Montezuma's revenge

De titel maakt al duidelijk waarom ik weer eens tijd heb gevonden om een verslagje te schrijven, daarover later meer. Na de orkaan heb ik in het alleraardigste havenstadje Manzanillo een statig oud, koloniaal hotel gevonden: El Colonial (hoe origineel). Helaas het enige in de buurt en dus veel te duur en om dat te compenseren heb ik mezelf ook maar direct getrakteerd op 2 nieuwe shirtjes (blauw uiteraard). Dat doet me eraan denken, het wordt hoog tijd mijn helm te restylen, die is nu schattig roze. Daar heb ik al wat opmerkingen en vreemde blikken over gehad en misschien is het merendeel van het Mexicaans nafluiten dan ook wel anders bedoeld dan bewonderend voor de fietsprestatie. Een niet noemenswaardig ritje brengt me aan een afgelegen strandje (Boca de Piza) waar de jeugd overdag rondhangt en ’s avonds romantische ontmoetingen houdt. Voor de afwisseling weer eens een nachtje wildkamperen proberen. Het begint al matig als ik op aanraden van een visser de tent (in het donker) verplaats áchter de vloedlijn (héél erg verstandig bleek ’s ochtends). Een paar kwajongens trakteren me op vers gekapte kokosnoten, niet helemaal legaal blijkt als ze ervandoor gaan bij een politiepatrouille, wat trouwens ook geldt voor mijn tentje wat ze gelukkig niet zien.
(25 Okt Afstand: 95 km Hoogte: 250 m)
Na een slapeloos nachtje in hitte en muggen, het lijf weer helemaal onder de rode vlekken/bultjes en een zandig ontbijtje (maar wel met verse kokosnoot!) besluit ik dat wildkramperen toch niet echt mijn ding is. De wilde natuur is mooi maar je moet het voorzien van een minimale luxe om ervan te kunnen genieten. Een echte outdoorman gaat deze niet worden. De route gaat over een heuvelrug en daar kan ik lekker m’n ei kwijt in een paar flinke klimmetjes. Volgende stop is Maruata met een verborgen idyllisch stukje strand en nog meer verborgen campingetje met service!: wc, douche, schaduw, geen beesten en eten/drinken in de buurt. Hèhè. Overigens neem ik me voor om iedere ochtend oefeningen te gaan doen, de beentjes zijn prima maar het bovenlijf een beetje vadsig en slapjes. Dus ook geen biertjes en colaatjes meer ieder dag, en meer fruit en groenten. Voor zolang het gaat duren natuurlijk;-)
(26 Okt Afstand: 90 km Hoogte: 900 m)
De volgende dagen houd ik me aardig aan m’n voornemens. Eerst weer een dag flink klimmen door heuvels langs de kust en dan een hotel (Acosta in Cadelo Campo) met een balkonnetje dat uitkijkt over klif, strand, vuurtoren en zonsondergang in de zee. Hmmm, welverdiend.
(27 Okt Afstand: 105 km Hoogte: 1450 m)
De komende dagen verlopen vergelijkbaar: 30-35C, zon, heuveltjes en een hotelletje zoals in Petalcalco (Hotel Milton, net op tijd want ’s avonds een noodweer met een ontiegelijke regenbui), Zihuantenejo (Hotel Palma la Mar, met zwembad!) en Teclana (Hotel Arcos net niet op tijd, helemaal verregend, en op het eind ook nog over opengebroken wegen moeten ploeteren door modder en gravel).
(28 Okt Afstand: 85 km Hoogte: 450 m)
(29 Okt Afstand: 105 km Hoogte: 480 m)
(30 Okt Afstand: 119 km Hoogte: 480 m)
Vanuit Teclana gaat het dan naar Acapulco. Sinds een aantal dagen wordt de omgeving al wat ‘netter’. De huisjes ogen naar het zuiden toe wat verzorgder, de winkeltjes (tienda’s) idem en overal wat minder rotzooi. Het landschap varieert zichtbaar per staat (Mexico heeft een staatsysteem a la USA, en de staten zijn ook vele malen groter dan NL) . Nu kom ik ‘Guerrero’, dat wordt aangeduid als Mexico’s gevaarlijkste Staat qua drugs/criminaliteit en waarin ook Acapulco ligt dat vroeger een mondaine beroemde badplaats was maar blijkbaar is afgegleden in drugshandel, toeristendip en verloedering. Ben benieuwd.
Naar gelang Acapulco nadert worden de wegen drukker en helaas ook smaller en stoffiger en het wordt weer eens tijd om het roze helmpje op te zetten. Dat had me overigens niet behoedt tegen die aanslag van een gestoorde buschauffeur onderweg.
Overigens even zijstraatje over Mexicanen en verkeer. 90% van de chauffeurs zijn mannen en als ze langs hun voertuig staan zijn Mexicanen aardige en vrolijke mensen. Zodra ze echter in de auto stappen denken de meesten ineens dat ze Ayrton Senna zijn geworden. Veel gas geven, hard rijden, vlak achter je voorganger rijden, overal inhalen (vooral daar waar echt niemand het verwacht) en toeteren, veel en hard toeteren. En als dat niet helpt, nog eens toeteren. De taxichauffeurs toeteren bij iedere wandelaar om aan te geven dat ze nog plaats hebben, de buschauffeurs idem per halte, iedereen toetert als ze een fietser naderen (om te waarschuwen of waardering te tonen) en zeker toeteren als je iemand kent. Gewoon steeds toeteren dus. Had ik trouwens al verteld dat de Mexicanen veel van herrie houden? Hun auto’s/brommers/machines hebben niet/nauwelijks uitlaten. Uitlaten van vrachtwagens staan zo afgesteld dat als ze op de motor afremmen het lijkt of er een machinegeweer naast je afgaat. Machines staan per definitie altijd aan. Honden (en dat zijn er veeeel) blaffen voortdurend en als er een begint ontstaat een koor. Mannen fluiten voor en tegen alles, vrouwen schreeuwen over de straat, kinderen idem overal, velen hebben er muziek aanstaan en om de buurman te overstemmen wordt die knalhard gezet en iedereen schijnt het prima te vinden. Het verkeer is daar dus een ultieme afspiegeling van. (Grote) vrachtwagens zijn de baas op de weg en daar kun je beste voor aan de kant gaan. Op de smalle 2-baanswegen is er vaak net (of net geen) plaats voor 2 passerende vrachtwagens dus daar moet je als fietser niet de derde partij zijn en kun je beter even langs de kant gaan staan. Op tijd spiegelen als je een wagen aan ziet (hoort) komen is wel zo verstandig. Autobussen en taxi’s zijn echter het gevaarlijkst. Wat ik in de USA onverantwoord dichtbij inhalen vond is hier normaal voor de gemiddelde chauffeur. Taxi’s en bussen gaan helemaal vlak langs je heen, vaak voel ik de wind langs me afstrijken en als ik iets meer had geslingerd dan was het wellicht raak geweest. In veel van de gevallen was de strakke inhaalmanoeuvre niet eens nodig maar om te laten zien dat ze het kunnen, of eigenlijk denken te kunnen. Terugkomend op de geschifte buschauffeur van vandaag, in zo’n halfgrote USA-schoolbusachtige stadsbus. Ik hoorde hem al aankomen en ging automatisch zover mogelijk rechts fietsen. Weer zo eentje die (zonder reden) vlak langs me heen inhaalt en ik voelde iets tegen mijn tassen. Toen ik hem nakeek zag ik dat de volslagen randdebiel spikes op zijn rechtervoorwiel had gemonteerd. Een aantal messcherpe punten/pieken van 15cm op de velg, alsof hij Spartacus in het Circus met een vierspan was! Compleet gestoord die idioot. Als ik niet iets naar rechts was gegaan had hij mijn tassen en misschien wel mijn onderbenen eraf gereden, ik voelde me even een overtallige figurant in een slechte Mad Max film. Wat een onwaarschijnlijke klootzak.
Maar goed, Acapulco naderde en het laatste stuk weg ernaartoe gaat bergop over kliffen langs de kust want de stad ligt over verschillende baaien met rotsen en stranden eromheen. Na weer een mooi uitzicht wordt ik aangehouden door 2 politieagenten die mijn ID willen zien. Eentje vraagt waar mijn, verplichte, fietsplaatje is (!!!!), iedere fiets moest hier volgens hem een kentekenplaat hebben. Jaja, de meeste fietsen hebben net een ketting. Duidelijke poging de toerist wat af te persen. Ik geef netjes weerwoord en zijn collega ziet dat het beter is om deze maar te laten gaan. De stad is nog drukker dan de toegangswegen en in het oude centrum vind ik een verlopen maar daarvoor wel heel goedkoop hotel (Playa Hornos. “playa” haha het is midden in een sloppenbuurt, “hornos” klopte daarentegen weer wonderwel). Tijd om Acapulco eens goed te verkennen en de portier waarschuwt me direct al om hier ’s avonds goed op te letten. Oh, dat begint interessant.
