Van Redwoods naar palmen

Een lekker ontbijtje en dan walvissen kijken vanaf het strand, 100m van m’n tentje af. Afscheid genomen van Marcus en Marijke, die intussen goede kennissen zijn geworden. Een heerlijk rustige route om te fietsen met wind in de rug, zonnetje en een lekkere temperatuur. Koffie ergens op een leuk terrasje en een uur geluld met Richard (een 60 jarige IT-specialist die ooit in NL was). Onderweg van ene Steve, die ff meefietst in Stanta Cruz, tips voor de route gekregen. ’s Avonds een gezonde en superlekkere salade met tuna, advocado en cranberries. Och ja, “Just another day at the office” ;-)
(20 Aug Afstand: 110 km, Hoogte: 770 m)
Na zo’n lekker dagje maar eens vroeg opgestaan met bovendien de goede voornemens om minder vet en suikers te eten en meer groentes en fruit. Als ik zo door het Californische land rijd weet ik waar een deel van die inspiratie vandaan komt. In dit stukje kustgebied liggen hectares uitgestrekte velden met groentes (kool, sla, wortels) en fruit, veel fruit. Vooral aardbeien, kilometers en kilometers achter elkaar aardbeien, aardbeien, aardbeien en aardbeien. De hele streek ruikt ernaar en vanaf de velden klinkt overal de Mariachi muziek van de Mexicaanse plukkers.
Gisteravond heb ik Adam (~25 jarige Canadees) ontmoet die ook naar Ushuaia wil fietsen vanaf zijn huis in Toronto. Hij is de eerste die ik tegenkom die ook van plan is het zuidelijkste stukje van Amerika te halen. Adam was een uurtje eerder op weg maar na een half uurtje zie ik hem al voor me: helaas geen goede kaart en dus fout gereden. Ik begeleid hem even en we fietsen samen op tot aan de lunch die we bij Denny’s gaan houden. Denny’s is een Fastfoodketen die blijkbaar een nogal dubieuze naam heeft bij de mensen die ik onderweg gesproken heb, het schijnt vooral voor het “proletarische“ volk te wezen. Nou prima voor mij hoor. Het publiek is idd niet uit Beverly Hills maar het is lekker goedkoop en het eten ziet er heerlijk uit. Adam neemt voor $4 “All you can eat Pancakes”. Voor 4 dollar zoveel Amerikaanse Pannenkoeken (dikker en zoeter) als je wilt!. Ik denk nog even aan m’n goede voornemens van vanochtend en houd het op 2 pancakes (voor2 dollar, ongelooflijk). Na een uur zit Adam op 7 stuks en ik kan de verleiding niet weerstaan om er ook nog 2 bij te bestellen. Ach ja, de geest is zwak en het vlees is gewillig, maar het was overheerlijk.
Nog een heftig klimmetje en ik kom in “Big Sur”, dat mij door alle bikers en mensen onderweg kwijlend is aangeraden als zijnde een van de mooiste (natuur) plekjes in de omgeving. Inderdaad staan er de laatste Redwoods richting zuiden(wel ets kleiner dan ik gewend ben) op een paar flinke heuvels langs de kust en heb ik een mooi plekje op de camping tussen deze bomen. Ook de uitzichten op de kliffen iets verderop langs de kust schijnen erg mooi te zijn, iets voor morgen.
