Iskut - Reisverslag uit Ottawa, Canada van Marcel Tijdink - WaarBenJij.nu Iskut - Reisverslag uit Ottawa, Canada van Marcel Tijdink - WaarBenJij.nu

Iskut

Door: marceltijdink

Blijf op de hoogte en volg Marcel

15 Juni 2012 | Canada, Ottawa

Na een paar hersteldagen eindelijk weer fietsen, en uiteraard regent het dus weer, en niet zo’n beetje. Ik voel me net zo’n stripfiguur met een donderwokje boven zich dat hem continu volgt.
Ik ga nu van de Alaska Higway over op de Cassiar Highway, deze is naar wat ik hoor meer ‘scenic’ en er zijn veel beren en elanden te zien volgens tegemoetkomers.
De weg is smaller en heuvelachtiger en heeft zo mogelijk nog minder verkeer,1x per kwartier een (vracht)auto en soms uren niets. Het eerste stuk is triest, zo’n 50 km lang een verbrand bos, regen, grauw en nergens een plaats om te schuilen de eerste 100 km. Dr. Charkov heeft mijn Butt Buddy aardig behandeld maar op mijn bil zit nog een joekel. Die zou vanzelf weggaan als ik er ’s nachts een -gaasje met alcohol op zou doe, het ding zou vanzelf warm worden en verdwijnen. Nou warm werd die, midden in de nacht werd ik wakker met idee dat mijn gat in de fik stond, maar de puist heeft het wonderwel overleefd en dus moet ik veel op de pedalen blijven staan. Zo’n beetje driekwart gaat dan ook in running en dat kost veel kracht en energie, ik krijg het niet bijgegeten onderweg. Mijn zadel heb ik ook wat lager gezet dat schijnt minder wrijving op het zitvlak te geven, ik merk echter dat het niet best is voor mijn knietjes. Helaas heb ik de boutkop kapot gedraaid (welke sufkut zet hier ook een Aluminium imbusboutje in?) en dat is eigenlijk best wel een vet probleem want zo kan ik niet lang verder en verniel ik mijn knieën, en waar haal ik hier ‘Am Arsch der Welt’ een Imbus M6?
De route na Good Hope Lake wordt gelukkig mooier, smalle knusse ravijnen tussen 2 bergruggen links en rechts bedekt met dennen en loofbossen en vaak nog sneeuw. Prachtige meren op 1000 m hoogte en dieper onder in het dal variërend van diepzwart tot helder blauw, opaal en groen. Beekjes klateren van de berg af (wat wil je met dit weer) en komen in een donderende kreek samen, even is het droog en paar opklaringen en dan is het schitterend mooi hier.
Ik Jade City is een souvenir shop, aangezien er gratis koffie is ga ik natuurlijk effe kijken. Het blijkt dat 90% (!) van alle jade op de wereld hiervandaan komt. Ook de ‘locale’ Indonesische/Maorische/Afrikaanse handelaars halen het vaak hier vandaan, uiteraard zonder het te vertellen. Verder onderweg zie ik nog wel wat elanden maar geen beren. Volgens mij denken die dat deze zomer vals alarm is en zijn ze hun hol weer ingekropen om verder te slapen.
In Dease Lake vind ik zowaar een sloper in het dorpje. De plaatselijke Wielie Raaymakers is weliswaar niet te verstaan maar techniek is universeel dus is het imbusbout probleem snel uitgelegd. Na enig zoeken vindt hij onderin een rommelkist zowaar een geschikte stalen bout. Gered!
Van Dease Lake naar volgende plaats Iskut (aparte naam) wordt het heuvelachtiger, een pas van 1200 m en klimmetjes van 500 m dat is wel leuk. Na 50 km wordt het zowaar droog, en de uitzichten worden dan ook mooier, helaas nog niet fotogeniek door de donkere wolken, dan maar plaatjes van internet downloaden later. En daar komt zowaar weer een fietser tegemoet, Jim Verkammen (NL ouders)is Professor op Vancouver University en rijdt van Vancouver naar Whitehorse. Goede tips voor de weg voor me en tot nu toe heeft hij 1 uur regen gehad, die info had dan weer niet gehoeven.
Kort daarna zie ik weer een beer, en ook die vlucht de bossen in. Strakke actie, andere kant op was vervelender.
Bij een Motel nog even koffietje gescoord, lekker warm want het is net 10..12C. Een tijdje met de kokkin gekletst, zij komt van andere Provincie zoals veel van het horeca personeel dat ik tegenkom. Meestal blijven ze hier in de zomer voor toerisme en gaan dan winters terug, verdienste liggen in de paar tientjes per uur, met kost+inwoning is dat goed te doen. Ze is geschokt als ik vertel dat ik meer dan 1/3 belasting betaal. Hier is dat rond de 15% en dan ook met opbouw van pensioen.
En zo kom ik dan in Iskut (blijft leuk) voor overnachting, een bik op de weersvoorspelling (kan het niet laten) wijst uit dat het nog een week gaat regenen. Iskut.
Afstand: 143 km – 116 km- 99 km
Hoogte: 1300 m – 650 m- 1150m
Totaal: 1844