(31 Okt Afstand: 106 km Hoogte: 250 m)
Acapulco is dé badplaats van de 50ger en 60ger jaren. Filmsterren kwamen en woonden hier en bekende films speelden zich hier af, zoals Acapulco met Elvis Presley en beroemde skydive scene vanaf de rotsen van La Quebrada. Dat is natuurlijk de eerste plaats waar ik ga kijken. Een paar km van mijn hotelletje kun je naar de klif lopen. Op een hoogte van zo’n 35 m schuifelen de duikers naar een plaatsje op de rotsen en duiken dan sierlijk in de baai, tussen de messcherpe rotsen door in het water. Vaak niet meer dan een paar meter water en soms zelfs ‘s nachts. Je moet maar durven. Een stukje verderop is het centrum van het oude Acapulco: el Zocalo, het stadsplein met er rond omheen oude bomen, winkels, terrassen, een alleraardigst café en natuurlijk verkoopstandjes. Het is druk vanwege “Dia de Muertos” (Een soort Allerzielen/Allerheiligen en Halloween) en er is een drukke feestelijke sfeer. Ik heb weinig nodig alleen een zonnebril (de vijfde intussen al, gelukkig kosten ze maar een paar euro) en wat relaxen op het caféterras met een heerlijke Pay de Queso (Cheese Cake). Acapulco bevalt me best en ik wil hier nog wel een paar dagen rondstruinen en relaxen, het liefst in een iets beter hotelletje. Dat vind ik pal aan het centrum én het strand en mét een zwembad (Hotel San Francisco). Wel een pokkeherrie van de strandweg die hier net omlaag komt, maar ja, herrie is hier normaal. De volgende dag wordt ik op het plein in het Duits aangesproken door een frêle oude dame in een smetteloos witte 20-jaren outfit met bijbehorende hoed. Ze heet Maria, komt uit Oostenrijk en woont al 30 jaar hier in Acapulco. Leeftijd mag je een vrouw niet vragen maar ze moet ergens achter in de 80 zijn, weliswaar wat lastig ter been en wat minder scherp zicht maar helder van geest en ook erg eigenzinnig. Maria wacht op een recente kennis die haar naar haar wekelijks zondags uitje zou begeleiden, waar ze zich erg op verheugt maar niet meer alleen heen kan gaan. Omdat de kennis geen tijd heeft vraagt ze of ik meewil, en ach waarom ook niet. Het wordt een erg gezellige middag. Een combi van bussen en taxi’s brengt ons langs de stranden en kliffen naar de buitenbaaien van Acapulco, Puente d’Oro en Puente Diamante. De hotels worden van duur, duurder, megaduur en megalomaan duur. Blijkbaar is hier het verval nog lang niet toegeslagen en verblijven de megarijke Amerikanen nu hier, in de resorts en hotels net buiten de stad ipv het centrum. Maria’s wekelijks vergenoegen bestaat eruit even op een golfbaan van het duurste hotel, op een bankje te genieten van de stilte (ja, zeldzaam en kostbaar hier) en het uitzicht (palmbomen, smetteloos groene greens, prachtige vijvers), om vervolgens in een restaurant een glas water te bestellen, zich even in de alom heersende luxe te baden en zich ff deel ervan te voelen. Mooi om te zien hoe ze ervan geniet, en we kletsen wat in het Duits. Haar tweede pleziertje is heel wat minder rustig, ze vindt het geweldig om in de teruggaande taxi zo hard mogelijk de klif-weg af te scheuren en andere wagens links en rechts in te halen. Onze taxi heeft nog net één plaats voorin waar we met ons tweeën op de bijrijdersstoel moeten wringen, zónder gordel maar mét eersterangs zicht hoe onze taxichauffeur met snelheden boven de honderd tussen de auto’s door slalomt de berg af. Een aparte ervaring. Na wat taxiwisselingen zet de laatste chauffeur haar bij de voordeur af, precies waar en zoals ze wilt natuurlijk. Ze heeft ontzettend genoten, ik ook trouwens.