(21 Aug Afstand: 106 km, Hoogte: 860 m)
De volgende ochtend toch maar weer eens vroeg op om ervan te genieten. Helaas iets te vroeg want de nevel verbergt alle uitzicht op de kliffen en de kust. Zie je wel, ik wist wel dat uitslapen zo z’n voordelen heeft ;-). Onderweg is qua services weinig te beleven en moet er veel geklommen worden, de weg loopt vanaf de kust naar kliffen van 100, 200, 300 meter en weer terug. Ik tref 2 wielrenners die met minimale bagage SF-LA doen en we halen elkaar wisselend in gedurende de rest van de dag en kletsen wat bij. De eerste van de schaarse service stops betreft het “dorpje” Lucia: welgeteld 1 huis, het enige in 50 km omtrek, uiteraard een restaurant-annex-winkel met woekerprijzen waar ik voor $6 een kop koffie mag kopen. Hier ga ik uit principe al niks meer bestellen dus na 50 km sterf ik bijna van de honger en vind gelukkig een (s)topplaats met redelijke prijzen en neem er een vadsige dubbele hamburger. Goede brandstof om uiteindelijk ook op camping in San Simeon te komen. Helaas is er geen water vanwege de enorme droogte en ik wil wel iets drinken, dus even een biertje halen bij het restaurant 1,5 km verderop. Sluitingstijd is 6 uur, en uiteraard ben ik er om vijf over 6, maar de dorst is groot dus nog even 5 km doorfietsen naar het dorp en daar 2 blikken ijskoud “Steel Reserve” gehaald, mijn favoriete biertje. Door de meeste van mijn mede-bikers wordt ie echter verfoeid als een proleten-pils. Nou moet ik toegeven dat het merendeel van de weggegooide bierblikken langs de weg de zilverkleurige SteelReserve-blikken zijn maar het is wel een mega groot blik, supergoedkoop, smaakt prima en heeft meer dan 8% alcohol! Wat wil je nog meer. Dat moeten Alex (25 jarige IT’er uit Santa Barbera) en het oudere gelegenheidsduo Peter (Zwi) en John (Seattle) later toegeven als ze dorstig langs mij aan het kampvuur zitten.
(22 Aug Afstand: 125 km, Hoogte: 1400 m)
Voor de vierde achtereenvolgende nacht erg slecht gedroomd en geslapen. Misschien moet m’n onderbewustzijn eea verwerken, maar ik zou niet weten wat en ga er geen amateurpsychologie aan verspillen. Zo’n echt nare droom blijft overdag vaak nog wel een paar uur “hangen”. Je hebt het onbestemde gevoel dat er iets niet in orde is, iets niet goed hebt gedaan of iemand kwaad op je is of zoiets dergelijks. Gelukkig ben ik na een paar kilometer fietsen het meestal heel snel kwijt. Als ik in m’n tentje nog even de droom verwerk hoor ik de rest al vertrekken en John nog mompelen “Oh, he had too much beer….”). ’t Is gadverdrie pas 8 uur, nou ja zeg. Effe later opgestaan, uitgebreid ontbeten in het dorp en om 10 uur heb ik ze al allemaal bijgehaald op de klimmetjes. Erg goede brandstof die Steel-Reserve ;-).
De weg gaat door erg leuke stadjes met gezellige terrasjes en restaurantjes, beetje stijl 50’jer jaren. Bij eentje ervan ga ik lunchen. Je betaalt er eerst je eten en krijgt dan een soort sigarendoos mee die zoemt en trilt zodra je bestelling klaar is. Na afloop van m’n lunch ga ik ff op het superkleine toilet: een WC, pisbak en wasbak op twee vierkante meter. Als ik m’n handen was word ik tegen de spiegel platgedrukt omdat een ADHD-Chinees de WC-deur opengooit. Hij gaat voor ’t urinoir staan en ik zie ‘m de zoemer in z’n broekzak stoppen om zijn handen vrij te krijgen. Net als hij begint gaat dat ding natuurlijk af. De man schrikt zich ’t laplazerus en hij richt ineens werkelijk alle kanten op met de gevolgen van dien. Dan beseft hij blijkbaar dat hij aan de beurt voor de bestelling is en maakt meteen een eind aan z’n net begonnen woeste plaspartij, wat natuurlijk niet best voor zijn toch al half-natte broek is, en hij rent het toilet uit. Ik ben blij dat ik hier wat meer rust heb gevonden en hoop dat z’n vrouw een föhn en Ritalin heeft.
Om 3 uur ben ik al bij de camping in Grover Beach. Een smalle strook tussen het spoor (met de bekende toeterende trein) en de snelweg, maar wel met een zwembad. De beheerster waarschuwt nog voor de vele daklozen die er rondlopen, maar de toiletten zijn met een codeslot afgesloten dus ik hang m’n batterijlader en mijn camera aan ’t stopcontact op de WC zoals ik al weken doe. Een wit wijntje (en boodschappen) gehaald en daarmee lekker in de zon aan het zwembad gaan liggen waar ik natuurlijk knatsj verbrand. Bij de tent later nog even kletsen met Steven , m’n mede biker/kampeerder op deze camping. Hij is van mijn leeftijd en momenteel timmerman uit New York en in de winter werkzaam in Florida. Voor een timmerman ziet hij er erg afgetraind, maar hij is ontzettend aardig.