  • 16 Juni 2012 - 05:38

    Moeder:

    Hier is `t niet veel beter met de regen .
    Jammer .
    veel succes .
    Sterkte met alle ongemak .
    Ik blijf trots op je.
    moeder .

  • 16 Juni 2012 - 07:58

    Mieke Janssen:

    Zowel weer als butt Iskut.
    Maar wat een doorzettingsvermogen!!

  • 16 Juni 2012 - 08:08

    Marij Gijsen:

    Fietse oppe Highway
    met unne buddy op de butt
    en dan auch nach in de raegen
    jao.....det iskut!!!
    Mer hoewel ut der
    met de tegeslage neet um gekt
    Heb ich vur al dien
    inspanninge......
    un mateloos respect..
    En al zit ut auch get tege
    en duit de butt buddy pien
    Marcel...doe wits ut....
    Nao raege kumt altied.....(juist ja)

  • 16 Juni 2012 - 14:34

    Gert:

    Ik volg je reis zelfs via Google Streetview. Dit geeft een goed beeld van de omgeving waar je doorheen fiets (maar dan bij mooi weer, sorry).

    .. en als je een M6 boutje vindt in Dease Lake, dan weet ik zeker, dat je ook van je buddy afkomt ;-)

    BTW Iskut heb je nog niet als waypoint op het mapje staan. Je bent dus al veel verder zuidelijk.

  • 16 Juni 2012 - 15:24

    Ome H :

    Behalve baere zulse dao aug wel beavers taege kome, toch?

  • 17 Juni 2012 - 12:59

    Peter:

    Regen en kontpuisten... en af en toe een verlopen beer.
    Ik hoop dat je herinneringen later, zich niet zullen beperken tot deze highlights :D

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Canada, Ottawa

Panamerican Biking

Ik heb altijd gefantaseerd dat het geweldig moest zijn om de Amerika’s door te reizen: weidse landschappen, bossen, meren en canyons, zonovergoten eindeloze golvende wegen en ineens een Harley kroeg op een verlaten weg , maar ook de fascinerende vergane culturen in Midden en Zuid Amerika en de gletsjers en natuurgebieden in Patagonie.
Ik ben u 52, een mooie leeftijd om jongensdromen nog te verwezenlijken dus van mei 2012 t/m dec 2013 ga ik een fietsreis maken van Alaska (Fairbanks) tot het uiterste zuiden van Chili (Ushuaia).
Het plan:
De route die ik wil doen gaat grotendeels over de PanAmerican Highway. De start is eind mei 2012 in Alaska en via Canada (juni/juli met o.a. de parken Jasper/Banff) terug in de US langs de westkust (San Francisco, Los Angeles). In de herfst dan via Route 66 naar de Grand Canyon en daarna via Mexico door Midden Amerika naar Panama. In het voorjaar 2013 moet ik dan ergens in Ecuador verdergaan met gedeelte door Zuid Amerika eindigend in Patagonie en Vuurland.
Er is ook wel aardig wat voorbereiding aan vooraf gegaan. Allereerst een goede fiets (Koga Myata met riemaandrijving en Rohloff naaf, natuurlijk van de Vakantiefietser) en kampeer/reisspullen. Ondanks dat ik zoveel mogelijk heb bespaard kom ik op 32..35 kg bagage, incl. de fiets betekent dat ik over de 50 kg ga meeslepen. Voor diegenen die ook zoiets willen doen, veel informatie hiervoor vind je in het boekje ‘de Wereldfietser’ van Eric Schuit.
Een generale repetitie is ook aan te raden, die heb ik in april door Toscane gedaan, een week langs Pisa, Lucca, Volterra, San Gimignano en Siena met afstanden rond de 65 km. Heel mooi en erg nuttig, zo was mijn superlichte slaapzakje in Italie al veel te koud en iedere avond 2 flessen wijn is ook geen aanrader voor sportieve prestaties, hoewel erg gezellig.
De globale route is in totaal ongeveer 30.000 km, om dat te halen is de planning om ongeveer 100 km per dag te doen, met 1..2 daagjes vrij in de week. Zo niet, zijn er nog altijd bussen en treinen ;-)

