Klaus en de laatste Jellie-bar

Vorige week had ik het reisschema toch wel erg strak gepland, bang om te laat op de boot te komen. Als ik het resterende deel naar Anchorage nu bekijk moet ik eigenlijk wat gas terugnemen anders zit ik zo dadelijk een week in Anchorage te koekeloeren. Vandaag regent het helaas, en komen onverwerkte trauma’s van 3 weken fietsen in de regen in Canada-2012 opzetten, brrrr.
Deze keer valt ’t wel mee, wat gedrein en niet al te koud, jammer van de uitzichten (die er dus niet zijn in smog en regen) wel fijn dat de muggen dit blijkbaar ook geen weer vinden en in hun warme vennetjes blijven. De eerste kilometers ff mijn butt-buddies testen, die blijken stabiel vervelend. De Garmin stuurt me direct al 5 km om (stom ding) maar voor de rest gebeurt er niet veel vandaag. Halfweg ligt een barretje “Skinny Dicks” een smaakvol establishment (zoals de naam al doet vermoeden). Binnen blijkt het nog erger te kunnen, de bar annex gift-shop voert souvenirs die in de B1-shop niet zouden misstaan. Let m.n. op de foto (als het te zien is) hoe subtiel de rietjes op de bar in het knielende mannetje en liggende vrouwtje zijn geplaatst. Zeer praktisch. Ik kom aan de praat met een paar localo’s, gesprek van de dag is natuurlijk het aantal bosbranden en herinneringen aan nog vreselijkere wildfires en heldenverhalen met blussen worden opgedist. Als ze weg zijn klets ik nog ff met de eigenaresse, ze krijgt vanavond haar vriendinnen uit Fairbanks op bezoek om met z’n allen eens lekker zat te worden. Omdat het zo slecht weer is biedt ze me aan hier te overnachten, maar ik sla het vriendelijk af. Als dan de elektriciteit uitvalt en we gezellig in het donker zitten wordt het tijd om af te rekenen en verder te gaan. Volgetankt met koffie en veeeeel suiker weer op weg, steeds een paar honderd meter stijgen en dan weer dalen maar niet te steil en op een mooie , goed onderhouden weg tussen de bossen en heuvels. Bij vlagen komt een gevoel van absolute vrijheid: eten/stoppen/drinken/slapen waar en wanneer ik maar wil. Heerlijk. Om half 2 ben ik al op de camping. Met 2 vingers in de neus vandaag, zeg maar 10 vingers. Kan ook makkelijk met mijn neus. Het dorp (250 man) is vergane glorie maar de camping is super. Ik kan m’n tentje zelfs onder een afdakje zetten, “lekker droog jongen” zegt de beheerster. Een werkelijk super-plaatsje, geen (nou ja nauwelijks) muggen, droog en rustig. Het enigste nadeel is dat de wifi ’t niet doet, dus dan maar later op de blog zetten. Vanavond lekker koken en lezen, en omdat ik ’t toch niet kon laten even het dorpje in naar de sleazy bar een biertje drinken. Zes dronken natives, ‘n stel “Firfighters”(respect voor deze brandweermannen en vrouwen) en vlgs mij de zus van de eigenaresse van “Skinny Dicks” achter de bar. Toch maar snel de droge tent in waar ik ’s nachts iedere 2 uur wakker wordt van de trein die door dit gat komt en bij iedere (onbewaakte) overgang als een gek toetert. Met zo’n hoorn had ik geen bearspray nodig, daar blaas je ieder beer de tent mee uit. Geen wonder dat hier alles te koop staat.
26 Juni Fairbanks-Nenana
Afstand: 88 km
Hoogte: 811 m

Eerst lekker uitslapen tot 10 (anders ben ik weer om 2 op de camping) en daarna weer door de regen op weg. Niet leuk om in te fietsen maar iedereen is er blij mee omdat het de bosbranden helpt te blussen. In het barretje onderweg is het weer gesprek van de dag en de moedige Firefighters worden overal (terecht) in de watten gelegd. Een flink deel van route heb ik maar staand op de trappers afgelegd om m’n gezwellige zitkameraden te ontzien, toch is het tempo OK. Dit traject is ook tig keer makkelijker dan de Dalton Highway. Campings blijken er voldoende onderweg, en dan heb ik me in Fairbanks zo’n zorgen gemaakt of ik ’t op tijd haal en alle stopplaatsen precies gepland. Ach man, tijd te over. Blijkbaar ben ik nog steeds meer bezig ergens héén te gaan dan het gáán zelf. Maar dat komt nog wel in loop van de tijd.
Als er precies 1000km op de teller staan klaart het op en in de verte worden de contouren van het Alaskagebergte zichtbaar. Met daarin Mount McKinley, met 6194m de hoogste berg van Noord-Amerika, ook wel Denali genoemd (in taal van de Athabasken, de oorspronkelijke bewoners is dat “De Hoge”). Voor lunch eet ik mijn laatste Jellie-bars op, met Nutella erop, mjam mjam. Jammer dat ze op zijn, lekker en boordevol energie. De beren zullen ze ook missen.
Een windje mee, muziek van Lei’s Leedjes op de oordopjes en van het landschap te genieten of voor me uit zitten te mijmeren en van alles bijeen fantaseren (waarover later misschien meer). Veel mooier kan het leven niet worden. Om 4 uur al op de bestemming en verder lekker genixed, totdat de laptop crashed en alleen maar “Operating system not found” zegt. Nou ja, lekker lezen en we zien later wel.
27 Juni Nenana-Healy
Afstand: 92 km
Hoogte: 257 m

Vandaag kort etappetje omdat ik met Klaus (mijn buurman uit ‘t vliegtuig) heb afgesproken bij zijn cabin in Carlo Creek. Wat tijd over, dus ik klooi wat met de laptop die zowaar weer opstart. Yes! Direct backuppen. Het is ‘n mooi weertje, half bewolkt, zonnetje en prachtige uitzichten, ik fiets door een rivierdal, links en rechts bergwanden met allerlei tinten groen, ruisende beekjes en rivieren, geweldig. Veel te vroeg ben ik bij de pub waar ik had afgesproken (nog dicht) dus ga erlangs koffie drinken en daar komt Klaus al aan, had me al langs zien komen, dus gelijk maar een paar lekker biertjes erop gedronken. Klaus (Schreiner, dat is timmerman, of zoals Sjeek van Kepél zegt: woodknocker) werkt bij z’n vriend Carl die een (houten) huis aan bouwen is om te verhuren aan toeristen. Big business hier. Carl gaat trouwens in Tasmanië fietsen als hij klaar is met de bouw en wil alles over m’n fiets(spullen) weten, leuk om te vertellen. Het huis ziet er al goed uit, mooie grote ramen met uitzicht op de bergen, veranda rondom, echt picobello. Klaus en ik gaan pizzaatje eten bij de Pizza Panorama Pub op de veranda in het avondzonnetje. Nou ja “tje”, een joekel van een ding die we net weg krijgen, onbesnut eet ik wel driekwart ervan op. Het is gezellig kletsen met Klaus, we hebben wel hetzelfde wereldbeeld en het helpt ook dat we een grote kan (pitcher) bier erbij hebben. Dan worden er ook nog shooters tussendoor bestelt (glazen Jameson Whiskey) en de sfeer stijgt. De volgende pitcher moet er aan geloven en weer een rondje shooters en intussen passeren wereldproblemen de revue, de ongelijkheid in de wereld, onbeschoft graaigedrag van bankiers/directeuren en dat we in dit tempo een paar Aardes extra nodig hebben om iedereen dezelfde welvaart als het Westen te geven. Nog een pitcher en het 5de rondje shooters verder komen we net niet aan de oplossingen toe, en merken dat ’t tijd wordt om te gaan. Al met al mogen we $110 afrekenen, daar drinken we dan nog maar een laatste glas whiskey op en waggelen naar huis. Een ontzettend gezellige avond!
28 Juni Healy-Carlo Creek
Afstand: 41 km
Hoogte: 352 m