(23 Aug Afstand: 93 km, Hoogte: 410 m)
Tja ’s ochtends op het toilet natuurlijk geen spoor van mijn elektronische apparatuur. Meegenomen door een of andere lul. Gelukkig dat de camera ’s avonds al vol was en ik ‘m heb mee teruggenomen. De batterijlader is wel weg maar dat is ook een goede les voor me geweest. Steven is echter woest, ’t moet immers iemand met kennis van de code, en dus een gast zijn. Hij hangt een briefje op de WC waar ’t, kort gezegd, op neerkomt dat dit ongehoord is en de dief zich gelukkig mag prijzen dat ’t niet Steven z’n spullen zijn omdat die een ex-Navy Seal is en de dief zou opsporen en afmaken. Ik krijg ineens een ander beeld van deze tot dusver zo rustige man.
De route gaat eerst weer door kilometerslange aardbei-velden met plukkende Mexicanen, daarna een ontzettend ongezellige woestijnstad met alleen Mc Donalds en Burger Kings en dan ineens totaal geen bewoning meer, maar mooie heuvels/bergen, begroeid met goudgeel gras. Uiteindelijk eindigt de dag in El Capitan, een (State) camping bij de kust. Steven staat daar al en ik groet hem bijzonder beleefd. M’n tentje staat op het randje van een klif met uitzicht op de oceaan en de ondergaande zon. In ’t campingwinkeltje kan ik zowaar een ijskoude Grolsch scoren, die ik bij m’n tentje in de zonsondergang opdrink. Super.
(24 Aug Afstand: 130 km, Hoogte: 860 m)
Volgende plaats waar ik doorkom is Santa Barbara, een nogal bekende Californische kustplaats. Op internet heb ik ontdekt dat ook hier een Denny’s is. Sinds de “All you can eat Pancakes” van Adam wil ik dat ook eens proberen. Geen ontbijt op de camping die ochtend en eerst 15 km fietsen om de maagspieren te stimuleren. Vervolgens bij Denny’s koffie (wordt ook onbeperkt bijgeschud) en pancakes besteld. WIFI en stopcontacten zijn aanwezig dus de eerste 2 uur kan ik er vooruit. Na 11 Pancakes en 7 mokken koffie wordt het wel eens tijd om verder te gaan, de camping is nog een eind.
Santa Barbara blijkt idd een bijzonder leuke plaats, een sjieke en drukke winkelstraat en leuke huizen. Bij het postkantoor haal ik het laatste deel van de ACA-Westcoastroute-landkaarten op. Daarmee kan ik de volgende etappes naar Mexico goed plannen en dat is ook nodig want ik heb bij Denny’s online een cursus Spaans in Ensenada Mexico besproken. Die begint al op Zondag 30 Augustus dus ik heb nog 5 dagen om daar te komen. Vandaag ben ik met alle pancakes, stopplaatsen en getreuzel aan de late kant dus maar eens doorfietsen. Dan blijkt de camping die ik had gepland te zijn gesloten en het wordt al langzaam donker. De eerste 50 km is er niets te beleven (ja een militair terrein rond een bijzonder onaangename stad) en ik kom bij de kust op de snelweg uit waar de auto’s in het donker langs me heen rijden én wat mij wel een mooie route lijkt. Gelukkig is er even verder een State Camping waar ik om 22 hr nog terecht kan. Geen tent dit keer maar onder de sterrenhemel op m’n luchtbedje. De slaapzak is niet eens meer nodig, het is lekker warm geworden ’s nachts.