Recente Reisverslagen:

26 Augustus 2016

Foto's Ecuador zomer 2016

11 Augustus 2016

Terug in Ecuador, en je gelooft ’t niet….

31 Mei 2016

In Ecuador zie ik het even niet meer zitten

20 Mei 2016

Foto's Colombia mei 2016

19 Mei 2016

Verdwenen drugsbaronnen en flinke bergen
Marcel

Ieder heeft zijn dromen, de mijne is om Amerika door te trekken: weidse landschappen, bossen, meren en canyons, zonovergoten eindeloze golvende wegen en ineens een Harley kroeg op een verlaten weg , maar ook de fascinerende vergane culturen in Midden en Zuid Amerika en de gletsjers en natuurgebieden in Patagonie. In 2012 heb ik al eens een sabbatical genomen om deze Panamerican route te gaan fietsen. Destijds vanaf Fairbanks (Alaska) via Canada door de prachtige Rocky Mountains naar Vancouver en langs de fantastisch mooie US Westcoast richting Californie. Helaas ben ik toen na 2 maanden en 5000km in Oregon van m´n fiets gereden. Dus nu in 2015 is het tijd voor een herkansing :-) In mei heb ik m´n baan opgezegd om 1,5 jaar op m´n gemak van Alaska naar Vuurland te fietsen. Start is midden juni vanuit Deadhorse in het noorden van Alaska, het gedeelte door Alaska naar Anchorage had ik nog niet gedaan en wordt een leuke en waarschijnlijk eenzame uitdaging, honderden kilometers onbewoonde wereld afgezien van wat elanden en beren. Vanaf Anchorage (Whittier) dan in juli een korte zee-cruise naar Vancouver (Canada heb ik 2012 al in stromende regen gefietst, dat hoeft niet meer zo nodig). Vandaar de Panamerican route weer oppakken langs de heerlijke Westcoast (San Francisco, Los Angeles) en via Route 66 en Texas of via de Baja California naar Mexico. Nog niet in detail gepland maar in grote lijnen volgen dan Midden Amerika, Columbia, Equador, Peru en Bolivia, Chili/Argentina en uiteindelijk de finish in Ushuaia (Vuurland). Tijdens de voorbereidingen kwam ik via Jellie nog in contact met Leontien van Moorsel. Ze gaf een indrukwekkende presentatie hoe ze de tour de France destijds heeft gewonnen met als eten enkel wat blikken bonen. Een formidabel prestatie dat veel zegt over haar doorzettingsvermogen en talent, maar aan de andere kant, ze kon er niet van genieten omdat ze dus anorexia had. Dat heeft ze overwonnen en daarna heeft ze zich belangeloos en met veel energie ingezet om jongeren met anorexia (een onderschat probleem) te begeleiden en het ook te overwinnen. Leontien, haar man (Michael van Zijlaard) en de medewerkers verrichten hiermee fantastisch werk bij de stichting LeontienHuis (http://www.leontienhuis.nl/) Waarom zeg ik dit, omdat we aan de praat kwamen over m’n reis en ze mij met een fantastische set wielerkleding hebben gesponsord. Bij deze dus een vermelding van http://www.leontienhuis.nl/ kijk eens op de site en beter nog, doneer aan dit goede doel.

Actief sinds 22 Mei 2012
Verslag gelezen: 1411
Totaal aantal bezoekers 238794

Voorgaande reizen:

24 Mei 2012 - 23 December 2013

Panamerican Biking

Landen bezocht: