Ferry tales

In hostel Anchorage kennis gemaakt met Collin, een researcher (ecologie en klimaatverandering) uit Fairbanks die naar Utah verhuisd en ook 5 dagen meevaart naar Bellingham. Aardige vent, we zullen elkaar vast vaker spreken. Gepakt en gezakt eindelijk ’t hostel verlaten en met de trein naar Whittier voor ’t veer, voor zekerheid maar een buts eten meegenomen, je weet nooit. De treinreis is een belevenis op zich, ik heb een coupe met van die “panorama”-ramen om alles goed te zien, de plaatsen zijn ruim en gereserveerd en ondanks dat vrijwel de hele coupe vol zit (met voornamelijk bejaarden) heb ik een zitje van vier voor mezelf. De panorama-ramen zijn niet voor niets, het uitzicht is geweldig: kustlijnen, bergen met tegen het eind ook een aantal gletsjers (mooi!). En dat alles in een slakkegangetje, zodat de bejaarden het natuurlijk ook allemaal kunnen zien. Midden in Anchorage zie ik een eland door de tuintjes lopen en nog vreemder, een aantal aaneengesloten achtertuinen vormen samen een landingsbaan en ieder van de buren heeft een vliegtuigje in zijn tuintje staan. Een recht van vroeger dat ze nu (ondanks dat intussen midden in de stad ligt) hebben behouden. Alaska is trouwens zo groot en dunbevolkt dat vliegen een van de belangrijkste transportmiddelen is.
Whittier zelf is een teleurstelling, een gat als Egchel (290 inwoners), een haven met vooral zeecontainers, 80% van de mensen woont in 1 flat en ‘n paar cafés/restaurantjes voor de transit-reizigers. Heel bizar is wel een enorme grijze bunker-flat (a la de Knoepert) aan de rand van het gehucht. Gebouwd eind jaren ’40 om ooit 1000 militairen te gaan huisvesten, met destijds bioscoop/winkelcentrum/theater/restaurants/café’s en zelfs een gevangenis. Een megalomaan miljoenen-gebouw, in die tijd het grootste van Alaska, dat maar tot 1960 dienst heeft gedaan en toen werd afgedankt en nu als een enorme lege grijze bunker de helling ‘versiert’. Bizar.
Ik ben al om 12.00 uur in ‘t gat en om 23.00 gaat ’t veer pas. Kolere zeg, 11 uur doodslaan in deze negorij. Met de fiets de omgeving eens verkend en vind zowaar een leuk afgelegen plekje aan het groen-blauwe gletsjermeer, riviertje erlangs en een picknickbankje waar ik me prinsheerlijk installeer, op m’n gemak een lekkere maaltijd kook en van de natuur geniet. Terug in de haven van Egchel sluit ik me aan bij de wachtrij voor het veer achter een groep Harley-bikers waar ik (als mede-biker) gezellig mee ouwehoer (“where is your engine dude?”). Die wijzen me er trouwens op dat m’n achterband vrijwel tot op de draad versleten is. Oeioei, net op tijd gezien, in Bellingham maar een reserve kopen. Het is wel erg snel maar dat komt denk ik vooral door de gravelwegen. Collin sluit dan ook aan met z’n zee-Kajak. Hij had op allerlaatste moment nog z’n shotgun kunnen verkopen want die mocht niet mee op de boot.
Het is een joekel van een veerboot met theater/restaurantje/bar(helaas gesloten), douches, zonnedek en veel zitruimtes. De backpackers nemen geen “cabin” maar slapen op het zonnedek in ligstoelen (overdekt hoor, regent trouwens met bakken nu) en daar mag je zelfs een tent opzetten (met ducktape, want ‘t waait enorm). Uit onwetendheid heb ik wél een (2-persoons) hutje erbij geboekt, maar daar heb ik geen spijt van. De hut heb ik helemaal voor mezelf, ruimte en comfort te over. Ik ben nu al helemaal happy hier.

