Excellent help at Coos Bay Hospital
Blijf op de hoogte en volg Marcel
01 Augustus 2012 | Verenigde Staten, Coos Bay
Om de spanning al vast weg te nemen: geen spannende doktersromans, wulpse zusters of willige patiënten in deze ziekenhuis aflevering. De latex regenjasjes blijven gewoon ongebruikt in het toilettasje en maar goed ook want iedere bot, pees of spier in mijn lichaam doet zeer.
Het personeel is echter geweldig en helpt waar ze kunnen. En al zeg ik het zelf, dat hangt ook van de patient af, als je vriendelijk bent, meewerkt en respect voor hun werk hebt krijg je veel gedaan. Het is hier niet zo groot maar ik ken de eerste dag al 6 behandelende artsen en een 20tal verplegers/verpleegsters, dat krijg je als je zowat het hele medische scala aan breuken en fracturen wil bezitten. De eerste tijd ben ik volgens mij nog helemaal onder de invloed van de adrenaline van de crash en vooral druk bezig op mijn laptop om verzekeringen, verblijf, weblog en mails te regelen met het bekende maar o zo inefficiente 1 vinger-typsysteem. Eigenlijk is dat ook idioot en de volgende dagen neem ik iets meer rust en pijnstillers. De pijnpillen en morfine ben ik niet gewend en in het begin neem ik ze ook veel te weinig. Leuk om de bikkel uit te hangen ;-) maar het herstel gaat gewoon beter en sneller met minder pijn. Dr Bell laat me foto’s van schouder scans zien, die zijn zo mogelijk nog erger dan de foto’s van de fiets. Het plan is om eerst het lichaam en long aan te sterken en over 1 week het sleutelbeen te opereren: een pen/plaat om meer stabiliteit in de schouder te krijgen. Overigens is de eerste indicatie dat herstel aan de nek en idem aan de schouder en ribben ongeveer 12 weken duren. Zuchten, hoesten en bewegen doen in ieder geval loeizeer aan de ribben en de schouder. Bovendien heb ik de laatste 5 dagen (letterlijk en figuurlijk) geen stoelgang meer gehad en met frisse tegenzin zie ik dan ook de eerstvolgende persgang tegemoet, ondanks alle laxerende en poepverzachtende middeltjes. Zondag kan ik met hulp van 2 fysio’s voor het eerst even het bed uit, een stukje van 5 meter lopen. Yeah. Dat vertel ik helemaal blij aan de aanwezige arts. Als dank geeft die aan dat ik een bikkel ben, uitstekend herstel en volgens hem (over)morgen wel uit het ziekenhuis ontslagen kan worden. Wat een sufkut ben ik toch, er is nog niets geregeld voor mijn onderkomen en in loop van de dag gaat het natuurlijk weer stuk een minder soepel. Waarschijnlijk kan ik bij Kay van de administratie of in een hotel blijven, weer iets om te regelen. Net als het scheren van mijn baard want die blijkt te kriebelen als een gek in mijn ozo niet-fijne nek-brace. Is zo’n ding dan alleen ontworpen voor vrouwen of voor baard- en kinloze mannen? Voor mij is het in ieder geval niet te harden en omdat hier geen trimmer is mag ik 2 uur zwoegen met een set wegwerpmesjes met als resultaat een enorm pukkeloppervlak. Nu heb ik wangen zoals mijn kont. Op mijn gang woont overigens ook een oud dametje dat nogal van de wap is (Excusez le Limbabwisme). Iedere avond begint ze uren te jammeren: ‘help me, help me, help me….’ en dat gaat maar door. Erg zielig, maar ik betrap me er ook op dat ik het bloed irritant begin te vinden., beetje egocentrisch van me. De stoelgang wordt maandag inderdaad een martelgang. Een hele reeks softeners, laxeermiddelen, pruimendrankjes en zetpillen voorkomt niet dat ik vooral zelf flink aan de bak moet en mij helemaal onwel moet persen onder aanmoediging van het verplegend personeel. Uiteindelijk na veel pijnlijke aanzetten lukt het me dan toch iets vrij groots in de pot te deponeren. Dinsdag ga ik wel de beschuit met muisjes uitdelen.
