Moordenaars en Irenes' Cafe

Rustdag in het gat Haines Junction om mijn Butt Buddy wat rust te geven. Zelfs lopen met die bult is een crime wat niet erg is want het gat is kleiner dan Egchel dus ik kom toch niet ver.
Rustdagen zijn vooral om de was te doen, boodschappen te halen, route bijwerken en administratie te doen, eigenlijk een werkdag dus. Eens gezellig met Jel geskyped, en ook eens ingelogd op het werk bij TNO. Doet me een beetje denken aan die reclame van vroeger van die man de loterij had gewonnen, steeds naar zijn werk belde en naar zichzelf vroeg, waarop zijn baas dan geïrriteerd zei “ik heb u al 10 keer verteld, de heer Mulder werkt hier niet meer”. Wel leuk om te lezen dat het R2R f-ALD tool (excuus voor de afkortingen, het is een zeer innovatief productieproces) nu functioneert. Ik mocht er ook ff aan meewerken en ik denk dat TNO hier echt vooraanstaand bezig is in de wereld: complimenten aan het team!
Nog met de leuke campinghoudster gekletst: ze vertelde dat er gisteren vlakbij een Canadese moordenaar was gevonden in zijn auto, opgegeten door een Zwarte Beer! Naast hem lagen drugs en alcohol op de bank. God straft direct was onze conclusie en ik nam me heilig voor om voortaan niet meer te drinken, geen drugs te gebruiken en niemand van kant te maken. Het eerste zal moeilijk worden.
Voor de etappe naar Whitehorse (160 km) heb ik al maatregelen genomen tegen mijn onwelkome metgezel. Met toiletpapier heb ik extra paddings voor de fietsbroek gemaakt en verder een zacht kussentje met het tentzakje (zo’n aambeien kussentje voor oude mensen).
De etappe gaat eigenlijk beter dan ik dacht, grote delen zijn vanwege het werk aan de weg eigenlijk een hobbelige zandweg maar daar kom ik staand op de pedalen goed doorheen, en m’n trucs helpen goed om de druk te verdelen. Het weer is lekker, en de route wederom fabelachtig. Wat een heerlijk gevoel om lekker vrij en mijmerend door de bossen en bergen te kunnen fietsen. Op 90 km een stop in een zijweggetje in Irenes’ Cafe waar ik in gesprek kom met een baardige houthakker. Het blijkt niet Irene ;-) maar hij heet Raymond, net zoals mijn broer alleen met een echte mannenbaard en niet zo’n vlekkerige stoppel, en de man vloekt in iedere zin. Bij een bier en koffie bespreken we het weer (what a f*cking cold spring this year), regelen we de wereldeconomie (what the f*ck are you dong in Europe, and f*ck those chinese they take the f*cking world over), en onze levensdoelen (are you f*ckng biking to South America? I’m the f*ck glad my wife does all the work). Na een uur toch wel leuk gekletst moet ik helaas verder en er wordt hartelijk afscheid genomen, ik krijg nog extra water en de beste wensen van Irene en haar man mee. Voor 2 dollar (en 50 eurocent in de tip pot) een onvergetelijke middag gehad.

Afstand 160 km
Hoogte: 510 m (alweer?)
Totaal: 1007 km