een jasje en de tarp (achteraf toch wel jammer) mee teruggenomen maar uiteindelijk ben ik weer een aantal kilo zwaarder. En mijn bagage ook. De grensovergang gaat zonder problemen al mag er geen voedsel mee en moet ik het appeltje ter plaatse opeten, de Jelliebars smokkel ik wel nog mee. Belize start met een “hoofdweg” van leem en kuilen die later dan toch in asfalt overgaat en onderweg is nu meer te zien zoals de dorpjes met hun leuke gekleurde houten huisjes. Een aantal ervan zijn op palen gebouwd en veel ervan voorzien van een gazonnetje wat het meteen een vriendelijkere verzorgder uiterlijk geeft. Waarschijnlijk allemaal door de Angelsaksische invloed, Belize was lang een Britse kolonie en ze spreken er over het algemeen Engels. Qua natuur valt er ook meer te genieten dan het struikgewas in Yucatan: akkerlanden, moerassen en palmen afgewisseld met bos en gras. In tegenstelling tot het vriendelijk ogende platteland doen de steden me wat onguur aan. Orange-Walk is een smoezelige stad en de mensen zijn er ook minder vriendelijk en soms opdringeriger dan in Mexico. De Belize dollar is gekoppeld aan de US-dollar (50%) en dat maakt alles een stuk duurder zoals ik ook merk aan de hotels. Na enig zoeken vind ik een wat sleezy ding: Lucys Guesthouse. De gemeenschappelijke “bathroom” zijn 3 bakstenen muurtjes (nog geen plafondje), met een niet te sluiten gammele deur, met daarin een kapot toilet en alle poetspullen in de “douche”, een eufemisme voor een straal koud water uit een slang. Na deze heerlijke douche tref ik op de gang een vertwijfeld rondkijkende Carribeaan die de receptionist zocht. De nood was hoog begreep ik want hij vroeg of ik geen condoom voor hem te leen had. Gelukkig kwam er net iemand van de receptie en ik zag op de deur het papiertje “Viagra 10$” geplakt, dus hij heeft vast nog een plezierige avond gehad. (5-1-2016 Afstand: 96 km Hoogte: 125 m)
Opstaan is nog steeds een crime voor mij, zeker na de 2 weken lamzakken in Tulum. Na twaalf uur slapen (dwars door de wekker) is het al 11 uur voor ik weg ben uit deze hoerenkast. De conditie is echter onverwacht goed en onderweg haal ik Parker in, een jonge baardige Amerikaan die van Colorado via Vancouver-Belize naar Chili wil en onderweg een sociaal kritisch boek wil schrijven. Ik hoop dat dit sneller gaat dan zijn fiets tempo. Overigens had ik net na Tulum al 2 meiden uit Canada ingehaald en in Orange Walk 3 Duitsers ontmoet die vanuit Duitsland over IJsland naar Olympische Spelen in Rio de Janeiro fietsen, genaamd “het Trio4Rio”. Leuk! In Mexico heb ik in vier maanden maar 3 fietsers gesproken en nu in ‘n paar dagen dubbel zoveel. De route wordt steeds leuker met open uitzichten, palmbomen, dorpjes en kom ik langs een strak bijgehouden natuurpark. Er lopen verschillende exotische dieren voor mijn voeten (zoals een soort kleine tapir) en ik mag er kamperen, super! In de cabins blijken nog een groep biologie studenten met twee professoren te verblijven die op veldonderzoek naar vogels en vleermuizen zijn. Naast m’n tentje hangt een aantal netten waar ze ’s nachts vleermuizen vangen die ze dan in het restaurant (!) onderzoeken en karakteriseren. De professoren nodigen me daarbij uit en ik krijg een gratis en boeiend college over de kleine diertjes. De hier gevangen soorten eten fruit of nectar en de prof voert er eentje via een pipetje met nectar wat hij met zijn lange tong opsabbelt. Ik mag ze even vasthouden en ze voelen verrassend zacht en teer aan. De profs en studenten vinden de fietsreis weer apart dus we hebben veel leuke gesprekken die avond in het Tropical Education Center. (6-1-2016 Afstand: 110 km Hoogte: 50 m)
Het landschap wordt stilaan glooiender en ik waan me op momenten zelfs een beetje in Zuid Limburg. Bij de lunchstop in een restaurantje zoek ik op internet een goede slaapplek voor 25km in San Ignacio en Hostal Mankai lijkt me absoluut de beste keus. Net als ik weer op weg ben stopt er een tegemoetkomende auto en de man geeft me snel een visitekaartje waar ik volgens hem moet overnachten: de eigenaar van Mankai! Niet te geloven zo’n toeval weer. Het hostal is overigens een uitstekend keus en het stadje wat toeristisch maar aardig. ’s Avonds opnieuw plannen waar ik komende zondag op een plek met internet kan zijn. Voor de lokale TV in Helden is er namelijk een talkshow (de Proos) waarvoor Marc Martens me had gevraagd. De bedoeling is om via Skype live mee te praten als verrassing voor moeder, die van niets weet en die ze met een voorwendsel in de zaal hebben gelokt. Daarvoor leek Tikal voor mij de beste plek op mijn route. Leek……
(7-1-2016 Afstand: 68 km Hoogte: 380 m)