De volgende morgen ben ik beetje duf, geen idee waarvan. Wel heerlijk geslapen in Carls nieuwe huis. Lekker ontbeten met een echt fatsoenlijk brood (is hier overigens superduur, makkelijk $6..9 dollar per brood). En dan wordt het helaas tijd om afscheid te nemen van Klaus. Een super toffe kerel!
Klaus: Herzlichen Dank für die Gastfreiheit und Geselligkeit. Wir sehen uns in Köln/Aachen wenn ich zurück bin!
Nog een hug en dan ga ik op weg. De route blijft mooi, bergen links/rechts van het dal dat langzaam overgaat een groter plateau met meertjes, bomen en rivieren en bergtoppen aan alle kanten aan de horizon. Waarom vertel ik dit eigenlijk, op Google Maps is het volgens mij zo te zien. Er is niet superveel verkeer, maar dan komt er een idioot die ineens 2 campers wil inhalen terwijl er juist dan een tegenligger aankomt, hij kan ‘m net tussen de 2 campers in frotten voor het fout gaat. De tegenligger blijkt echter een politieauto, die met zwaaiende lichten en sirenes omdraait en de sukkel op Amerikaanse wijze staande houdt. Ook nog in de “double fine” zone, haha. Niks leukers als leedvermaak soms. Bij een van de vele wegwerkzaamheden vertelt Ray, een stop-bord-vasthouder (een echte Melkert baan) dat er dit seizoen wat minder fietsers voorbijkomen, ’n paar per dag en ik ben vandaag de eerste, maar wel veel Nederlanders erbij. En hij heeft het nog niet gezegd of ik kom een groep van 4 tegen die (die idd verdacht veel op Nederlanders lijken, ook het “hoi” klinkt bekend), daarna een solofietser die net als ik vrolijk zwaait met net zo’n idiote grijns van plezier op z’n gezicht. En 10 Mile verder tref ik Mirko, een jonge Duitser die een jaar gaat fietsen, eerst over het gedeelte wat ik in 2012 deed en dan net als ik over Mexico en Panama, ongeveer in de zelfde periode, dus we spreken af contact te houden en wie weet zien we elkaar down-south. De natuur campground waar ik nu overnacht heeft een mooi (maar ver) uitzicht op Mount McKinley. Toch eerst maar even de etens-tas in de bomen hangen, lijkt me verstandig.
29 Juni Carlo Creek – Denali North View Campground
Afstand: 100 km
Hoogte: 434 m

De hele nacht geregend en alles is nat, het weer gaat op en af en nu is ’t weer even droog. De route is vandaag niet veel bijzonders, vooral bomen, alsof je 100km de Kesselseweg fietst, wordt wat eentonig. Gelukkig wordt er veel aan de weg gewerkt en kan ik op de tijd met zo’n stop-bord-vasthouder ouwehoeren. (het heet “Flagger”, er is zowaar een cursus voor en ze verdienen niet slecht: $35/hr en vaak 100 uur/week, da’s pas een Melkertbaantje). De laatste 100km was er niets onderweg maar ze vertelt me dat er een goed café met lekker eten en vriendelijke mensen zo’n 50 km verderop ligt. Yes, koffie en wat hartigs te eten. Vanmorgen wel ontbeten met kant&klaar spul (Banana Creme Pie, onbesnut lekker) maar die 600kCalorietjes zijn al op en ik mis de voedzame Jellie-bars onderweg. Daar aangekomen blijken er zelfs twee cafés te liggen, ik pak er maar eentje uit. Helaas. Aan de bar staat een knorrige kenau (exact Berta van de serie Two and a half Men) waarbij ik een ontbijt bestel (eieren, worstje, brood, op menu zag het er goed uit). Na mij tig keer vergeten te zijn krijg ik na 1 uur een mini-broodje, met een gebakken eitje erin van een krielkip en een ieniemienie burgertje. Tja de ingrediënten klopten. Dus met nog steeds honger, maar geen dorst (daarvoor heb ik wel 5 koppen koffie naar binnen geschud) verder. De hemel betrekt aan alle kanten, het dondert overal dus na 100km zoek ik maar snel een kampplaatsje, zowaar met barretje en wifi erbij. Kost wat meer maar zoiets heb ik eigenlijk liever dan wild-kamperen, dat is weliswaar gratis maar geen koffie, geen wifi, geen aanspraak en beren aan je etens-tas. Ben eigenlijk wel een luxe-diertje.
30 Juni Denali North View Campground – Montana Lake campground
Afstand: 108 km
Hoogte: 296 m