Op dag 1 wordt het al direct duidelijk dat het geen mediterrane cruise gaat worden. Grijze lucht, regen en snijdende wind, geen weer om op ’t zonnedek te liggen of zelfs maar buiten op dek naar walvissen te spotten. Binnen kijken wordt wat eentonig en ga maar lezen, en vooral eten en koffie drinken (en in rap tempo vadsig worden). Collin heeft natuurlijk weer wel een school walvissen gezien (in de verte) als ik weg ben. Tijdens de pafpauze buiten ontmoet ik Erin die vrienden in LA heeft en waarschijnlijk heb ik weer een overnachtingsplekje geritseld 

Dag 2 stoppen we in Juneau, de hoofdstad van Alaska. De stad ligt een eind weg van onze aanlegplaats maar ik heb gelukkig m’n fiets bij de hand. Heerlijk om weer eens fietsen!! Juneau is maar relatief klein, niet te bereiken vanaf land en aanlegplaats voor de “echte Cruise” schepen, op dit moment de “Amsterdam” en de “Oosterdam”. Anders dan die namen doen vermoeden wordt stadje (nou ja eigenlijk maar één interessant straatje) overspoeld door vooral Aziaten en Amerikanen, die bezoeken m.n. de vele giftshops en juwelier-winkels, super-toeristisch. Ik beperk me tot de coffeeshop (met wifi: Tournieuws en Jellie skypen) en hun overheerlijke Brownies. Even boodschappen bij de Wallmart (met veel eten natuurlijk, waaronder ook een hele “Coconut Crême Pie”, mjammie) en een uitstapje naar de Mennenhaull Gletsjer, nog net te zien in de alsmaar dalende wolken, wat ik kan zien is iig mooi en ff fietsen geeft weer een voldaan gevoel.
Afstand: 74 km
Hoogte: 245 m

Dag 3: Schitterend weer ineens, warm en zonnig. Lekker zonnebaden in de ligbedden, die er meer als voldoende staan. Geen handdoek-leggende Duitsers op deze boot, en m’n hutje met snacks/koffie/creme-pie op 3 meter afstand. Hmmm, cruise leven gaat me wel bevallen.
’s Middag een tussenstop in Ketchikan. Een alleraardigst plaatsje met een historische kern, vol met oude of gerestaureerde houten gebouwen, zo’n beetje als wij die uit de Western-films kennen, maar dan in allerlei frisse kleuren. Een oud steegje (Creek Street) is opvallend, het loopt op houten steigers langs een riviertje en was vroeger (1890 – 1954) de befaamdste hoerenbuurt van Alaska totdat het in de puriteinse jaren ‘50 toch nog gesloten werd. Naar zeggen nog steeds tot verdriet van een aantal (ik vermoed vooral mannelijke) inwoners. Bijzonder fotogeniek en leuk. Dat vindt de toerisme bureaus blijkbaar ook want het is eveneens een stopplaats voor de Cruise-schepen. Op ‘t moment liggen er 4 van deze drijvende flats in de haven, waaronder de “Noorderdam” en “Westerdam” (nog eentje en ik heb kwartet). In het hoogseizoen worden er dagelijks 10.000 toeristen op het nauwelijks duizend zielen tellende Downtown-Ketchikan logelaten. Daarvoor staan zelfs op iedere zebra officiële klaar-overs met stopborden zodat er geen betalende klant wordt platgereden.
Een fietser spreekt me aan, hij herkent aan m’n fiets een collega-biker. Het is Mike, een 57-jarige Australiër die al 3 jaar de wereld rondfietst, via de Australische Outback (heet en dorstig), Zuidoost Azie (mooi) en China naar Alaska en zo te horen de komende jaren nog verder richting Zuid Amerika. Ik krijg een soort flashforward-beeld van m’n toekomst. Hij heeft nog een geheimtip in welk land ik zeker moet gaan fietsen. In een van de coffeeshops kom ik weer Erin tegen, leuke meid met een pittige eigen mening en we hebben alweer een interessant gesprek. We zijn het er wel over eens dat jammer is dat ze nu van boord gaat, nog ‘n paar avonden kletsen in de bar was leuk geweest.
Aan boord tipt Segna (’n Deense passagier) me dat er ook een Belg de Panamerican wil doen. Martin VandenBorre, een jonge vent die nu aan backpakken/liften is en de West-coast eigenlijk met de fiets wil gaan doen. Ik help ‘m aan wat tips en adressen van fietswinkels in Bellingham.
Een heerlijke cruise-dag, ik slaap dan ook als ‘n blok.
Afstand: 11 km
Hoogte: 30 m

Ook de laatste cruise dag is het schitterend weer om te zonnebaden. En als ik denk dat het niet meer gaat gebeuren zien we toch nog een aantal walvissen, eerst een spuit fontein en dan de rug van de walvis die boven water scheert. Kan ook weer van de bucketlist ;-)
Als iedereen naar bed is (morgen moeten de oudjes vroeg op) zit ik ’s avonds op de achtersteven te genieten van een prachtige zonsondergang op Vancouver eiland, precies in het zog van de boot. Een beetje weemoedig maar weer een mooie ervaring rijker.