Acapulco heeft een uitstekende sfeer, ik heb er nog een paar dagen rondgeslenterd en rondgehangen maar het kriebelt weer snel en in Puerto Escondido kan ik volgens mij op een camping vlakbij het strand, in mijn tentje gaan liggen. Dus woensdag weer de fiets op! De eerste kilometers ken ik al van de taxi, nu mag ik met de fiets de 300m hoge klif-weg op, en in dit tempo zie je de geweldige uitzichten op de baaien en hotels van Acapulco stukken beter. Een lunchstop en gesprekje met Alejandro, de eigenaar van het restaurant, levert me zowaar een tube Solutie op. De laatste tube (niet veel lekke banden maar alles droogt uit hier) was vorige week op en zelfs in Acapulco’s Walmart had ik nog niks gevonden. Gelukkig, het was toch een vervelend gevoel zonder bandenplak. De weg is pas aangelegd en extreem rustig want een brug halverwege is onder constructie (met de fiets kan ik er echter wel langs) dus ben ik weer helemaal de “King of the Road” hier, ha! De beentjes zijn super na al het rusten dus de (paar) klimmetjes zijn geen probleem. Wel een probleem vond ik de twee auto’s met overduidelijke niet-heterosexuele mannen die mijn fiets blokkeerden tijdens m’n OXXO avondstop.
Heb ik trouwens al over de OXXO verteld? Eerst over de winkeltjes: in Mexico wordt je platgegooid met winkeltjes (tiendas), verkoopstandjes, mini-restaurantjes etc. Vooral de kruidenierwinkeltjes (barrotes) kom je overal tegen. Meestal alleen een toonbank, koelkast met fris/bier en een rek met koekjes en chips. Opmerkelijk genoeg hebben ze geen enkele fantasie in artikelen, overal precies dezelfde merken (Coca Cola!) en producten en veel verschil in prijs onderling is er ook niet. Je zou verwachten dat ze dan via reclame of service onderscheid tov elkaar maken maar ook dat niet. De meeste winkeliersters (voornamelijk vrouwen dus) zitten verveeld op een stoeltje voor zich uit te kijken (jongeren op de smartphone) en zijn eerder onverschillig dan vriendelijk áls er eens een klant komt. Maar goed, deze winkeltjes lijken de mensen wat op te leveren. De drankengigant FEMSA (belangen Coca Cola en Heineken in Mexico) heeft de markt van kleine supers en drank afzet snel ontdekt en de winkelketen Oxxo geïntroduceerd. Inmiddels zie je in iedere Mexicaanse stad of grotere plaats minstens één Oxxo en allemaal met militaire precisie dezelfde formule uitgewerkt: moderne luxe airconditioned winkel, een groot assortiment, iedere Oxxo heeft exact zelfde producten, dezelfde supergoedkope prijzen en natuurlijk de onverschillige dames achter de kassa. Intussen hebben ze al zo’n 14.000 (!) vestigingen in Mexico, veelal ten koste van de lokale tienda’s ben ik bang. Helaas moet ik toegeven dat ik een ontzettende Oxxo fan ben geworden (veel keus, goedkoop en luxe) en er vaak stop. Zo ook vandaag, en toen ik terug bij mijn fiets kwam stond er een groepje mannen omheen te wuiven en zich op te dringen. Een benauwd sfeertje en ik was blij dat ik me er snel aan kon ontworstelen (no hablo espanol) en ervandoor kon fietsen. Aangezien het net donker aan worden was en er maar één doorgaande weg is, wilde ik zsm een overnachting vinden voordat ik ineens 4 koplampen achter me zou zien. Gelukkig was er net in het meest afgelegen stuk weg een hotel, pfft. Ik begrijp ineens wel veel beter hoe vrouwen zich ’s avonds in donkere steegjes voelen.
(4 Nov Afstand: 106 km Hoogte: 700 m)
De dagen erna gaat het richting Puerto Escondido in de staat Oaxaca. Iedere dag een goedkoop hotelletje (altijd verrassend wat voor een), groene routes en klimmetjes die toenemen als ik Oaxaca inga. De beentjes worden echter wat minder, geen idee waarom, oververmoeid?
(5 Nov Afstand: 119 km Hoogte: 580 m)
(6 Nov Afstand: 85 km Hoogte: 890 m)
Na een paar daagjes is daar dan eindelijk het strand van Puerto Escondido en kan ik weer wat luieren. Er is een camping(tje) middenin het hotel- en uitgangscentrum en vlak op het strand. Geen enkele andere kampeerder te zien, ideaal, dacht ik nog. Norberto, de portier, waarschuwt me (na betaling) dat zaterdagavond de Disco wel wat herrie maakt. “Och, hoe erg kan het zijn?” denk ik nog als ik na flesje wijn ben ingeslapen in mijn eigen tentje. Tot ik door een onwaarschijnlijke bas midden in de nacht wakker wordt geschud. Godsamme zeg, wat een herrie, ik wist niet dat je muziek zo hard kon zetten. Het blijkt dat de “Disco” het gebouw net achter mij is met de dansvloer er bovenop, en het lijkt wel of ik mijn tentje daar midden op de dansvloer heb staan. Hier helpen geen oordopjes of flesje wijn meer om te slapen en dus heb ik maar een fles wodka en jus d´orange gehaald en tegen de ochtend was ik genoeg in coma of de muziek zachter, ik weet het niet meer.
