Habla Espaňol?

‘t eerste echte ritje in Mexico begint prima. Het is zondag en erg rustig op de weg ’s ochtends, afgezien van een aantal sportfietsers die ik niet had verwacht hier in de hitte op de grote weg, maar ja veel andere wegen zijn er niet. Overigens groeten die me nog enthousiaster dan de Amerikanen en wordt er vaak bewonderend (denk ik) gefloten naar die gekke gringo met z’n mega bagage op de fiets. Alles hier is wat chaotischer en rommeliger dan in de US, evengoed toch wat minder dan ik had verwacht. Begin 90’er jaren waren Elise en ik op een rondreis door Mexico en in m’n herinnering was het toen wat armoediger en stoffiger, maar dat was ook in Mexico City, Oaxaca en Yucatan. Baja California heeft toch duidelijk veel meer invloed van buurland USA meegekregen zoals de vele Amerikaanse winkelketens, bv: 7-Eleven, Starbucks, Walmart en MC Donalds. Over de relatief vlakke tolweg langs de kust (1D) mag je niet fietsen dus maar via Ruta-1 het binnenland in, wat meteen bergop gaat. Na een aantal kilometer klimmen in de hitte vermoed ik dat de makkelijke “zondagmiddag-tourritjes” zoals in de laatste weken nu voorbij zijn en Mexico heel wat uitdagender gaat worden.
In Ensenada maak ik kennis met m’n hospita (Diana) voor de komende weken. Ze spreekt geen Engels en ik versta werkelijk geen woord van wat ze zegt. Gelukkig spreekt haar man Robert dat wel, met de toevoeging dat het alleen voor vandaag is en dat er vanaf dan alleen Spaans in huis wordt gesproken. Ze hebben een vrij groot huis op loopafstand van de school (schooltje blijkt later) waarvan de hele 1ste verdieping (met 4 slaapkamers, wc, douche en keuken) voor logees is. Aangezien er op moment geen andere studenten zijn krijg ik de grootste kamer met 3 heerlijke zachte 2-persoonsbedden voor mezelf en mijn fietsje.
‘s Avonds maar direct even de Ensenada verkent, een middelgrote stad met een druk winkel & uitgaanscentrum en een boulevard langs de toeristische haven. Ook hier meren geregeld cruiseschepen aan om de toeristen te droppen. Blijkbaar vooral oudere mannen want iedere derde winkel op Calle Uno (Straat 1) is een Farmacia (drogist/apotheek) en allemaal hebben ze metersgrote reclameborden met Viagra aanbiedingen. Er is vandaag een feest, overal leuke en opvallend goede bandjes variërend van originele Mexicaans Mariachi muziek tot Blues en ik amuseer me prima de eerste avond.
(30 Aug Afstand: 83 km Hoogte: 770 m)

’s Ochtends maak ik kennis met de kookkunsten van Diana, werkelijk formidabel. De komende weken krijg ik 3x daags een maaltijd, steeds iets anders, iedere keer fruit en groenten erbij. Het eten is overheerlijk, meer dan ik zelfs op kan, dus niet vreemd dat ik in de komende weken weer 8 kg aankom.
De school blijkt een klein gebouwtje midden in de stad met 3 bloedhete kamertjes, een baňo (WC) waarvan de helft van de tijd het water niet werkt en 3 maestra’s (leraressen) die geen Engels spreken. Er zijn 3 studenten, een Amerikaans echtpaar krijgt les van Consuela en ik krijg priveles van Gabi. Ze schat snel m’n kennis Spaans in (zero, zero-zero-zero-zero-zero zou Cantador zeggen) en de eerste lessen zijn dan ook op Sesamstraat niveau.
Om deze 3 weken cursus samen te vatten: Spaans leren valt (mij) niet mee, ik vond het zwaarder dan door Noord Alaska fietsen. Überhaupt heb ik al jaren niets meer gestudeerd en op mijn leeftijd gaat het allemaal wat langzamer. Talen liggen me sowieso niet en Spaans al helemaal niet, met z’n 14 werkwoordvervoegingen, conjugaties en tijdsvormen waar ze in Nederland nog nooit van hebben gehoord. Het lijkt een beetje op Frans, dat ik drie jaar op VWO heb gehad en toen het kon onmiddellijk heb laten vallen. Mijn beetje Frans is een voordeel is omdat ik sommige woorden herken maar vooral een nadeel omdat m’n uitspraak blijkbaar meer op Louis de Funés dan op Julio Iglesias lijkt en ik (nog) steeds Oui, mais, c‘est, ici en nog meer Franse woorden erdoorheen gooi.
Dat is allemaal met enige studie te compenseren maar het ergste is als een Mexicaan(se) tegen me gaat praten: geen touw aan vast te knopen. Het gaat in een moordend tempo met allerlei onbekende klanken en woorden (neem ik aan). Terwijl ik nog bezig ben de eerste 2 woorden van de zin te verwerken zijn ze al 3 zinnen verder en hoor ik aan de omhooggaande klank dat er een vraag wordt gesteld en ik word geacht iets terug te zeggen. Lastig als je geen idee hebt waarover het gaat.
