Baja California: nogal uitdagend heet in september

M’n laatste berichtje eindigde ermee dat ik na 3 weken niets doen maar een uitdagende route over de minder gangbare en meer verlaten Oostzijde van de Baja had gekozen. Nou dat ‘uitdagende’ bleek niet overdreven….
’s Ochtends uiteraard eerst hartelijk afscheid genomen van Diana en Robert voor hun gastvrijheid, fijne mensen. Bij het uitfietsen van Ensdenada valt mij wel op dat de stad veel groter is dan ik had gedacht. ‘Mijn’ straat waar ik woonde (Calle Ocho) loopt nog kilometers door met afwisselend huizen en veel (heel veel), winkeltjes. De eerste 25 km na de stad is flink klimmen. Daarna vlakt het iets af en een gemeen stuk vals plat brengt me uiteindelijk naar 1250m op een soort hoogvlakte halverwege de Baja California. Het eerste gedeelte bestond uit woeste, bergen/heuvels met hier en daar struiken, veel rotsen/keien en prachtig om te zien. De hoogvlakte is vooral een zandvlakte met struiken, cactussen en afwisselend groene stukken waar een rivier/water is. Wel jammer is dat overal langs de weg flessen, blikjes, plastic zakken en heel veel andere weggegooide troep ligt. Een ontzettende puinzooi in deze voor de rest mooie ruige verlaten woestenij. Hier en daar staat er nog een bord langs de weg om te waarschuwen geen afval weg te werpen en de wegen schoon t houden. Lachwekkend, je had het net zo goed op een vuilnisbelt kunnen plaatsen.
Er volgt een afslag met een zandweg langs wijngaarden (Ruta del Vino) die ook langs de befaamde Cava de Marcelo gaat (what’s in a name). Die extra kilometers laat ik voor wat ze zijn, ik heb al moeite genoeg de huidige 125 km vandaag te volbrengen. Na 50 km door een bloedhitte (ik schat tussen de 35 en 40C) met vals plat, weinig conditie en géén schaduw kom ik nauwelijks nog vooruit, is de pijp leeg en een siësta op het heetst van de dag noodzakelijk. Gelukkig heb ik een tarp (zeil) waarmee ik een tentje over m’n fiets kan bouwen voor wat schaduw want in de zon kun je het gewoon niet volhouden. Twee uur slapen helpt, maar het batterijtje is vrijwel leeg en wind-in/bergop kom ik daarna maar kilometer voor kilometer vooruit, alternatieven zijn er ook niet want onderweg is werkelijk niets dan zon en hitte. Qua verkeer is er ook niet veel te doen, een verdwaalde pickup truck en vrachtwagen iedere paar minuten wat overigens weer een voordeel is tov van de drukkere route over de Westzijde van de Baja. De mensen groeten trouwens vriendelijk of zwaaien/toeteren enthousiast, anders dan in de US zal er hier wel niemand stoppen voor wat water of om te vragen hoe het gaat. Op 75 km is er gelukkig nog een stoffig dorpje met een cafeetje en een super-lekkere koude cola. Godmiljaar wat een genot. Aan een paar Mexicaanse truck chauffeurs leg ik uit waarom ik hier op de fiets ben maar het is al 17 uur en na zessen gaat de zon onder dus nog ff flink doorfietsen naar de eerst mogelijke stopplaats. Gelukkig gaan de laatste 50 km licht bergaf, verdwijnt de brandende zon en kan ik nét voor absoluut duister een goedkoop (€15) maar prima hotel in Valle la Trinidad vinden. (Mi Pueblito bij Pancho: airco, TV, douche 2 bedden, super!)
Vanwege de hitte en vermoeidheid geen honger maar een paar biertjes gaan er nog wel in, net als een lekkere douche en nachtje in een gekoelde hotelkamer. Moe en voldaan.