In de wandelgangen (daar ben ik nu ook af en toe) hoor ik dat ik dinsdag aan de schouder wordt geopereerd en ik krijg al een aangepaste nek-brace en de eerste 24 uur geen eten en water meer. Daar blijft het dan ook bij want na een dag onduidelijkheid blijkt de operatie pas mogelijk als mijn huid een beetje is genezen (ontstekingsrisico) en de klaplong helemaal weg is. Maandagnacht is dan echt even klote, alles doet zeer, pijnstillers geven geen verlichting meer, bewegen gaat nauwelijks want dat doet nog meer pijn, ademhalen gaat maar moeizaam en ik ben benauwd en als ik wegdut krijg ik een nachtmerrie of word wakker door hoesten van longvocht, alsof mijn ribben opnieuw gaan breken. In een donker kamertje ver weg lijkt herstel dan nog verder weg, even zie ik het niet zitten. Even. Want dinsdag gaat het uiteraard weer beter, er is altijd een oplossing! Misschien kan ik tot aan de operatie hier blijven liggen (met dank aan Eurocross en Amy!), dat is fijn. De pijn wordt beheersbaar en ‘s middags mag ik zowaar een douche nemen met de dag verpleegster Susan. Dat klinkt romantischer dan het is. Het was vooral erg inspannend en vermoeiend, meer nog dan de duik in een ijskoude rivier in Alaska. Na afloop heb ik echter een lekker schoon gevoel. Ik ruik weer lekker (de parfum toch niet voor niets meegenomen) en lig met natte haartjes weer voldaan in mijn bedje. Nog maar zo’n 12 weekjes herstellen en nog van alles te doen.
Afstand 0 km
Hoogte 0 m
Totaal: 5145 km
Het personeel is echter geweldig en helpt waar ze kunnen. En al zeg ik het zelf, dat hangt ook van de patient af, als je vriendelijk bent, meewerkt en respect voor hun werk hebt krijg je veel gedaan. Het is hier niet zo groot maar ik ken de eerste dag al 6 behandelende artsen en een 20tal verplegers/verpleegsters, dat krijg je als je zowat het hele medische scala aan breuken en fracturen wil bezitten. De eerste tijd ben ik volgens mij nog helemaal onder de invloed van de adrenaline van de crash en vooral druk bezig op mijn laptop om verzekeringen, verblijf, weblog en mails te regelen met het bekende maar o zo inefficiente 1 vinger-typsysteem. Eigenlijk is dat ook idioot en de volgende dagen neem ik iets meer rust en pijnstillers. De pijnpillen en morfine ben ik niet gewend en in het begin neem ik ze ook veel te weinig. Leuk om de bikkel uit te hangen ;-) maar het herstel gaat gewoon beter en sneller met minder pijn. Dr Bell laat me foto’s van schouder scans zien, die zijn zo mogelijk nog erger dan de foto’s van de fiets. Het plan is om eerst het lichaam en long aan te sterken en over 1 week het sleutelbeen te opereren: een pen/plaat om meer stabiliteit in de schouder te krijgen. Overigens is de eerste indicatie dat herstel aan de nek en idem aan de schouder en ribben ongeveer 12 weken duren. Zuchten, hoesten en bewegen doen in ieder geval loeizeer aan de ribben en de schouder. Bovendien heb ik de laatste 5 dagen (letterlijk en figuurlijk) geen stoelgang meer gehad en met frisse tegenzin zie ik dan ook de eerstvolgende persgang tegemoet, ondanks alle laxerende en poepverzachtende middeltjes. Zondag kan ik met hulp van 2 fysio’s voor het eerst even het bed uit, een stukje van 5 meter lopen. Yeah. Dat vertel ik helemaal blij aan de aanwezige arts. Als dank geeft die aan dat ik een bikkel ben, uitstekend herstel en volgens hem (over)morgen wel uit het ziekenhuis ontslagen kan worden. Wat een sufkut ben ik toch, er is nog niets geregeld voor mijn onderkomen en in loop van de dag gaat het natuurlijk weer stuk een minder soepel. Waarschijnlijk kan ik bij Kay van de administratie of in een hotel blijven, weer iets om te regelen. Net als het scheren van mijn baard want die blijkt te kriebelen als een gek in mijn ozo niet-fijne nek-brace. Is zo’n ding dan alleen ontworpen voor vrouwen of voor baard- en kinloze mannen? Voor mij is het in ieder geval niet te harden en omdat hier geen trimmer is mag ik 2 uur zwoegen met een set wegwerpmesjes met als resultaat een enorm pukkeloppervlak. Nu heb ik wangen zoals mijn kont. Op mijn gang woont overigens ook een oud dametje dat nogal van de wap is (Excusez le Limbabwisme). Iedere avond begint ze uren te jammeren: ‘help me, help me, help me….’ en dat gaat maar door. Erg zielig, maar ik betrap me er ook op dat ik het bloed irritant begin te vinden., beetje egocentrisch van me. De stoelgang wordt maandag inderdaad een martelgang. Een hele reeks softeners, laxeermiddelen, pruimendrankjes en zetpillen voorkomt niet dat ik vooral zelf flink aan de bak moet en mij helemaal onwel moet persen onder aanmoediging van het verplegend personeel. Uiteindelijk na veel pijnlijke aanzetten lukt het me dan toch iets vrij groots in de pot te deponeren. Dinsdag ga ik wel de beschuit met muisjes uitdelen.