(25 Aug Afstand: 135 km, Hoogte: 350 m)
’s Ochtends wil ik gaan ontbijten maar krijg zomaar een volledig “All American Breakfast” (eieren, bacon, fruit, pancakes) van een kampeerder voorgezet omdat “hij het zo geweldig vind wat ik doe”. Nou dat sla ik niet af. Bijzonder aardig, en Chris (uit Seattle) blijkt ook nog in de alternatieve energie (zonnecellen) te zitten net als ik (zat) dus een leuk gesprek.
Als ik van de camping wegfiets ben ik blij hier te kunnen overnachten. Na een paar kilometer wordt de weg stierendig-druk en de “shoulders” aan de zijkant (waar ik moet fietsen) worden bezet door geparkeerde auto’s, merendeels van dagjesmensen die in- en uitstappen om het strand te bezoeken. Dat bezorgt me een dilemma: als ik vlak langs de auto’s fiets loop ik het risico te worden “gedeurd” of ik ga meer op de weg fietsen wat het achteropkomend verkeer klaarblijkelijk niet erg op prijs stelt. Er komt een wat slap compromis uit dat, afgezien van een paar hachelijke momenten, er toch toe leidt dat ik heelhuids Malibu haal. Overigens moet ik er niet aan denken dit in het donker te moeten doen, brrr.
Malibu Beach is zoals het ook op TV overkomt, een kustplaatsje voor de superrijken met een prachtig strand. Langs de kust en tegen de berghelling aan de andere kant van de weg achter lange oprijlanen staan grote dure villa’s met groene tuinen en met veranda’s of glazen serres die over het strand en de oceaan uitkijken . In ’t plaatsje zelf neem ik even een koffiepauze bij de Starbucks waar ‘t sjieke volk elkaar ontmoet, of vaker nog met hun laptopje aan het werk is. Niks leuker dan mensen kijken. Na een veel te lange koffiepauze met veel te veel koekjes op weg naar Santa Monica (ook zo’n kustplaats voor de rijken) en tenslotte naar Los Angeles voor een overnachting in het Venice Beach Hostel. Best een gezellig informeel ding met veel (jonge) backpackers die LA en m.n. Venice Beach eens willen ontdekken. Overdag is het te doen op het strand waar jaren geleden de fitness rage is begonnen met Arnold Schwarzenegger en z’n maatjes. Waarom ze het Muscle Beach noemen zie ik aan de spierbundels hun work-outs voor de voorbijgangers showen. Daar steek ik nogal schril tegen af dus ik ga liever op de drukke boulevard met winkeltjes rondstruinen. ’s Avonds schijnt hier ook van alles te doen te zijn en verschillende hostel-genoten gaan daar ook op stap. Met de overgebleven groep is het overigens ook erg gezellig in ’t hostel, zeker na wat biertjes. Het is een internationaal en nogal onsamenhangend groepje: Vier Zweedse feestvierende vrienden, een Canadees die Zen zoekt na zijn drukke marketingbaan, een bebaarde Nieuwzeelander die in ieder land een boom wil beklimmen, een knappe Engelse, een Argentijnse skate-professional die de Engelse wel ziet zitten maar daar te vaag door de joints voor is, een Japanse die alleen lacht en een Amerikaans model dat hier haar geluk zoekt en eigenlijk niets nuttigs toevoegt aan de discussie. Met de Engelse is het leuk kletsen maar nadat de Argentijn blijft indringen in ons gesprek en m’n halve pakje sigaretten heeft gebietst omdat zijn joints op zijn lijkt het me tijd om naar bed te gaan. Het is leuk geweest.