(7 Nov Afstand: 113 km Hoogte: 275 m)
Norberto verzekert me dat deze disco alleen zaterdag open is dus ik blijf hier nog even, het is een prachtig plekje met mooie palmen, vlak op het strand. Eerst lekker ontbijten en een dagje rondhangen op uitgaansstraat hier. ’s Avonds is er idd geen Disco meer maar net als ik in slaap val, begint op de straat een armzalig orkestje te spelen, vals en vooral hard. Eerst hoop ik nog dat ze zo te horen beginners zijn dus ook maar een of twee nummers zullen kennen. IJdele hoop. Zelden zoveel slechte nummers achter elkaar gehoord, vooral de dikke trom had er zin in, niet helemaal in de maat (of eigenlijk helemaal niet) maar daarvoor wel knoerhard, een wonder dat er nog een vel opzat. Toen ze eindelijk waren gestopte (hèhè) bleek er nog een disco aan de overkant van de straat te zijn die het stokje overnam. Tot 4 uur. Fijn.
Daags erna overdag in het centrum van de stad was een stuk prettiger. Een drukke grote stad met een enorme markthal en zo ontzettend veel kraampjes dat je je afvraagt wie dit allemaal gaat kopen? Daar maar even mijn bijdrage aan gedaan en ’s avonds lekker bij mijn tentje gezeten en de mailtjes/appjes maar eens afgewerkt. Geen (overdreven) herrie vandaag. Heerlijk.
Dat kon niet lang goedgaan natuurlijk. En inderdaad, volgende dag bij het ontbijt krijg ik een aanval van buikgriep zoals ik nog niet eerder heb gehad. Eerst diarree (och kan gebeuren dacht ik nog) maar binnen een uur koppijn, rillen, spierpijn overal, buikpijn en koorts. Kon nog net bij mijn tent komen en daarna niet veel meer dan op mijn matje bij de tent liggen. Oh ja, en ieder half uur verplicht met heel veel moeite naar de WC kruipen, niet dat ik het echt ging maar nodig was het wel. ’s Nachts was het feest compleet toen de disco aan de overkant van de straat ook maar weer eens begon. Wat een dramanacht. Overigens als mannen ziek zijn zijn ze ook heel erg zielig. Dus iedere actie wordt ook nog eens met luid gekreun begeleid, al maakt dat op niemand indruk want ik ben de enige hier op de camping.
De volgende dag was duidelijk dat ik toch ergens een hotelletje moet zoeken om bij te komen, dit ging hem niet worden hier. Geen publiek voor mijn zieligheid, haha. Met veel tegenzin, moeite en een rol wc papier op zoek gegaan, en uiteindelijk een redelijk goedkoop en rustig hotel gevonden. Nog even geld pinnen om te betalen en dan blijkt ’s avonds daarna dat ik (met mijn koortskop) mijn bankpasje in de bank-automaat heb laten zitten. Gv&*kl*%&(^)&**. Navraag bij deze bank levert niks op, het pasje is echt foetsie. Niet handig want geld pinnen is echt nodig, vrijwel alles wordt hier cash betaald en tot overmaat van ramp was mijn creditcard pas onleesbaar geworden. Dit is niet duidelijk niet mijn week.
De volgende dagen maar noodgedwongen rust gehouden om te herstellen. De komende etappes gaan namelijk landinwaarts over bergjes van 2.5km hoog, dus enige fitheid lijkt me nuttig. Ondanks fruit-onbijtjes, mineraalwatertjes en vezelhapjes gaat het herstel helaas maar moeizaam en komt er een hoestje/verkoudheid bij. Logisch want het is rond Liedjesavond en tradities moet je volhouden. Het heeft mij iig lang genoeg geduurd, dus morgen maar een relatief makkelijke etappe naar Puerto Angel proberen. Eens kijken of ik de fietsbroekzeem schoon kan houden.
(16 Nov Totale Afstand: 8914 km)