(19 Sept Afstand: 125 km Hoogte:1350 m)
Dacht ik dat gisteren al zwaar was, vandaag wordt nog stuk lastiger. Vanwege vermoeidheid wat langer geslapen en pas om 8 uur op pad ook al wou ik de hitte gaan vermijden. Na een uurtje weer een stoffig gat met een restaurantje waar ik koffie en fris ((heerlijk) neem en 6 ltr water insla als ik hoor dat dit het laatste service punt vóór de woestijn en kust is. Mijn Spaans blijkt overigens voldoende om de señora te verstaan en in grote lijnen te beantwoorden, een meevaller. Het stuk door de woestijn blijkt inderdaad bloed en bloedheet, gelukkig langzaam dalend naar de kust met hier en daar een kleine stijging waar ik maar net genoeg kracht voor heb in de zon. Het schijnt hier vaker tegen de 45C te zijn, ik geloof het direct. De wind werkt ook niet echt mee, opzij of schuin van voren en neemt toe. Aan de kust, na 75 km, is een militaire controlepost waar ik in de schaduw van een wachthokje m’n siësta houdt, fietsen is onmogelijk in deze hitte. Carlos, een militair is erg geïnteresseerd in m’n fiets en geeft me water voor het laatste stuk van 50 km naar San Felipe. De wind is intussen flink gaan opzetten en staat op het laatste stuk pal van voren, windkracht 5..6 en ondanks dat het vlak is kom ik net vooruit. In het zuiden pakken samen zich wolken voor een onweer. Halverwege San Felipe kom ik echt niet meer vooruit en bij het bord van de eerste ‘Camping’ (Campo Playa Grande) sla ik maar de zandweg in. Niet slim, de afstand tot kust/camping blijkt nog 5 km door mul zand, dus fietsen ging niet. Stel je het idee voor om een zwaar beladen fiets over een mul strand te duwen, dat was het ongeveer. Na 3 km had ik het wel gezien en heb ik m’n tentje langs de weg opgezet, met enige moeite want het was al het donker, de wind was intussen zeker windkracht 6 en de haringen bleven niet echt in het mulle zand steken. Al stond het ding niet echt stevig, het was wel net op tijd want het begon te regenen, nog niet echt verkoelend en ik zweette me te pleuris in die gammele mini-sauna, hopende dat tent en haringen de wind zouden doorstaan. Dat blijkt niet het geval, midden in de nacht breekt het echte onweer los en zakt de helft van de tent in. Ik kan niet zeggen dat ik er veel zin in had om de tent weer op te zetten, maar ach ik was toch al drijfnat van het zweet.
(20 Sept Afstand: 112 km Hoogte:250 m)
Niet echt een nachtje om fris en uitgerust wakker te worden. Met enige moeite pas om 9 er uit en alles wat ik ken en nog niet kende doet zeer. Een dagje hotel in San Felipe (maar 25km) lijkt me wel een idee, eerst maar eens die 3 km over de %^&^#%&-zandweg terug,, Gelukkig regent het niet meer, daarentegen schijnt de zon weer onbarmhartig. Later op de snelweg blijken slechts een paar kilometer verder, er meer campings met kortere/betere wegen en een Supermarkt te zijn. Nou ja, is nu te laat. Bij de Super een koffie en koek en voel me al een stuk beter. De wind is na het onweer afgenomen en staat gunstiger, San Felipe volgt snel en voor dat ik het weet ben ik er al uit en nog niet geluncht of water ingeslagen. Op de kaart stond immers dat er nog campings genoeg volgen. Ja, dat klopt, maar deze ’Campo’s’ zijn alleen maar plekken langs de kust/strand met wat parasolletjes en soms aansluitingen voor de Campers, maar geen voorzieningen zoals drinken of eten erbij. Lastig: nog 75 km te gaan in de zon en hitte, dorst, honger maar geen water of restaurantje. Hier kom ik achter als ik bij een Campo om service (restaurante?) vraag. De zonen van de eigenaar zijn verbaasd (no restuarante en el campo) maar erg vriendelijk, geven me liters koud water en nodigen me uit in hun keuken een paar enorme sandwiches te eten. Geld willen ze er niet voor, als het me maar goed gaat. Aardig. Na 40 km is er trouwens nog wel een klein winkeltje langs de weg waar ik nog een ijskoude cola kan scoren. De rest van de route naar Puertocitos zijn er alleen ruige bergen rechts en de kust met een diepblauwe zee rechts met vrijwel geen auto op de weg. Puertocitos zelf blijkt een klein dorp waarvan de helft eigendom van één familie is. De weg door het dorp is afgezet met het bord 'Privado', en op het prive stuk dorp liggen ’n tankstation, huizen voor de Americano’s en mijn camping. Die blijkt een beetje afgesleten vanwege de dip in tourisme vanaf 2008: het restaurant is dicht, de douches doen het niet en elektrisch is er alleen tussen 6 en 10. Er zijn nog 2 Amerikaanse echtparen met camper en ik krijg een plekkie onder een rieten parasol naast hun, pal aan het strand.
Mijn zelfgemaakte avondmaal van spaghetti smaakt prima, alleen gaan alle handelingen lastig omdat ik overal kramp krijg: schouder, vingers, benen en voeten. Ik vermoed te weinig gedronken. Dit is een mooi plekkie, maar eens een dagje uitrusten hier.