(26 Aug Afstand: 65 km, Hoogte: 275 m)
Los Angeles is werkelijk een joekel van een stad, 4 miljoen mensen op een enorm uitgestrekt stuk land en waar alleen Downtown wat echte wolkenkrabbers heeft, voornamelijk kantoren en hotels. Ik ben er al eens geweest en heb de leuke dingen gezien (Hollywood, Beverly Hills en Sunset Boulevard) maar de rest trok me niet zo: rumoerig, druk en niks moois behalve de stranden. Daarom wil ik zo snel mogelijk de stad door fietsen naar de eerstvolgende kampeerplek. Qua afstand valt dat mee (~120km) maar fietsen in de stad schiet niet zo op volgens de kaart dus ik wil wel vroeg weg. Bij het ontbijt raak ik echter in gesprek met een NewYorker die hierheen wil verhuizen en zodadelijk gaat solliciteren. Dan is het al 9 uur en begint het gratis ontbijt van ’t hostel en wordt het alweer half 11. Gelukkig valt de drukte erg mee, de fietsroute gaat langs de stranden, vrijwel leeg ondanks het heerlijke weer maar ja, iedereen moet werken en er is wel 100 km strand hier. Er zijn 8 verschillende stranden langs LA die ieder hun eigen kenmerken en leuke dingen hebben. Het is genieten van de leuke huizen langs de fiets/loop boulevard van Hermosa Beach met hun terrasjes tot aan de stoep, maar ook van Long Beach en DockWeiler met hun uitgestrekte stranden. De wind staat stevig in de rug dus het is een fantastisch ritje, voldoende tijd om onderweg nog een paar keer koffie te drinken op terrasjes onder de palmen bij 30C. Het kan slechter. Onderweg nog een paar Engelsen ingehaald die uit Anchorage Alaska kwamen, en we hebben genoeg te kletsen onderweg. Ze hadden trouwens een gemiddelde van 100 mijl (160km) per dag! Da’s geen vakantie meer. De camping ligt overigens vlakbij het stadje Dana Point waar ze een Denny’s hebben. Ik laat me verleiden om daar ook eens het avondeten te testen en ik moet zeggen: heeeerlijk. Het enige minpuntje is een gezin met een werkelijk onuitstaanbaar kind van een jaar of 6 dat een uur lang continu praat en schreeuwt. De ouders negeren hem overigens volledig en praten alleen met elkaar wat het jong aanzet om nog meer te schreeuwen en met dingen te slaan en gooien. Nog nooit zoiets ergs gezien, een klassiek gevalletje voor de Nanny. Bij het naar buiten gaan blijf ik bij hun tafel staan om hem even streng toe te spreken (“You are an irritating noisy boy, aren’t you?”) en hij is zowaar stil, wat een applausje uit de rest van het restaurant oplevert. De Nanny kan weer tevreden naar bed.
(27 Aug Afstand: 120 km, Hoogte: 400 m)
Bij de MacDrek in het zonnetje ontbeten om van hun WIFI misbruik te maken, vooral om de rest van de route naar San Diego uit te stippelen en een hostel in San Diego voor vandaag te zoeken. Dan kan ik van daaruit direct naar Mexico en kom ik op tijd voor mijn cursus Spaans in Ensenada. Bij het opstaan is het al aardig heet en vandaag wordt het tegen de 33C, heerlijk. Niks fijner dan in de zon en de hitte te fietsen dus Mexico zie ik wel zitten. Direct al kom ik een wielrenner tegen (gepensioneerde leraar uit de buurt die aan het trimmen is en m’n lange fietstocht geweldig vindt ) die een flink stuk met me mee fietst. Onderweg passeer ik een State Camping (San Elijo) die zo leuk is dat ik toch nog maar een nachtje ga kamperen ipv een hostelletje in de stad. Er is terrasje met uitzicht over het strand en de oceaan met een winkeltje erlangs. Eerst nog even een gebraden kip bij de Vons naar binnen gewerkt en dan met een fles koude witte wijn op ’t terras van de zonsondergang genieten met de Doors op m’n MP3 speler.
(28 Aug Afstand: 81 km, Hoogte: 330 m)
’s Nachts schrik ik wakker van onbekende geluiden, net alsof er iets/iemand bij me ín m’n tentje is. Ik ben te slaperig om het uit te zoeken dus ik rammel wat met het tentdoek om ‘t te verjagen en idd “iets” schiet met een rotgang en herrie door/op of langs m’n tent. Evengoed schrik ik me de pleuris maar kijk morgen wel. En ja hoor, ondanks dat ik de Fietstas met eten onder ’t luifeltje op 10 cm van mijn slaapmatje heb gezet, heeft er weer een beest een gat in geknaagd en het brood en de bananen aangevreten. Hoogstwaarschijnlijk een squirrel (eekhoorn), en dat zijn hier niet die leuke schattige roodbruine pluimstaartjes zoals bij ons maar dikke brutale volgevreten grijze irritante knaag(on)dieren die je het eten onder je vingers wegjatten. De vier fietsers uit LA, die al een paar dagen dezelfde route doen, vinden het maar wat grappig. Ja hoor, haha. Maar na de beer, dieven, daklozen en vorige eekhoorns gaat het me wel een beetje vervelen. De volgende die er met z’n poten aankomt heeft een probleem al ik ‘m tenminste te pakken krijg, grrrr.