In de wandelgangen (daar ben ik nu ook af en toe) hoor ik dat ik dinsdag aan de schouder wordt geopereerd en ik krijg al een aangepaste nek-brace en de eerste 24 uur geen eten en water meer. Daar blijft het dan ook bij want na een dag onduidelijkheid blijkt de operatie pas mogelijk als mijn huid een beetje is genezen (ontstekingsrisico) en de klaplong helemaal weg is. Maandagnacht is dan echt even klote, alles doet zeer, pijnstillers geven geen verlichting meer, bewegen gaat nauwelijks want dat doet nog meer pijn, ademhalen gaat maar moeizaam en ik ben benauwd en als ik wegdut krijg ik een nachtmerrie of word wakker door hoesten van longvocht, alsof mijn ribben opnieuw gaan breken. In een donker kamertje ver weg lijkt herstel dan nog verder weg, even zie ik het niet zitten. Even. Want dinsdag gaat het uiteraard weer beter, er is altijd een oplossing! Misschien kan ik tot aan de operatie hier blijven liggen (met dank aan Eurocross en Amy!), dat is fijn. De pijn wordt beheersbaar en ‘s middags mag ik zowaar een douche nemen met de dag verpleegster Susan. Dat klinkt romantischer dan het is. Het was vooral erg inspannend en vermoeiend, meer nog dan de duik in een ijskoude rivier in Alaska. Na afloop heb ik echter een lekker schoon gevoel. Ik ruik weer lekker (de parfum toch niet voor niets meegenomen) en lig met natte haartjes weer voldaan in mijn bedje. Nog maar zo’n 12 weekjes herstellen en nog van alles te doen.
Afstand 0 km
Hoogte 0 m
Totaal: 5145 km
-
01 Augustus 2012 - 04:48
Miranda Lijssen:
nou daar lig je dan. Ik neem aan dat je wat tegenslagen hebt geincalculeert toen je met de voorbereidingen bezig was?! Maar dit valt, neem ik aan, onder t kopje "onvoorzien".
Ik vind t altijd onvoorstelbaar hoe snel een lichaam kan herstellen. Maar weet ook dat wachten lang duurt als in n onconfortabele houding moet liggen.
Hopelijk kun je je positieve instelling en gedachtegangen volhouden wat t genezingsproces zeker zal bevorderen.
Vanuit helden sturen we bakken vol positieve energie naar je toe.
Toitoitoi!
Miranda lijssen -
01 Augustus 2012 - 11:09
Gerard Reijnders:
Hey Mars..
phh.. heftige story.... het geeft je een dejavu gevoel van James Cracknell ( zie discovery channel).
Super om je positive schrijven te lezen!!
Vanoet Helje...hiel veul beterschap!!
( Ps. ik denk dat Joost van Beerkens je fiets ook niet meer recht krijgt!) -
01 Augustus 2012 - 12:03
1-8-2012:
Wets se nog des se sjreefs over 't dörpke Iskut!
Over "Iskut" gesproke!!!!
Ich heb bewongering vur dien geweldige sjriefkunst, ondanks alle ellende .
Ut blief laeze met unne smile!
Hiel vuul sterkte !!! -
01 Augustus 2012 - 14:35
Moeder:
Ik moet wel veel aan je denken .
Hopelijk gaat `t met de pijn wat beter.
heeeeeel veel beterschap .
goed dat je neoge even `n berichtje gedaan hebt . Er wordt veel naar je gevraagd.
Beterschap van iedereen dus.
Groeten -
01 Augustus 2012 - 19:43
Mart Smeets:
Marcel, we need your spirit here in London!!
-
01 Augustus 2012 - 22:12
Ruud Madou:
Hallo Marcel,
Schrikken om te horen van je ongeluk. Wat een pech dat je avontuur zo onderbroken wordt. Veel sterkte en beterschap. Hou de positiviteit vast al zal dat soms moeilijk zijn. Compliment voor je 1 vingerverhalen.
Groet Ruud Madou -
02 Augustus 2012 - 15:03
Elma:
Fijn dat de bloemen je een beetje verlichting kunnen geven.