Het helpt natuurlijk niet echt als je dan ook nog wat doof bent om de subtiele klankverschillen te herkennen. Om de uitdaging nog wat groter te maken staat er vanwege de bloedhitte een manshoge ventilator in het lokaal te loeien in mijn goede oor en staat het raam naar de stervensdrukke lawaaierige straat open, waar iedere paar minuten een politie auto, ambulance of vrachtwagen langskomt.
Na een week kreeg ik gezelschap van Jessy, een 26 jarige Amerikaan die in Mexico voor arts gaat studeren en op de Highschool een beetje Spaans heeft gehad. Ieder geval wat aanspraak in de pauzes en ik voel me ook een heel stuk beter als blijkt dat ook anderen stamelen en dezelfde fouten maken.
Afijn, ik ben intussen wel een stuk verder en kan al naar de weg vragen, dat wil zeggen aan de maestra. Geen idee hoe dat straks in werkelijkheid onderweg zal gaan als ik een slissend Mexicaans boertje met een accent tegenkom.
De 3 weken zijn eigenlijk snel omgegaan: eten, school, huiswerk, koffie en een biertje voor het slapen gaan. Enige noemwenswaardige was dat m’n laptop nu definitief niet meer te gebruiken is, alleen als ik op m’n kop liggend onder een bepaalde hoek wat intyp blijft het scherm werken. Het dagelijks leven is hier in Mexico vrij goedkoop maar elektronica/PC’s en zo zijn een stuk duurder dan bij ons, als er überhaupt een moderne versie te krijgen is. Opsturen/invoeren uit de USA mag overigens niet. Na wat zoekwerk heb ik toch een aardig laptopje bij de Walmart gekocht. Blij als een kind thuis aangezet en geïnstalleerd, blijkt het ding alleen Spaans te kennen. Nou ik dus niet, en het idee om ieder commando in een Spaans woordenboek op te gaan zoeken trok me ook niet aan. Voor zelf doen geen tijd, bovendien is het een vergrendelde taalversie. Een Software-Mexicaan is echter snel gevonden voor vrij weinig geld, hoewel het lastiger was dan hij dacht en het 3 keer “manana” werd voor hij klaar was.
Oh ja, op ’n zaterdag nog Kenny uit de USA ontmoet bij een kop koffie in ‘n cafe. Hij was een jaar in Ensenada, sprak echter nog geen Spaans en verveelde zich. Dus ’s middags maar even samen naar een brouwerij in het naburig dorp gereden in zijn (nogal gammele) pickup. Daar in de brouwerij-kroeg waren Mike en Jessy, 2 van z’n kennissen, en daar een aantal biertjes gedronken. Het drietal drinkt net zo lekker mee, en tegen de avond gaan we met drie (gammele) auto’s weer terug naar Ensenada. Dit keer zit ik bij Mike in de auto, die een stuk nuchterder leek dan Kenny, maar daarentegen geen ruiten of aansluitpunten voor de veiligheidsgordels heeft. Wat bij een politiecontrole overigens probleem blijkt te zijn, na een vermaning van de agent stoppen we de gordels naast ons in de stoel en alles is OK. In de rest van de avond belanden we allerlei vage en obscure kroegen en blijf ik met Jessy over, die het nuchterst van het stel lijkt. Na een feestzaal vol Mexicanen en Mexciaanse muziek (gezellig) een discotheek (zowaar een nummer van de Specials op z’n Spaans) en nog een kroeg word het tijd om huiswaarts te gaan. Na alle omzwervingen zie ik dat we zowaar in de buurt van mijn “casa” zijn gekomen en ik kan relatief veilig de weg te voet naar huis vinden. Een aparte avond.
De laatste week kreeg ik overigens nog gezelschap van 2 medebewoners in het huis die ook Spaans bijleren, Eric uit San Diego en Mike uit Canada/UK/USA. Twee leuke gozers, toevallig allebei op een motor en plannen om Mexico te verkennen.
Intussen word het voor mij ook weer tijd om te gaan fietsen, ik word erg onrustig op één plek ook al is mijn behuizing prima en het eten geweldig. De meeste vakantiefietsers door de Baja California nemen Ruta 1 naar het zuiden, een soms drukke snelweg langs de westkust door meerdere steden en redelijk veel servicepunten. Ik denk dat ik Ruta 3 ga pakken, eerst het schiereiland oversteken en dan via de oostkust naar het zuiden. Deze weg is nogal verlaten en minder bekend maar volgens ‘n bericht ook rustiger met mooie stukken. Uitdaging is wel dat de eerste twee etappes ieder 125 km lang zijn, over bergachtig gebied en door een het woestijn gaan en onderweg geen/weinig stopplaatsen zijn voor zover ik kon nagaan. Verder is het laatste stuk onverhard (berichten variëren van 75 tot 100 km): vooral zand, scherpe stenen en geen stopplaatsen. Leuke uitdaging lijkt me.
Ben erg benieuwd hoe het fietsen in Mexico is.
(1-18 Sept Afstand: 60 km Hoogte: 0 m Totaal: 5367 km)