Omdat ik gisteren minder kilometers heb gemaakt dan gepland moet ik vandaag wel extra aan de bak. Eerst dwars door San Diego (zo’n 80 km voornamelijk door de stad) en dan de grens over. Daar kom ik in Tijuana, de grensplaats tussen USA en Mexico die berucht is vanwege haar wilde uitgaansgelegenheden, drugdealers en criminaliteit. Deze stad wil ik dan ook het liefst zo snel mogelijk achter me laten en een tiental kilometers verderop een overnachting zoeken. En dat alles vóór het donker want dat is me in alle berichten, artikelen en gesprekken ten strengste geadviseerd. Blijkbaar loopt er na het donker nogal wat gespuis over de straten. Ik was al een beetje huiverig voor het fietsen door Mexico vanwege de taal en de (drugs)criminaliteit en door alle verhalen onderweg is dat er niet minder op geworden, dus de laatste dagen ben ik toch wat gespannen en gaan er allerlei vragen en voorstellingen door m’n hoofd.
Maar goed, het tempo zit er lekker in, ondanks het wijntje, maar de laatste dagen heb ik ook flink wat kilometers gemaakt en conditie opgebouwd. Vandaag is het zaterdag dus het ziet weer zwart van de toerfietsers. Op een flinke klim lukt het me om er een aantal (voornamelijk wat gezette dames hoor) bij te benen. Dat levert me op de top veel waardering en aardige gesprekken op van m.n de dames. Ik doe hier wat denigrerend over de wielrensters, maar de dames zien er (vaak) sportief, afgetraind en knap uit en een aantal ervan fietst de mannen het licht uit de ogen. De complimentjes en aandacht zijn wel lekker voor m’n ego dus dat laat ik me graag aanleunen. Omdat ik nog een kaart van Mexico nodig heb, biedt een van de toerfietsers (helaas, geen fietsster) me aan om me door de voorstad van San Diego naar een bikeshop te loodsen. Hij fietst flink door en ik begin het aardig te betreuren dat ik weer eens zo nodig op die berg m’n vermeende fietscapaciteiten moest showen. De voorstad La Jolla (spreek uit “La Golla”, dus ik had eerst geen idee waar de man het over had) is overigens een alleraardigst, Klein stadje, veel winkels, terrassen en een drukke uitgangsstraat voor de jeugd waar ik een aantal keer waarderend wordt toegejuicht en gefloten door feestvierende dames in cabrios. Tenminste ik neem aan dat het waarderend is bedoeld maar dat kan ook cognitieve dissonantie zijn. Op een van de terrassen strand ik dan ook voor een koffiepauze. Uiteraard weer bij Starbucks (goede koffie én altijd WIFI) om daar op internet een overnachtingsadres/hostel in Mexico te zoeken. Op zo’n 50 km van Tijuana is ‘n goedkoop en betrouwbaar hostel zie ik. Intussen is het al 3 uur en ik moet nog half San Diego en heel Tijuana door vóór het donker. Maar in het zonnetje met rugwind is het heerlijk fietsen en er is veel te zien in San Diego, misschien had ik wat meer tijd voor Zuid Californie mogen uittrekken, een heel erg mooie, bezienswaardig stuk van de Westcoast route. Mijn ACA-land- en advieskaart eindigt hier bij het verlaten van San Diego en nu moet ik zelf de weg naar de grens zoeken. Gelukkig helpt me een wielrenner om de juiste route én juiste ingang van de grens te vinden, die had ik zelf nooit gevonden. De overgang gaat zonder veel moeite maar kost wel wat tijd (uiteraard een visum betalen en de regelzucht van de bureaucraten en douaniers ondergaan) en als ik midden in het luidruchtige en chaotische Tijuana sta, gaat het al schemeren. De route vanaf hier is ook wat schemerig (gewone snelweg met risico’s verkeer of de tolweg waar je met de fiets eigenlijk niet op mag) en lastig te vinden. Eerst maar eens rustig een hapje eten. En als ik de kaart bekijk krijg ik aanspraak van een “hombre” die taxi chauffeur blijkt te zijn en me aanbiedt voor $25 naar Rosarita te brengen. Tenminste op internet stond dat als stad bij m’n \hostel, of eigenlijk “iets” achter Rosarita.