(21 Sept Afstand: 112 km Hoogte:200 m)
Dat blijkt een prima idee. Tijd om eens naar m’n fiets te kijken (een bout van de standaard is afgebroken in het frame maar geen gereedschap hier), m’n kleren en mezelf. Ik kom in gesprek met George die hier een huis gaat kopen van Carla, de ‘manager’ van de familie. Overigens verkopen ze hier het huis maar de grond niet, die moet je huren. Slim, daarmee heb je jaarlijkse inkomsten en gaan de Amerikanen, Chinezen en Koreanen er niet met de bezittingen vandoor. Een idee van de prijzen: dit huis, een bungalow met 4 kamers en uitzicht over zee met aanlegplaats kost €12.000, en jaarlijks €1.500 huur. Niet gek. We drinken een aantal biertjes samen en de rest van de amerikanen komt terug van tripje San Felipe met overgebleven eten wat voor de ‘hungry biker’ is. Lekker dagje, eindelijk eens uitgerust. Morgen maar eens echt op tijd op weg om de middaghitte te vermijden.
En zowaar om 6 er al uit, helaas moet ik wel wachten tot de ‘buur-super’ om 7 open is om 8 liter water in te slaan. Volgens m’n buren George en Alex (een 73 jarige Hongaarse Amerikaan, die de hele wereld afreist en werkelijk alle plaatsen en plaatsjes kent, interessante vent) is er op de volgende 75 km niets krijgen onderweg. De weg gaat nu wat meer over hellingen en bergen maar gelukkig staat de wind opzij en licht in de rug. Opnieuw is het uitzicht wonderschoon, ruig en woestijn/rots achtig met blauwe zeegezichten aan de andere kant. Verassend genoeg is er nog een restaurant halverwege, en van Augustin krijg ik een heerlijk Huevos-Rancheros lunch voorgezet. Hij vertelt dat deze weg (Route 5 aan Oostzijde Baja) nog niet is voltooid. De laatste tig kilometers zijn nog zandweg maar langzaam vordert het werk en men hoopt volgend jaar een doorgaande verharde weg te hebben. Dat is ook de reden dat er nauwelijks verkeer op de nieuwe geasfalteerde weg is , ik kwam vandaag 3 auto’s tegen. Pas vanaf oktober komen hier trouwens de Amerikanen hun herfst/winter ontvluchten en is het weer hier ook aangenaam en niet te heet. Ook dan pas komen er hier meer fietsers die de Baja doorkruisen, nu is het daar te heet voor. Daarbij keek hij me nogal meewarig aan en ik zie hem ‘gringo loco’ denken. Het laatste stukje naar Gonzaga Bay gaat dit keer redelijk vlot en ik kom net na de middag al aan. Gonzaga Bay is eigenlijk een verzameling huizen en kampeerplaatsen langs de kust, een kilometer of 2 van de snelweg waar een supermarkt en restaurant ligt. De enkel spaans sprekende en humeurige baas in van de winkel verkoopt me plaatse op de Campo, Aan het strand staan aantal rieten parasols, sommige met (verlaten) campers, een aantal buiten-wc’s en zoek maar uit. Gelukkig is her een erg vriendelijk Amerikaans 70+ echtpaar dat me eerst een koud biertje aanbiedt en me de weg wijst. De beste plaats blijkt vlak naast hun en onder de Parasol sla ik m’n kamp op. De tent niet, de tentpaal is kapot, gelukkig kan ik die wel maken maar het is zo mooi dat ik onder de blote hemel ga slapen. Met Skips boormachine kan ik de afgebroken bout uit het frame boren en standaard maken dus alles weer OK. Werkelijk een droomplaats hier, Skip en (oeps vergeten) komen hier dan ook iedere herfst en lente. Rustig, prachtig strand, prima om te vissen/kajakken/zwemmen. ’s Avonds word ik uitgenodigd voor dinner en we hebben een leuk gesprek en wat biertjes. Na het eten nog even zwemmen in de heerlijk warme zee in de ondergaande zon. Wel opletten op de stingrays (roggen), als je erop gaat staan steken ze en ze zijn giftig dus is een paar weken letsel. Idem word ik gewaarschuwd voor de coyotes die hier iedere nacht over het strand zwerven op zoek naar eten.
Och afgezien van die dingetjes is het hier een paradijs aan het strand. Onder een wolkeloze en adembenemende sterrenhemel drink ik nog een biertje en bewonder de schitterende (letterlijk en figuurlijk schitterende sterren vanaf m’n matje. Paradijs hier. Onnodig te zeggen dat ik hier nog minimaal een dagje ga niksen.
Ook wel nodig voor het laatste stuk dat ik nog moet doen over deze weg. Voor zover ik heb gehoord onverhard tot aan route 1, geen (of weinig, hier lopen verhalen uiteen) services of overnachting en ook daarna op Route 1 is er 60 km geen rustplek. Spannend weer.
(23 Sept Afstand: 80 km Hoogte: 400 m Totaal 5801 km)