Ik vind je een kanjer en een groot voorbeeld voor heel veel "piepers"
maar neem de tijd he jong, want te vlug is ook niet goed.
hele dikke kus van mij
Elma -
02 Augustus 2012 - 17:02
Arjan Langen:
Hi Marcel,
van harte beterschap toegewenst en een snelle recovery!
Arjan -
02 Augustus 2012 - 23:12
Maddy:
Hoi Marcel,
Ik weet dat ik eigenlijk niet mag lachen om mensen die ziek zijn maar ik heb het deze keer toch moeten doen! Je weet het wel erg goed te verwoorden. Je bent je spirit niet verloren.Klasse!
Een virtuele bos bloemen komt jouw kant op! Beterschap maar weer!
Hartelijke groeten,
Maddy de Bruin -
03 Augustus 2012 - 05:46
Ans En Gerard De Kok:
En nu aftellen voor de eindsprint. Marcel zet hem op en ga voor goud!!
Wij tellen mee.
Groet uit de Knipstraat. -
03 Augustus 2012 - 14:30
Hart Van Nederland:
Beste Marcel,
Een vriend van jou, Wim Reinders, belde ons over jouw verhaal. Graag komen we daarover in contact met je. Zou je ons willen benaderen op 020 8007777 of op hart@sbs.nl? Sterkte en succes met herstellen.
Groet,
Marloes Seijger
Redactie Hart van Nederland -
03 Augustus 2012 - 19:00
Thijs Broekmans:
Hoi Marcel , helaas niet het ideale plaatje zoals je het voorgesteld had. wens je veel sterkte toe
zelfs in Kepel gunnen ze det unnen dörper neet groet
Thijs -
03 Augustus 2012 - 20:16
Simone & Bianca:
Ha buurman
Det waas neet de bedoeling van dien lange oetstapje. Hebben het bericht net vernomen. Goot um te laeze desse positief bliefs. Hiel veul sterkte en baetersjap vanoet de Veldstraot
Simone, Tren, Tess en Bianca -
06 Augustus 2012 - 08:25
Peter Stikkelbroeck:
Hoi Marcel,
Ik hoorde van Nicole Tubee van je ongeluk. Ik ben gaan lezen en ben onder de indruk. Heel veel sterkte gewenst!
Groetjes
Peter Stikkelbroeck oet Dörp -
06 Augustus 2012 - 18:17
Jake:
Veel succes op je operatie morgen! -
07 Augustus 2012 - 13:23
Edwin Stam:
Hoi Marcel
Heel veel beterschap en sterkte gewenst. Hopen dat het herstel goed verloopt. Groeten namens je kamergenoten @tno
-
07 Augustus 2012 - 21:21
Ike:
Hoi Marcel,
Om te beginnen heel veel beterschap gewenst. Ik hoorde vandaag van het ongeluk en realiseerde mij dat ik, ondanks mijn voornemens, jouw website nog niet had bezocht.
Ik heb net met veel plezier jouw leuk geschreven verhalen gelezen.
Groet en strekte,
Ike
-
08 Augustus 2012 - 15:05
Norbert Rabitsch:
Hallo Marcel,
las in het dagblad van jou reis en ongeval, dit is wel even schrikken.
Vanuit Beringe heel veel sterkte en beterschap!
-
10 Augustus 2012 - 21:38
Jan Van Gerwen:
Marcel,
Ik lees je verhalen regelmatig. Kwam nu terug van vakantie en het was even schrikken, toen ik las over je ongeluk. Ik wens heel veel sterkte en beterschap de komende weken. Groetjes Jan. -
11 Augustus 2012 - 16:07
Maria:
Hey marcel... ook vanaf de potdé wensen we je heel veel beterschap.!!! Had net al je verhalen gelezen toen we je ook nog in de krant zagen. Ramptourist worden we onbewust. Hopenlijk knap je snel weer op. Gr Pieter en Maria Heynen -
12 Augustus 2012 - 12:47
Wim Huitink:
Hallo Marcel;
Zijn door jouw moeder geïnformeerd over hetgeen je in Amerika is overkomen. De gedachte hieraan alleen al, obsedeert ons zeer en wij hopen dat "de twaalf weekjes die jij nodig denkt te hebben om te herstellen", (nou-nou), je zullen inspireren en aan jouw positieve instelling tot herstel zullen beantwoorden. Wij wensen je dan ook een voorspoedige genezing toe.
Hartelijke groeten en beterschap van Wim en Annet Huitink uit Ruurlo (Holland).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