In ieder geval, dat lijkt me een prima voorstel, alleen heeft de man een “gewone” auto en ik wijs hem op de grootte van mijn fiets en bagage. Geen probleem volgens hem dus ik moet mijn fiets eerst helemaal demonteren om ‘m in de taxi te kunnen frotten. Daarbij breken er wat onderdelen van de fiets maar ook uit het interieur van zijn mooie taxi, tja hij wilde het persé zo. Na een uur zit het ding er met veel moeite in en is het ook al donker. Hij scheurt werkelijk over de wegen naar Rosarita, Max Vertappen is er helemaal niets bij. Remmen gebeurt pas op het allerlaatste moment, afdraaien idem en alles met een enorm tempo onder voortdurend toeteren en zwaaien naar het overige verkeer, dat overigens precies het zelfde lijkt te doen. De voorrangsregels zijn me compleet onduidelijk, maar volgens mij ook voor de taxi-senor, of ze zijn er gewoon niet. Intussen babbelt de man gezellig in redelijk Engels over zijn kinderen, de idiotie van mijn fietsreis en waar ik heen moet. Dat blijkt toch een heel stuk achter Rosarita te zijn dus daar kan hij me echt niet helemaal heen brengen, “much too far, I have to work in Tijuana”. Als hij zo door het drukke chaotische verkeer slalomt en soms op enkele centimeters het overige verkeersdeelnemers passeert of stopt ben ik dolblij dat ik hier nu niet op mijn fietsje in het donker op deze zelfmoordsnelweg aan het fietsen ben. Een stukje achter Rosarita wordt het wat rustiger en gooit hij me (met welgemeende excuses en verontschuldigingen) uit de taxi. Onder een petieterig straatlantaarntje sta ik daar in het donker, op een onbekende plaats en onbekende afstand van het enige adres dat ik ken, met een volledig gedemonteerde fiets plus 6 bagagetassen met aan de overkant van de weg wat krotjes en schreeuwende kinderen en ouders.
Tja. Er zit niets anders op dan maar aan de slag: de fiets monteren en dan een overnachtingsadres zoeken. Dat monteren val niet mee onder een zielig straatlantaarntje. Bovendien blijkt steeds meer dat ik niet voor niets een leesbrilletje nodig heb. D ie moet dan steeds op en af afhankelijk van de afstand van het te monteren onderdeel dat vaak ergens in het gras moet liggen. Ja, vind daar maar eens een moertje van 3 millimeter terug. Tot overmaat van ramp valt die klotebril steeds van m’n neus als ik omlaag kijk, je zou denken dat ie daar toch aan blijft hangen. Maar goed, na weer een uur staat mijn zwarte ros klaar voor nog een flink aantal kilometers in het donker over de snelweg.
Dat blijkt een aparte ervaring met vlak langs mij heen flitsende auto’s. Gelukkig is het minder druk en zie ik na een kwartiertje zowaar een camping, waar ik met mijn 3 woorden Spaans een mooi plekje voor mijn tentje kan regelen op een perfect gazonnetje bij de Baño.
Morgen gaat het pas echt beginnen in Mexico: ‘n 2-weekse cursus Spaans in Ensenade, (?is dat moeilijk, hoe gaat de cursus, hoe zijn de gastgezinnen, kan ik dat?), de routes, de wegen, de hitte, de Mexicanen, de communicatie, de criminaliteit (of niet)….….
Zoveel vragen en dingen om te ontdekken, ik ben ontzettend benieuwd!
(29 Aug Afstand: 120 km, Hoogte: 630 m, Totaal: 5224 km)